گروه ورزشی: بازی با الوحده را به خاطر بیاورید. شروع هیجان‌انگیز، اقتدار ۱۵ دقیقه ابتدایی، افت از دقیقه ۲۰ تا ۳۵ و بعد ده دقیقه نمایش خوب و گل. در آن مسابقه با اینکه پرسپولیس در مجموع ۲/۵۹ درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت اما در ۵ دقیقه ابتدایی و ۱۵ دقیقه اول حاکم مطلق میدان بود و این برتری با وجود دو سه موقعیت گلی که حریف اماراتی خلق کرد تا پایان نیمه نخست به شکلی نسبی ادامه یافت. این مهم با در نظر گرفتن زمان گردش توپ در مناطق مختلف زمین قابل لمس است.در نیمه دوم آن مسابقه پرسپولیس افت کرد و شرایط خوبی نداشت اما مقابل الریان شرایط برعکس شد و تیم گل محمدی نیمه دوم درخشانی داشت.
پرسپولیس در نیمه نخست بازی با الریان با وجود مالکیت بالاتر خیلی سخت روزنه‌هایی در دفاع چندلایه حریف پیدا می‌کرد و تا قبل از گل حریف حتی یک موقعیت گل ۵۰ درصدی هم خلق نکرد. پرسپولیس در ربع دوم این مسابقه یک موقعیت ۵۰ درصدی به وجود آورد اما در ربع سوم شرایط بهتری پیدا کرد و دو موقعیت دیگر ساخت که یکی از آنها (ضربه سر سیدجلال) شانس مسلم گل بود.با این حال سرخ‌ها در همین ربع سوم با بازی ریسکی‌تر نسبت به ۳۰ دقیقه ابتدایی، دو بار هم شانس ضدحمله به حریف دادند و خوش شانس بودند که در این ضدحملات گل نخوردند. در مجموع پرسپولیس نیمه نخست قابل قبولی را پشت سر نگذاشت و تنها با یک شانس گل قطعی و دو سه شانس ۵۰ درصدی به رختکن رفت آن هم در شرایطی که یک گل خورده در کیسه داشت و دو سه شانس گل دیگر هم به حریفش داد.
اما نیمه دوم ورق کاملاً برگشت. یک تغییر هوشمندانه در یک سوم دفاعی حریف وضعیت پرسپولیس در فاز حمله را به کلی تغییر داد ضمن اینکه خط میانی تیم با بالا بردن ریتم بازی و قدرت انتقال توپ از دفاع به حمله کنترل بازی را در دست گرفت و به سبب همین بازی مالکانه و در دست گرفتن جریان بازی به حریف اجازه حملات سریع ضدحمله هم نداد.
پرسپولیس در حد فاصل دقیقه ۴۷ تا ۵۷ سه گل زد و دو شانس گل دیگر هم داشت اما حتی بعد از برتری سه بر یک نیز شکل تیمی و روند بازی‌اش افت نکرد. در واقع جدا از آن ده دقیقه توفانی پرسپولیس در ربع دوم و سوم نیمه دوم نیز توان بالایی در ایجاد موقعیت گل داشت و هرگز اسیر ضدحملات حریف نشد. پرسپولیس در حد فاصل دقیقه ۶۰ تا ۷۵ چهار شانس گل ایجاد کرد و حتی بعد از اینکه تغییرات یحیی شروع شد و در نهایت با ۵ تعویض نیمی از تیم خود را تغییر داد نیز این ضرباهنگ هر چند با سرعت و شدت کمتر اما ادامه یافت تا پیروزی سرخ‌ها با یک نمایش موزون و یکدست در فاز حمله و دفاع توأم باشد.
گواه این مهم اینکه پرسپولیس در ربع پایانی مسابقه هم چهار شانس گل دیگر ایجاد کرد و شاید اگر بازیکنان جانشین دقیق‌تر به توپ ضربه می‌زدند یا شوت نعمتی از سر بدشانسی به آل‌کثیر برخورد نمی‌کرد این برد پرگل‌تر و درخشان‌تر هم می‌شد.با این وجود آنچه از این مسابقه می‌توان برداشت کرد پیشرفت تیم یحیی نسبت به بازی نخست آن هم در مصاف با تیمی باکیفیت‌تر بود که بخشی از آن به آداپته شدن بازیکنان با شرایط آب و هوایی هند و بخشی دیگر به تغییرات درست بین دو نیمه از سوی کادر فنی مربوط می‌شود.
