استقامتی با بیان اینکه در درمان دیابت بسیاری از بیماران به اهداف درمانی و مدیریت مناسب درمان دست پیدا نکرده‌اند، ادامه داد: دیابت یک بیماری مزمن مادام‌العمر است و همه ابعاد زندگی فرد را تحت الشعاع قرار می‌دهد زیرا میزان قند خون در فرد مبتلا به دیابت با مصرف هر ماده غذایی و حتی انجام حرکت‌های فیزیکی تغییر می‌کند و این خود نشان از پیچیدگی این بیماری دارد و به عنوان مثال در فرد مبتلا به آسم که آن هم نوعی بیماری مزمن بوده ، فقط بحث فعالیت فیزیکی مطرح است و نه تغذیه فرد بیمار.
فوق‌تخصص غدد با اشاره به تاثیر میزان دسترسی به دارو و آموزش در درمان بیماری دیابت، تصریح کرد: چالش اصلی مدیریت دیابت در دسترس قرار دادن دارو و وجود آموزش استفاده از آن است، به خصوص انسولین که یک داروی تزریقی بوده و استفاده از آن به آموزش مداوم نیاز دارد چراکه در دسترس بودن دارو برای درمان بیماری مزمنی مانند دیابت، فوق‌العاده اهمیت دارد، از این‌رو در زمینه قرص‌های خوراکی، انسولین‌های تزریقی و ابزارهای درمانی مانند قلم انسولین، گلوکومتر و دستگاه سی‌جی‌ام (CGM) به دسترسی هرچه بیشتر نیاز داریم.
به گفته وی، یک فرد مبتلا به بیماری دیابت حداکثر سالی سه تا چهار ساعت با پزشک خود در ارتباط است درحالی‌که دهها هزار ساعت دیگر را باید به تنهایی درخصوص مدیریت بیماری تصمیم‌گیری کند، برای مثال در برخی مطالعات معلوم شده که یک بیمار دیابتی گاهی روزانه با ۳۰۰ مورد تصمیم متفاوت مواجه می‌شود و چنانچه فرد در این مورد آموزش ندیده باشد نمی‌تواند به تنهایی از عهده مدیریت صحیح بیماری برآید. بحث آموزش در بیماران دیابتی از اهمیت زیادی برخوردار بوده و این موضوع از عهده و وظایف پزشکان نیز خارج است زیرا نمی‌توان در مدت‌زمان کوتاه این حجم از اطلاعات را به بیمار انتقال داد.
این پزشک خاطرنشان کرد: از این رو یکی از مهم‌ترین مسائل مدیریتی در این حوزه مبحث آموزش است.
استقامتی با بیان اینکه بیمه‌ها باید پوشش آموزش را بر عهده گیرند، افزود: برای انجام مدیریت صحیح در حوزه دیابت، به آموزش بیماران، خانواده‌ها، اجتماع، پزشکان و نیز دسترسی به ابزارهای درمانی و داروهای روز دنیا نیازمند هستیم. البته برای رسیدن به این هدف به مدیریتی همگانی نیاز داریم که تنها با کمک سازمان‌های مردم‌نهاد و خود مردم و مدیریت عالی از سوی دولت امکانپذیر است.
