رسول بهروش در روزنامه همشهری نوشت:«راستش اصلا از زیر و بم کنداکتور شبکه ۳ اطلاع نداریم، اما خب چیزی که به چشم می‌بینیم این است که هر روز هفته و هر ساعت از شبانه‌روز ممکن است محمدحسین میثاقی و فوتبال برترش روی آنتن باشند! یعنی شنبه و دوشنبه ندارد، عصر و غروب و شب هم ندارد، به اینکه لیگ باز است یا تعطیل هم ربطی ندارد. در هر صورت او هست و یک میهمان هم مقابلش نشسته که با هم در مورد هر مسئله بجا و بیجایی حرف می‌زنند؛ بدون اینکه مناسبت خاصی داشته باشد یا شبکه اصلا تعریف و فلسفه خاصی پشت این برنامه ببیند.
آدم این رفتار‌ها را که می‌بیند یاد عادل فردوسی‌پور می‌افتد که بیشتر از یک دهه ۹۰ را در اوج موفقیت روی آنتن داشت، اما باز گاهی پیش می‌آمد که در چالشی‌ترین لحظات برنامه‌اش برای ۱۵ دقیقه وقت اضافی به ۵۰ نفر رو بزند. چه بسیار پیش آمد که خداحافظی‌های عادل روی تیتراژ برنامه اتفاق افتاد. طوری برنامه‌اش را قطع می‌کردند که انگار قرار است بعد از ۹۰ بهترین فیلم سینمایی سال را پخش کنند، اما عادل که می‌رفت اول یک نماهنگ کسالت‌بار سنتی می‌دیدیم و بعد تکرار مستند تاریخچه بادگیرها را!
هنوز یادمان نرفته بیست‌وسوم مهرماه سال ۹۷ – چند ماه پیش از خانه‌نشین کردن همیشگی فردوسی‌پور- برنامه ۹۰ به بهانه پخش بازی انگلستان و اسپانیا در چارچوب لیگ ملت‌های اروپا پخش نشد؛ درحالی‌که آن بازی نه‌چندان مهم قاعدتا باید از طریق شبکه ورزش روی آنتن می‌رفت.
بعد از آن اتفاق عادل ۲ خط مصاحبه کرد و گفت: «همه آیتم‌های‌مان آماده بود، اما در ساعات آخر گفتند پخش نمی‌شوید.» بعد سی‌ام مهرماه به بهانه همین مصاحبه تلگرافی برای دومین هفته پیاپی ۹۰ را از کنداکتور بیرون کشیدند. آخ که چه عذاب‌ها به عادل تحمیل کردند و چه تازیانه‌هایی بر روحش زدند. این روز‌ها هم لابد بزرگ‌ترین آزار او، تماشای شبانه‌روزی میثاقی روی آنتن است؛ مستمر و مستدام، بی‌محدودیت، بدون تاریخچه بادگیرها!