پرسپولیس به نسبت بازی با الوحده مالکیت توپ کمتری داشت(۵/۵۹ در مقابل ۲/۵۵ درصد) که با توجه به کیفیت بالاتر تیم قطری قابل توجیه است و در دوئل‌های برنده هم تا حدودی افت کرد (۹/۵۷ در مقابل ۷/۵۵ درصد). آنها مقابل الوحده قطع توپ بیشتری داشتند (۹ در مقابل ۷) و تعداد پاس‌های‌شان هم تقریباً برابر بود (۴۳۲ در مقابل ۴۳۰) اما دقت پاس‌شان بهتر شده بود (۶/۸۰ مقابل ۸/۸۵ درصد).
پرسپولیس به نسبت بازی با الوحده کمتر به پاس بلند روی آورد (۵۰ در مقابل ۴۰) که این یک امتیاز است. تیم یحیی مقابل الریان سانترهای بیشتر و دقیق‌تری هم داشت (۱۲ مقابل ۲۰ سانتر با دقت ۷/۱۶ مقابل ۵۰ درصد) اما برتری مهم نسبت به آن مسابقه تعداد ضربات یا شوت‌هایی بود که به سمت دروازه حریف شلیک شد.پرسپولیس مقابل الریان ۲۳ شوت زد که ۱۳ تای آن در چارچوب بود اما مقابل الوحده کلاً ۹ شوت زد که فقط ۴ تا از آنها در چارچوب قرار می‌گرفت.
به نسبت تعداد شوت‌ها، ضربات بلاک شده مقابل الریان بیشتر بود (۱ در مقابل ۵). در بازی با الوحده پرسپولیس ۵ شوت از داخل محوطه جریمه و ۴ تا خارج از آن زد در حالی که مقابل الریان ۱۸ شوت داخل باکس داشت و ۵ بار هم از بیرون باکس اقدام به شوت کرد.
در دقت شوت هم شرایط تیمی یحیی بهتر از بازی اول شد (۴/۴۴ مقابل ۵/۵۶ درصد) اما این درصد دقت شوت برای برنده شدن در بازی‌های سخت‌تر کافی نیست و تیمی که ۱۸ شوت داخل باکس زده باید دقیق‌تر از اینها باشد و به راحتی موقعیت‌ها را از دست ندهد. پرسپولیس در فاز دفاع هم شرایط خوبی داشت. هر چند تیم یحیی در این بازی به اندازه دیدار با الوحده تکل زد (۱۴ در مقابل ۱۴) اما تعداد پوشش‌ها کمتر شد (۱۵ در مقابل ۸) که نشان می‌داد با نمایش خوب خطوط میانی و حمله فشار کمتری به خط دفاعی وارد شده و بازیکنان حریف کمتر در فضاهای خالی صاحب توپ شده‌اند.
پرسپولیس نسبت به بازی اول بیشتر خطا کرد (۹ در مقابل ۱۳) اما اخطار نگرفت (یک در مقابل صفر) و این یک مزیت بود. این برد علاوه بر نشانه‌های پیشرفت تاکتیکی و آماری تیم یحیی در فاز تهاجمی و دفاعی دستاوردهای دیگری هم برای پرسپولیس داشت. از جمله گلزنی مغانلو و خروج او از شرایط تحت فشار، پیدا شدن پست مناسب برای عالیشاه، رونمایی از کمال کامیابی‌نیای آماده و روند رو به رشد سیامک نعمتی بعد از یک و نیم بازی منفعلانه در دفاع راست به علاوه بهبود شرایط پهلوان و امیری در پست غریبش که همه اینها می‌تواند شرایط را در بازی‌های آینده امیدوارانه‌تر کند، به شرطی که بازیکنان یحیی به خوبی و به درستی ریکاوری شوند و در چهار بازی پرفشار آینده هم کیفیت بالایی از خود بروز دهند.
