او ادامه داد: در نتیجه موضوع را با دوست شاعرم، اسماعیل فرزانه که طبع خیلی خوبی هم دارد، مطرح کردم و خواستم شعری بنویسد که گویای چنین موضوعی باشد. در ادامه سعی کردم با حسی که نسبت به استاد شجریان داشتم، موسیقی کار را تنظیم کنم و بسازم. برای خواندن ترانه کار در ابتدا با خواننده دیگری تماس گرفتم که کار را قبول نکرد، در نهایت با آقای افتخاری همکاری کردم که ایشان نیز به دلیل دلتنگی‌ها و ارتباط قدیمی که با استاد شجریان داشت، به انجام این کار تمایل داشت. البته من آشنایی بیشتری با آقای افتخاری داشتم و سال‌ها قبل در اوایل دهه ۶۰ با آقای افتخاری نخستین آلبوم ایشان به نام «آتش دل» را که بزرگداشتی برای استاد تاج اصفهانی بود، آهنگسازی کرده بودم.
از دلنوازی درباره استادانی که از آن‌ها موسیقی آموخته است، پرسیدیم که پاسخ داد: من از ۱۰ سالگی در سال ۴۹ به هنرستان موسیقی وارد شدم و استادانی همچون استاد هوشنگ ظریف، حسین دهلوی و فرامرز پایور از استادان من بودند. در سال ۵۷ به بازار کار هنری در صداوسیما وارد شدم که استاد شجریان در آن زمان بیشتر با گروه عارف و شیدا کار می‌کرد. فاصله سنی که با استادانی همچون استاد شجریان داشتیمف باعث می‌شد که نتوانیم با آن‌ها کار کنیم، در نتیجه با هنرمندان جوان‌تری مانند محمد معتمدی یا سالار عقیلی همکاری می‌کردیم.
او ادامه داد: البته در آن زمان استاد شجریان از بزرگان موسیقی بود و خودش آهنگساز و نوازنده را انتخاب و بیشتر با افرادی مانند محمدرضا لطفی یا پرویز مشکاتیان کار می‌کرد. اینکه من یک قطعه موسیقی برای او ساختم، به این معنا نبود که ارتباط نزدیکی با ایشان داشتم. تنها گاهی در برنامه‌ها و مجالسی با ایشان دیدار می‌کردم. به هر حال این افراد وزنه‌هایی از موسیقی ایران هستند و این امر باعث می‌شود که به آن‌ها در موسیقی مدیون باشیم.
این آهنگساز در بخش پایانی صحبت خود به یک اشتباه در نگارش خبر ساخت این آهنگ در یکی از روزنامه‌ها پرداخت و گفت: چندی پیش خبری درباره قطعه «دلتنگ باران» منتشر شده و نوشته شده بود که این اثر با صدای آقای افتخاری و تنظیم مهرداد دلنوازی منتشر شده است. گرچه که من تنها تنظیم کننده کار نبودم، بلکه آهنگسازی آن نیز با من بود و این دو امر از هم متفاوت هستند. از طرفی حتی ایده ساخت این کار نیز از من بود.
