اینجا پیدا کردن ویلچر هم غنیمت است!
یکی از بیمارها روی صندلی‌های محوطه بیمارستان دراز کشیده، جانی برای نشستن ندارد. نفسش بند آمده و چشمانش را روی هم گذاشته. خواهرش می‌گوید: «نیم ساعت است منتظریم تا نوبتمان شود. ۱۸ نفر جلوی ما هستند. مجبوریم همینجا منتظر بمانیم تا نوبتمان شود چون بیمارستان‌های دیگر هم تخت خالی پیدا نکردیم.» ساعت از ۱۰ به ۱۱ و نیم شب می‌رسد و هنوز نوبتشان نشده!
یکی دیگر از بیماران روی برانکارد گوشه محوطه مانده. زن سالمندی که که حتی نمی‌تواند دست خود را تکان دهد. همسرش چند دقیقه روی صندلی می‌نشیند. طاقت ندارد. برمی‌گردد کنارش می‌ایستد. پسرش می‌گوید ۱۵ نفر مانده تا نوبت ما شود. باید یکی دو ساعت منتظر بمانیم تا ببینیم مادرم پذیرش می‌شود یا نه.بیمار دیگری که حال خوبی ندارد، روی زمین نشسته و ناله میکند: «کاری کنید دیگر نمی‌توانم.» همراهان بیمار می‌گویند مگر اینکه بیمار به حال خیلی اورژانسی برود وگرنه همینجا باید ساعت‌ها منتظر بمانیم.اورژانس همهمه است، همه در رفت و آمد که یک تخت خالی پیدا کنند. اینجا ویلچر پیدا کردن هم غنیمت است! با این حال یکی از همراهان بیمار می‌گوید: «با همین وضعیت اینجا شاید تخت خالی پیدا کنیم ولی بیمارستان‌های دیگر هیچ امیدی نیست.»یکی روی ویلچر هم خم شده و توان ندارد و آن یکی صندلی خالی پیدا کرده و نشسته. همراهان بیماران هم کم نیستند. برخی زیلو یا پتویی پهن کرده و دراز کشیده‌اند تا شاید مسئول پذیرش بالاخره اسم بیمارشان را صدا بزند.
سراسر استان تهران یک تخت خالی نیست!
فقط بیمارستان میلاد نیست که تخت خالی ندارد. مسئول پذیرش بیمارستان نیکان می‌گوید حتی یکی تخت خالی هم نداریم و مشخص نیست تا کی تخت‌ها پر باشند. البته یکی از همراهان بیماران می‌گوید: «امروز بیمارستان …. بودم و اصرار زیادی کردم که بیمارمان را بستری کنند. گفتند تخت خالی نداریم. اما یکی از مسئولان پذیرش گفت ۳۰ میلیون تومان بده تا تخت خالی برایت جور کنم.»
مسئول پذیرش بیمارستان آپادانا هم کوتاه می‌گوید: «متاسفیم، تخت خالی نداریم.» اپراتور بیمارستان امام خمینی با صدای نگران می‌گوید: «اوضاع خراب است. تخت خالی نداریم. امروز ۲۰۰ نفر زنگ زدند برای تخت خالی ولی نداریم. با ۶۰۷۰ تماس بگیرید ببینید جای خالی در تهران هست یا نه!»
سامانه ۶۰۷۰ سامانه راهنمایی بستری بیماران کرونایی است. سامانه‌ای که اعلام میکند کدام بیمارستان تخت خالی دارد و به عبارتی برای بیماران جایابی میکند. اما حرف‌های اپراتور ۶۰۷۰ هم امیدوارکننده نیست و اوج بحران را نشان می‌دهد. او می‌گوید: «بیمار را در اورژانس هر بیمارستانی که هستید، نگهدارید. تحت هیچ شرایطی بیمار را خارج نکنید و بگویید بیمارمان را از اینجا نمی‌بریم تا همانجا کاری برایش کنند و تعیین تکلیف شود. چون سراسر استان تهران را هم بگردید یک تخت خالی نیست.»اپراتور ۶۰۷۰ هم انگار نگران است. دوباره تاکید میکند: «اگر بیمارتان را از اورژانس بیرون بیاورید دیگر نمی‌توان برایش کاری کرد. حتی نمی‌توانید او را دوباره به اورژانس ببرید.» و چندین بار تاکید میکند بیمار را خارج نکنید. اصلا تخت خالی نیست.
اینجا تهران است، پایتخت کشور. تعداد بیمارستان‌ها و امکاناتش قطعا از دیگر شهرها و استانها بیشتر است. اما این همه امکانات هم، جوابگوی موج جدید بیماری نیست. چه برسد به سیستان و بلوچستان و هرمزگان و دیگر شهرهایی که نه امکانات چندانی دارند و نه بیمارستان‌های متعددی.
تخت خالی نیست. واکسیناسیون عمومی هم هنوز به کندی پیش می‌رود. با واردات قطره‌چکانی واکسن و البته سهمیه‌های خارج از نوبت برخی سازمان‌ها هنوز سالمندان هم واکسینه نشده‌اند. از ۶۰ میلیون نفری که باید در ایران واکسن کرونا بزنند فقط دو میلیون و ۳۱۵ هزار نفر دز دوم را دریافت کرده‌اند. ۵۸ میلیون نفر دیگر باقیمانده!
با این حال وزیر بهداشت تاکید دارد که مدیریت کرونایی تیم او خوب بوده. روز گذشته هم گفت: «نامه‌ای سرتاپا تقاضای کمک از کشوری دریافت کردم. این نامه در دو زمینه بوده، ۱: چه کردید که با گستردگی اقلیم و حصر سیاسی و اقتصادی اینگونه کرونا را مدیریت کردید؟ ۲: از آنچه که در کشور مثل ونتیلاتور و دارو می‌سازید به ما کمک کنید.»سعید نمکی پیش از این هم اعلام آمادگی کرده بود که به هند برای وضعیت کرونایی کمک کند. در حالی که کشور پیک پنجم کرونا را می‌گذارند و بیش از ۱۶۰ شهر قرمز اعلام شده است.
