در میان همه شلوغی پلوغی ها بابت تبریک اتفاقات دیشب در جشنواره فیلم کن، فقط یک چیز را مدام با خودم مرور می کنم.
می خواهم از معجزه ای بنویسم که شاید هیچکس در این چند روز به آن توجهی نکرده و حواسش نیست. می خواهم از معجزه ای بنویسم که بابتش اعتراف می کنم که سالیانِ سال است برای تصاحب آن هزاران بار تلاش کرده ام . معجزه دوست داشته شدن!
شاید شما هم مثل من فیلم مراسم فرش قرمز فیلم “#فروشنده” را دیده باشید. اصرارم بر آنجایی است که یکی از عکاس ها با صدای بلند فریاد می زند : ترانه!
ترانه علیدوستی می خندد و با خنده می گوید : زهرمار!
تا زهرمار گفتنش را شنیدم ، با صدای بلند خندیدم . یحتمل شما هم خندیده اید. حالا تا اینجا را داشته باشید و فرض کنید جای ترانه، منِ محمدامین چیت گران ایستاده بودم و عکاس با صدایی نخراشیده فریاد می زد : امین!
من احتمالا می خندیدم و می گفتم : زهرمار!
اما دیگر شما به زهرمار گفتن من نمی خندیدید. حتما امتی با چوب و چماق راه می افتاد دنبال من که خجالت نمی کشی با این ادبیات ؟! در یک فضای فرهنگی و جهانی باید بگویی زهرمار؟!
اینجاست که معجزه دوست داشته شدن و دوست داشتنی بودن؛ خودش را به رخ می کشد. کسی که دوست داشتنی باشد، زهرمار گفتنش، فحش های آب کشیده و نم کشیده اش، اخم هایش، راه رفتنش، طرز نگاه کردن و قدم برداشتنش، عصبانیت و اشک ریختنش، همه و همه اش دوست داشتنی می شود. حرف که برایت می زند، دلت قنج می رود.
ترانه علیدوستی دوست داشتنی است! شهاب حسینی و اصغر فرهادی دوست داشتنی اند. برای همین است که دلمان با خنده ها و ناراحتی آن ها گره خورده است. برای همین است که انگار در دلمان قند آب می شود.
فارغ از اینکه تمام اتفاق های دیشب مبارکمان باشد؛ می خواهم بگویم من سال هاست تلاش می کنم دوست داشتنی باشم. شما هم همین تلاش را بکنید. ماحصلش می شود اینکه دیگر کم دعوا می بینیم. کمتر قهر می کنیم و خشمگین می شویم. می خواهم بگویم بیاییم دوست داشتنی باشیم و وقتی هم را صدا می کنیم؛ بجای یک “جانم؟” لوس و بی مزه، بهم بگوییم زهرمار و بعدش تا آسمان، بلندِ بلند بخندیم!
نمی شود همه لایق این معجزه باشیم؟
می شود!
