متأسفانه علی‌رغم درخواست اکثر باشگاه‌ها برای لغو مسابقات و تمامی خطرات جانی برای ورزشکاران و عوامل برگزاری مسابقات، متولیان امر مصرانه به‌دنبال از سرگیری مسابقات لیگ برتر فوتبال هستند.
فلسفه‌ی فوتبال در لیگ‌های اروپایی بر مبنای جذب اسپانسر‌های قدرتمند، پیش‌فروش بلیت مسابقات و طبیعتاً، کسب درآمد‌های آنچنانی است. فوتبال در اروپا به یک صنعت پویا تبدیل شده، صنعتی که میلیون‌ها دلار در آن رد و بدل می‌شود؛ با این حال، علی‌رغم تمامی ضرر‌های مالی هنگفت، فصل جاری لیگ‌های اروپایی یکی پس از دیگری به‌طور کامل لغو می‌شوند تا کرونا ویروس، ریه‌های فوتبال را از کار نیندازد.
از خودمان سوال کرده‌ایم که هدف ما از برگزاری مسابقات فوتبال در کشورمان چه چیزی است؟ اینجا که خبری از اسپانسر‌های آنچنانی، حق پخش تلویزیونی، پیش‌فروش بلیت مسابقات و درآمد نیست. اینجا سر و ته فوتبال فقط هزینه است و تیم‌ها در صورت لغو مسابقات، نه تنها ضرر مالی نمی‌بینند، شاید وضعیت مالی‌شان، بهتر هم شود! ما فوتبال بازی می‌کنیم که مردم با حضور در استادیوم‌ها لذت ببرند و به نوعی غنی‌سازی اوقات فراغت هدف اول و آخر هست، هدفی که در صورت برگزاری بدون تماشاگر بازی‌ها، رنگ می‌بازد و ما می‌مانیم و یک فوتبال بی‌هدف و بدون هیجان… ما می‌مانیم با فوتبالی برای رفع تکلیف…
حال اگر بازی‌ها برگزار شوند با چه شرایطی رو به رو خواهیم بود؟ فوتبال کشورمان حتی در فاصله‌ی بین دو فصل نیز تعطیلی مطلق چند ماهه و بدون تمرین را تجربه نکرده است. بازیکنان فوتبال در تعطیلات بین فصول، با سفر چند هفته‌ای و حضور در کنار خانواده، پیگیری تمرینات انفرادی و سپس تمرینات بدنسازی شش هفته‌ای، خودشان را برای شروع فصل جدید آماده می‌کنند؛ اما شرایط این تعطیلی دو ماهه بسیار متفاوت‌تر است؛ به‌طوری که شرایط بدنی بازیکنان به‌دلیل تعطیلی اماکن ورزشی همچون زمین‌های فوتبال و باشگاه‌های بدنسازی، به هیچ وجه در وضعیت خوبی نیست.
مگر با تمرینات داخل خانه می‌توان وارد مسابقات حرفه‌ای شد؟ معلوم است که نمی‌شود. از سوی دیگر باتوجه به وضعیت نامناسبی که کرونا در دنیا به راه انداخته، ورزشکاران از نظر روحی نیز شرایط مطلوبی ندارند که همین موضوعات، احتمال آسیب‌دیدگی فوتبالیست‌ها و افت کیفیت مسابقات را صد چندان می‌کند و طبیعتاً باشگاه‌ها و فوتبال ایران با مصدومیت ستاره‌های میلیاردی زیان‌های مادی و معنوی می‌بینند.
اگر مسابقات برگزار شود، روزانه گروه ۵۰ نفری از بازیکنان و عوامل تیم‌ها کنار همدیگر جمع شده و در سالن‌های بدنسازی عمومی و زمین چمن، تمریناتشان را انجام خواهند داد که همین تجمع، دروازه ورود کرونا به فوتبال ایران است.
باتوجه به اثرات ماندگار کرونا ویروس، بازیکنان فوتبال در صورت ابتلا به این ویروس کشنده، عمر فوتبالی‌شان به آخر خط می‌رسد. کرونا می‌تواند یک استعداد این مرز و بوم را با هزار و یک آرزویش، نابود کند! در شرایطی که این بیماری در دنیا جولان می‌دهد، باشگاه‌ها چگونه بازیکنانشان را برای شروع تمرینات دعوت کنند؟ با چه تضمینی؟ اگر یک بازیکن به کرونا مبتلاء شود، چه کسی جواب می‌دهد؟ متولیان امر عواقب این تصمیم را برعهده می‌گیرند؟ طی روز‌های گذشته بسیاری از بازیکنان نگرانی‌شان را بابت از سرگیری مسابقات اعلام کرده‌اند.
این روز‌ها همه بی‌تاب شنیدن سوت آغاز مسابقات هستند، ولی به قیمت سلامت ورزشکاران؟ هرگز! مهم نیست چه کسانی در پایان فصل نوزدهم، جام قهرمانی را لمس خواهند کرد، جامی که به‌خاطر آن سلامت ورزشکاران و جامعه به خطر بیفتد، مگر ارزش دارد؟
باشگاه تراکتور با تأکید بر جمله‌ی «فوتبال، فدای سلامت» بار دیگر از عوامل تصمیم گیرنده درخواست دارد که تمامی جوانب موضوع و عواقب آن را مدنظر قرار داده و لیگ نوزدهم را به طور کامل لغو کنند و پیشنهاد می‌شود مقابل قهرمان لیگ نوزدهم، واژه‌ی «سلامت» نوشته شود.
