گروه سیاسی: کانون نویسندگان ایران در پیام نوروزی خود، سال ۱۴۰۰ را از اندوهبارترین سالها توصیف کرد و با اشاره به تداوم «سانسور و سرکوب آزادی بیان» در ایران، نوشت «رکوردهای تازهای» از سانسور و سرکوب در سال گذشته ثبت شد.
در پیام این کانون، آمده است که در پایان سال، «قرنی را نیز پشت سر میگذاریم که با شور و شوق آزادی و تجدد آغاز شد و با استبداد و تحجر به پایان رسید.» در این بیانیه همچنین به زندانی شدن برخی اعضای کانون و جان باختن بکتاش آبتین اشاره شده و آمده است: «چندین تن از اعضای کانون همهٔ سال یا بخشی از آن را در زندان گذراندند و یکی از آنان، بکتاش آبتین، براثر بیتوجهی عامدانه زندانبانان جان جوان و گرامیاش را از دست داد.» بکتاش آبتین سال گذشته با اتهاماتی چون عضویت در کانون نویسندگان و حضور بر مزار جانباختگان قتلهای سیاسی زنجیرهای به شش سال زندان محکوم و از پنجم مهر ۱۳۹۹ و در اوج بحران شیوع کرونا در ایران به زندان اوین منتقل شده بود. او در دوران حبس دو بار به کرونا مبتلا شد و سرانجام در روز ۱۸ دی ۱۴۰۰ در بیمارستانی در تهران جان باخت.
کانون نویسندگان در بخشی دیگر از بیانیه خود با اشاره به مبارزه مردم «برای رهایی کشور از استبداد»، در پایان چنین آورده است: «باشد که نوروز و نسیم بهاری بر جانهای ما همانگونه وزیدن گیرد که بر زمین سرمازده و طبیعت بیجان؛ تا بار دیگر همچون سبزه از خاک سر برآریم و همچون درخت بشکوفیم و همچون پرندگان خوشآواز، سرود شادمانی و آزادی سر دهیم.»
در پیام این کانون، آمده است که در پایان سال، «قرنی را نیز پشت سر میگذاریم که با شور و شوق آزادی و تجدد آغاز شد و با استبداد و تحجر به پایان رسید.» در این بیانیه همچنین به زندانی شدن برخی اعضای کانون و جان باختن بکتاش آبتین اشاره شده و آمده است: «چندین تن از اعضای کانون همهٔ سال یا بخشی از آن را در زندان گذراندند و یکی از آنان، بکتاش آبتین، براثر بیتوجهی عامدانه زندانبانان جان جوان و گرامیاش را از دست داد.» بکتاش آبتین سال گذشته با اتهاماتی چون عضویت در کانون نویسندگان و حضور بر مزار جانباختگان قتلهای سیاسی زنجیرهای به شش سال زندان محکوم و از پنجم مهر ۱۳۹۹ و در اوج بحران شیوع کرونا در ایران به زندان اوین منتقل شده بود. او در دوران حبس دو بار به کرونا مبتلا شد و سرانجام در روز ۱۸ دی ۱۴۰۰ در بیمارستانی در تهران جان باخت.
کانون نویسندگان در بخشی دیگر از بیانیه خود با اشاره به مبارزه مردم «برای رهایی کشور از استبداد»، در پایان چنین آورده است: «باشد که نوروز و نسیم بهاری بر جانهای ما همانگونه وزیدن گیرد که بر زمین سرمازده و طبیعت بیجان؛ تا بار دیگر همچون سبزه از خاک سر برآریم و همچون درخت بشکوفیم و همچون پرندگان خوشآواز، سرود شادمانی و آزادی سر دهیم.»