شبیه‌سازی‌های واقع‌گرایانه در مقیاس کل کهکشان، هنوز راه درازی در پیش دارد
این تراشه که ۴۶۲ سانتیمتر مربع است، در تحلیل و ارزیابی بیش از یک میلیون متغیر، از دمای همواره تحت تغییر گرفته تا حرکت سه بعدی ذرات هوا، آنقدر قوی بود که توانست آنچه در واقعیت اتفاق می‌افتد را سریع‌تر از زمان واقعی نشان دهد.
طراحی این تراشه طی همکاری با آزمایشگاه ملی فناوری انرژی وزارت نیروی ایالات متحده انجام شد. تراشه سی‌اس-۱ شرکت سربراس، به عنوان «قوی‌ترین سیستم محاسباتی هوش مصنوعی دنیا» توصیف شده است. تعداد ترانزیستور‌های این تراشه، ۲۲ برابر بیشتر از میزان ترانزیستور‌های تراشه ۸۰ گیگابایتی ای۱۰۰ انویدیا است که برای ابرکامپیوتر‌هایی خیره‌کننده طراحی شده است.
شکرت سربراس در پست بلاگ خود نوشت: «این تراشه در‌ها را به روی دستاورد‌هایی عظیم در دنیای محاسبات علمی می‌گشاید. تراشه سی‌اس-۱ اولین سیستمی است که نشان داد می‌تواند بیش از یک میلیون سلول شناور را سریع‌تر از زمان واقعی شبیه‌سازی کند.
تحقیقی درباره این دستاورد که هنوز منتظر بررسی سایر صاحب‌نظران این عرصه است، هفته گذشته در نشست ابرمحاسبات اس‌سی۲۰ ارائه شد.
قدرت محاسباتی عظیم این تراشه می‌تواند برای تعلیم شبکه‌های عصبی و اجرای شبیه‌سازی‌های خیلی حساس دنیای واقعی به کار بسته شود؛ مانند شبیه‌سازی بهترین حالت برای فرود بالگرد روی سکوی فرودگاه با شبیه‌سازی حرکت ذرات هوا در اطراف پره‌های آن.
این شرکت همچنین از تراشه نسل بعدی خود خبر داد که قرار است ۲.۶ تریلیون ترانزیستور داشته باشد که راه را حتی برای شبیه‌سازی‌های پیچیده‌تر دنیای واقعی هموار خواهد کرد. این مساله دوباره باعث طرح سوال‌هایی درباره شبیه‌سازی‌های کامپیوتری مدل فیلم ماتریکس می‌شود که واقعیت زندگی و طبیعت وجود را دستخوش حدس و گمان می‌کنند.
فرضیه شبیه‌سازی که در سال ۲۰۰۳ به دست فیلسوف نیک بوستروم ساخته و پرداخته شد، اظهار می‌کند در آینده قدرت عظیم محاسبات کامپیوتری به کار گرفته خواهد شد تا شبیه‌سازی‌هایی غیر قابل تمیز از دنیای واقعی ساخته شود.
این فرضیه از آن زمان تاکنون از سوی ایلان ماسک، میلیاردر دنیای فناوری، ترویج شده و محبوبیت بیشتری کسب کرده است. او ادعا می‌کند ۹۹.۹۹ درصد شانس این وجود دارد که دنیایی که ما در آن زندگی می‌کنیم هم، یک شبیه‌سازی کامپیوتری است.
او طی نشستی در سال ۲۰۱۶ گفت: «چهل سال پیش ما فقط بازی کامپیوتری پانگ را داشتیم. اکنون ۴۰ سال بعدتر، بازی‌های ویدئویی شبیه‌سازی سه بعدی و شبیه به دنیای واقعی داریم که میلیون‌ها نفر آن را همزمان بازی می‌کنند و هر سال بهتر و نزدیک‌تر به واقعیت می‌شود. اگر هرگونه میزان پیشرفتی را قبول داشته باشید، این بازی‌های ویدیویی در آینده از واقعیت غیرقابل تمیز خواهند شد، کاملا غیرقابل تمیز.»
شبیه‌سازی‌های واقع‌گرایانه در مقیاس کل کهکشان، هنوز راه درازی در پیش دارد و احتمالا با استفاده از کامپیوتر‌های سنتی ممکن نیست. با این وجود، پیشرفت کامپیوتر‌های کوانتومی بی‌نهایت قدرتمند ممکن است راه را برای خلق چنین دنیا‌هایی هموار سازد.
اگر این کار، حتی در مقیاسی محدود، ممکن باشد، این فناوری در عرصه نظر قادر خواهد بود پیش‌بینی‌هایی دقیق درباره آینده داشته باشد.
این نظریه که اولین بار از سوی پیر سیمون لاپلاس، بحرالعلوم فرانسوی، به عنوان یک سرگرمی فکری طرح شد و جبرگرایی علمی یا علت و معلولی نام دارد، اظهار می‌دارد با استفاده از قوانین فیزیک، اگر جای دقیق هر اتم را در هر لحظه‌ای از زمان در کهکشان بدانیم، می‌توان اتفاقات گذشته و آینده را محاسبه کرد.
این آزمایش که به عنوان دیو لاپلاس شناخته می‌شود اولین بار در سال ۱۸۱۴ توصیف شد و از «هوشی» خبر داد که با محاسبه «تمام موقعیت‌هایی که در هر زمان وجود داشته و طبیعت را شکل می‌دهد» می‌تواند آینده را پیش‌بینی کرده و گذشته را برملا سازد.
لاپلاس در مقاله فلسفی خود درباره احتمالات نوشت: «برای چنین هوشی هیچ چیز غیرقطعی نیست و آینده درست مانند گذشته در پیش چشمانش حاضر خواهد بود.»
