از بین انواع اشکال دخانیات، کشیدن قلیان به دلیل نفوذ دود آن به عمق ریه‌ها از زیان‌بار‌ترین انواع دخانیات است. سؤالی که ذهن‌ها را به خود مشغول کرده، این است که با وجود اطلاع مسئولان حوزه‌های بهداشت و درمان و حتی آگاهی و تعجب عامه مردم چگونه است که اجازه ارائه و کشیدن قلیان نه‌تنها در قهوه‌خانه‌ها بلکه در کافه‌ها و رستوران‌ها هم داده می‌شود؟در گذشته فقط آقایان مسن‌تر قلیان می‌کشیدند، اکنون جوان‌تر‌ها و حتی نوجوانان و دختر‌خانم‌های جوان و نوجوان نیز علاقه‌مند هستند قلیان کشیدن‌شان هم دیده شود و به اصطلاح ژست می‌گیرند و خودنمایی می‌کنند.جای تأسف بیشتر آنکه گاهی از یک نی قلیان چند نفر مشترکا استفاده می‌کنند که این به معنی انتقال دود قلیان از ریه یکی به ریه دیگری است؛ آن‌هم در ایامی که روزانه چند هزار نفر به کرونا مبتلا می‌شوند، در بیمارستان‌ها تخت برای پذیرش بیماران جدید نیست و روزانه حدود ۴۰۰ نفر بر اثر ابتلا به بیماری کووید۱۹ جان‌شان را از دست می‌دهند.چرا مردم ارزشی برای جان‌شان قائل نیستند؟ چرا نکات بهداشتی رعایت نمی‌شود؟ متأسفانه بسیاری از این افرادی که قلیان می‌کشند، تحصیلات دانشگاهی هم دارند. در گذشته امکان نداشت فردی با تحصیلات دانشگاهی در حال قلیان‌کشیدن دیده شود. آیا دانشگاه‌ها به ما مهارت زندگی‌کردن یاد نمی‌دهند؟
ما را چه شده است که چنین شده‌ایم؟ کدام دستگاه اجازه ارائه قلیان در کافه و رستوران‌ها را داده است؟ مگر کارشناسان شبکه‌های بهداشت و درمان و بازرسان اتحادیه‌های صنفی خواب هستند؟ چرا هیچ اقدام بازدارنده‌ای انجام نمی‌شود؟ چرا نمایندگان مجلس برای سیگار و تنباکو مالیات بازدارنده‌ای وضع نمی‌کنند؟چرا دولت که برای تأمین بودجه از هر چیز مالیات می‌گیرد، برای پیشگیری از مصرف انواع دخانیات پیشنهاد اخذ حداکثر مالیات بر سیگار و قلیان را نمی‌دهد و برای مجازات متخلفان جرایم باز‌دارنده وضع نمی‌شود؟ شاید کسانی که از جریان معاملات دخانیات بیشترین سود را می‌برند با اعمال نفوذ و دخالت‌های ناپیدا اجازه مداخله، اعمال نظارت و کنترل را به مسئولان نمی‌دهند.این اوضاع در شرایطی است که همه ما می‌دانیم کسانی که سیگار و قلیان می‌کشند، بعد از مدتی به آن اعتیاد پیدا می‌کنند، این موضوع به آن معنی است که در صف مبتلایان به سرطان ایستاده‌اند و زمینه برای ابتلای آنان به بیماری سرطان فراهم شده است.بیماری بسیار خطرناکی که افراد بسیاری به آن مبتلا شده و بعد از سال‌ها درمان و تحمل هزینه‌های فراوان متأسفانه حدود ۲۰ درصد آنان هم جان‌شان را از دست می‌دهند. اگر‌چه ابتلا به سرطان می‌تواند ارثی باشد، مطالعات نشان می‌دهد که حدود ۴۰ درصد ابتلا به بیماری سرطان قابل پیشگیری است. متأسفانه مصرف سیگار یا قلیان هم پیشگیری را بلااثر می‌کند، هم زمینه ابتلا به سرطان را به وجود می‌آورد و هم درمان را با دشواری مواجه می‌کند.در شرایطی که اقدامات پیشگرانه از سرطان نیازمند یک تعامل سازنده و همکاری گسترده و داشتن برنامه‌ای در سطح ملی و مشارکت همه دستگاه‌هاست، شوربختانه اثری از آن در جامعه مشاهده نمی‌شود؛ انگار که آقایان خود را به خواب زده‌اند.
