حسام الدین شیخی – روزنامه نگار: از گاهنامه امروز ما به تاریخ ۱۵ شهریور؛ اینکه در سال ۱۳۳۵ محمد مصدق به تبعید خود به احمدآباد اعتراض می کند. البته آمده است در همین تاریخ در سال ۱۳۵۰ در انتخابات هیئت ریسه مجلس سنا، جعفر شریف‌امامی به ریاست و دکتر سجادی و مسعودی به نیابت ریاست تعیین شدند. و در سال ۱۳۷۵ نیز کنگره بزرگداشت محمدعلی حزین لاهیجی، شاعر و ادیب قرن دوازدهم هم برگزار شد. شعر؛ ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد/ در دام مانده باشد صیاد رفته باشد ، از حزین لاهیجی است.
و اما درباره محل تبعید مصدق؛ به گفته دکترمحمود مصدف نوه محمد مصدق؛ زمین‌های احمدآباد جزء املاک ابوالفضل میرزاعضدالسلطان پسر مظفرالدین شاه قاجار و شوهر خواهر محمد مصدق بوده‌است که مصدق آن را در اواخر عهد قاجار با زمین‌هایی که در اراک داشت معاوضه کرد. نام این روستا توسط مصدق که مالک آن بود به نام پسرش احمد، «احمدآباد» نام گذاشته شد. مصدق پس از رهایی از زندان بیرجند در زمان سلطنت رضاشاه پهلوی چهار سال را در این قلعه گذراند. پس از کودتای ۲۸ مرداد نیز در پی ۳ سال حبس انفرادی در زندان لشکر ۲ زرهی ارتش، به احمدآباد تبعید شد و تا پایان عمر خود، در آن جا تحت نظارت قرار داشت و به گفتهٔ خودش، «هر روز آرزوی مرگ می‌کرد» ((این عبارت؛ هرروز آرزوی مرگ می‌کنم را، مصدق در اکثر مکتوبات خود ازجمله، کتاب خاطرات و تالمات (بخش پاسخ به شاهنشاه) و در بسیاری از نامه‌های خود (دوجلد کتاب نامه‌های دکتر مصدق، گردآورنده: محمد ترکمان) حتی در نامه به مناسبت نوروز نیز تکرار می‌کرد)). مصدق سرانجام در ۱۴ اسفند ۱۳۴۵ بر اثر بیماری سرطان در ۸۷ سالگی در بیمارستان نجمیهٔ تهران تحت نظر مأموران ساواک درگذشت و به دلیل مخالفت شاه با وصیت او مبنی بر به خاک سپرده شدن در کنار کشته‌شدگان قیام ۳۰ تیر در قبرستان ابن بابویه، در ملک شخصی اش واقع در قلعهٔ احمدآباد به خاک سپرده شد.
