گروه سیاسی: احمد زیدآبادی در یادداشتی نوشت: فساد اصلی در این کشور آن سازوکاری است که به تشکیل مجلسی می‌انجامد که بسیاری از نمایندگانش دانشی از مقتضیات جوامع امروزی ندارند، با مبانی توسعۀ متوازن و پایدار آشنا نیستند، وقت خود را صرف تهیۀ طرح‌های بیهوده و مشکل‌زا می‌کنند، با معضلاتِ عینی کشور و راه‌های برون‌رفت از آن بیگانه‌اند، خود را اسیر پاره‌ای عقاید بنیادگرایانه و ضدملی کرده‌اند و در یک کلام به کار قانونگذاری در هیچ سطحی نمی‌آیند.
چه بسا برخی از آنها در زندگی شخصی خود نیز اهل فساد مالی نباشند، اما بر اثر بی‌اطلاعی و ناآگاهی، راه فسادهای گستردۀ مالی را در کشور هموار می‌کنند. آنها نه لزوماً فاسد بلکه مولدان فسادند. سازوکار برکشیدن چنین افرادی به منصب نمایندگی خود سبب بروز فسادی افسارگسیخته در اعماق و نسوج بروکراسی و بخش عمومی اقتصاد کشور شده است به طوری که آه و نالۀ مردم بی‌پناه و بدون پول و پارتی را در آورده است. در یک شرایط عادی و منصفانه، نماینده‌ای که از تخصص لازم و توان قانونگذاری برخوردار باشد،
قاعدتاً باید از امکانات کافی برای ایفای نقش نمایندگی‌اش برخوردار شود. چنان نماینده‌ای اگر به جای یک ماشین شاسی‌بلند دو تا هم بگیرد، جای نگرانی ندارد، اما صرفِ حضور یک نمایندۀ بی‌کفایت در مجلس، خودش سالانه میلیاردها هزینه روی دست مردم می‌گذارد چه برسد به اینکه امکاناتی هم به او داده شود! بنابراین، صورت مسئله را باید درست و دقیق مطرح کرد و گرفتار بازی پنهانِ باندهای قدرت برای تصفیه‌حساب با یکدیگر نشد.
یکی از نمایندگان مجلس اول نقل می کرد که نماینده‌ای در هنگام تصویب لایحۀ بودجه، مرتب چرت می‌زد و هنگام رأی‌گیری، قیام و قعود دوستانش را معیار قرار می‌داد. وقتی دلیل چرت زدنش را پرسیدم گفت که شبِ قبل، از حوزۀ نمایندگی‌اش با اتوبوس به تهران سفر کرده و به این دلیل نتوانسته بخوابد و بنابراین در صحن مجلس چرت می‌زند! آن نماینده مسافرت با اتوبوس را به لزوم ساده‌زیستی خود ربط می‌داده است!
قاعدتاً می‌توان گفت؛ مرده‌شور این نوع ساده‌زیستی را ببرد! اگر آن نماینده به جای اتوبوس با هواپیما به تهران برمی‌گشت و هنگام تصویب بودجه، به جای چرت‌زدن، در تخصیص صحیح درآمدها مشارکت مؤثر می‌کرد از هر جهت به نفع جامعه بود. در این کشور ظاهراً جایگاه منطقی هر امری، به‌هم ریخته و همۀ ما هم اسیر و درگیر این به‌هم ریختگی شده‌ایم و به آن کمک می‌کنیم!
چه بسا برخی از آنها در زندگی شخصی خود نیز اهل فساد مالی نباشند، اما بر اثر بی‌اطلاعی و ناآگاهی، راه فسادهای گستردۀ مالی را در کشور هموار می‌کنند. آنها نه لزوماً فاسد بلکه مولدان فسادند. سازوکار برکشیدن چنین افرادی به منصب نمایندگی خود سبب بروز فسادی افسارگسیخته در اعماق و نسوج بروکراسی و بخش عمومی اقتصاد کشور شده است به طوری که آه و نالۀ مردم بی‌پناه و بدون پول و پارتی را در آورده است. در یک شرایط عادی و منصفانه، نماینده‌ای که از تخصص لازم و توان قانونگذاری برخوردار باشد،
قاعدتاً باید از امکانات کافی برای ایفای نقش نمایندگی‌اش برخوردار شود. چنان نماینده‌ای اگر به جای یک ماشین شاسی‌بلند دو تا هم بگیرد، جای نگرانی ندارد، اما صرفِ حضور یک نمایندۀ بی‌کفایت در مجلس، خودش سالانه میلیاردها هزینه روی دست مردم می‌گذارد چه برسد به اینکه امکاناتی هم به او داده شود! بنابراین، صورت مسئله را باید درست و دقیق مطرح کرد و گرفتار بازی پنهانِ باندهای قدرت برای تصفیه‌حساب با یکدیگر نشد.
یکی از نمایندگان مجلس اول نقل می کرد که نماینده‌ای در هنگام تصویب لایحۀ بودجه، مرتب چرت می‌زد و هنگام رأی‌گیری، قیام و قعود دوستانش را معیار قرار می‌داد. وقتی دلیل چرت زدنش را پرسیدم گفت که شبِ قبل، از حوزۀ نمایندگی‌اش با اتوبوس به تهران سفر کرده و به این دلیل نتوانسته بخوابد و بنابراین در صحن مجلس چرت می‌زند! آن نماینده مسافرت با اتوبوس را به لزوم ساده‌زیستی خود ربط می‌داده است!
قاعدتاً می‌توان گفت؛ مرده‌شور این نوع ساده‌زیستی را ببرد! اگر آن نماینده به جای اتوبوس با هواپیما به تهران برمی‌گشت و هنگام تصویب بودجه، به جای چرت‌زدن، در تخصیص صحیح درآمدها مشارکت مؤثر می‌کرد از هر جهت به نفع جامعه بود. در این کشور ظاهراً جایگاه منطقی هر امری، به‌هم ریخته و همۀ ما هم اسیر و درگیر این به‌هم ریختگی شده‌ایم و به آن کمک می‌کنیم!
