بیماران بی بادیگارد

ولادت یا شهادت امیرالمؤمنین (ع) که فرامی‌رسد بیرق مدیحه‌سرایی در باب منش و کردار پیشوای نخست شیعیان خاصه در باب عدالت مدنظر ایشان از هر کوی و برزن به اهتزاز درمی‌آید ولی در همان گذر و معبر فارغ از تمامی این شعارزدگی‌ها این خصایص و نصایح حضرت امیر (ع) پیرامون اخلاق‌مداری است که به‌واسطه عملکرد محسوس و نامحسوس برخی از محتسبان بدخو در روزمرگی ایام به احتضار گراییده است، به‌راستی مگر قانون و شرع این ملک برگرفته از همان آیینی نیست که بر پایه آن دوران پنج‌ساله خلافت علی با خواست و بیعت مردم بنا شد و این مقطع از تاریخ را به نقطه عطفی در پاسداشت کرامت انسانی و همچنین حکمرانی مبتنی بر مردم‌سالاری بدل ساخت؟
به‌ویژه آنکه در حمایت از حقوق محبوسان آن عصر نیست روایات و حکایات بی‌شماری چه مکتوب و چه سینه‌به‌سینه به یادگار مانده است، بی‌گمان یکی از حقوق به‌حق زندانیان فارغ از هر جرم و اتهام و همچنین مرام و عقیده برخورداری از حق تأمین سلامت جسمی در حین گذراندن محکومیتشان است که در هر رساله اخلاقی و منشور حقوقی‌ای بدان توصیه‌شده، در آیین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها و اقدامات تأمینی و تربیتی حال حاضر کشورمان نیز این مسئله به‌صراحت ذکرشده است اما در عمل اخباری از منابع رسمی و غیررسمی به گوش می‌رسد که برخوردهای بعضاً سلیقه‌ای در این حوزه ناقض موادی از این آیین‌نامه شده که نه‌تنها به‌هیچ‌عنوان زیبنده نظام اسلامی ایران نیست بلکه درز خبرهای این قبیل وقایع می‌تواند دست‌مایه فشار بیش‌ازپیش بیگانگان بر کشورمان در راستای گرفتن امتیازاتی نظیر تحریم‌های بیش‌ازپیش حقوق بشری هم باشد.
به‌طور مثال دیرزمانی از خبر مرخصی معاون اول دولت محمود احمدی‌نژاد از زندان اوین نگذشته آن‌هم تنها به دلیل کسالت یکی از بستگان! حال در خبری دیگر خبرگزاری کارگران ایران ایلنا پیرامون وضعیت جسمی امید کوکبی، وکیل وی از ابتلای این زندانی به سرطان کلیه خبر می‌دهد که منجر به تخلیه کامل یکی از کلیه‌های این فرد شده است، در این نوشتار به‌هیچ‌روی نمی‌خواهم به اتهام و پیشینه اثبات‌شده یا نشده این فرد بپردازم چنان‌که گروهی از وی به‌عنوان دانشمند فیزیک و نخبه اتمی یاد می‌کنند و گروهی دیگر جاسوس و وطن‌فروش، بلکه در این جریده می‌خواهم فارغ از قضاوت‌های مرسوم جناحی و محفلی به حقوق شرعی و قانونی این فرد به‌عنوان یک زندانی با هر اتهامی که در محاکم قضایی محکوم شده بپردازم ولو حتی اگر فرض را بر این بگیریم چنین شخصی حتی قاتل است و باید اشد مجازات برای وی در نظر گرفته شود! چنانکه به گفته سخنگوی دستگاه قضا «ایشان به اتهام جاسوسی محاکمه و به ۱۰ سال حبس محکوم‌شده‌اند و جرم جاسوسی برای بیگانه طبعاً در مواردی مجازات بالاتر از این دارد.»
در این میان پرسش اما این است که مگر حضرت علی وصیت نکردند قاتل مرا تنها با یک ضربت قصاص کنید و نه بیشتر! چراکه او نیز تنها یک ضربه زده است؟ و مگر تا هنگام مجازات این فرد ضارب، علی (ع) طعام خود را با همین مجرم که در اسارت منتظر مجازاتش بود قسمت نکردند؟ حال به‌راستی چرا در ندامتگاه جامعه‌ای که مدعی پیروی از منویات مولای متقیان است فردی که به هر دلیل در حال گذراندن دوران محکومیتش است و خانواده آن فرد هم که چشم به‌روزها، هفته‌ها و سال‌ها دوخته‌اند برای اتمام حبس فرزندشان ناخواسته و سهواً در این میان باید متحمل مصیبتی چون بیماری و نوش داروی بعد مرگ سهراب نیز باشند که در پس آن خارج کردن کلیه آن فرد نهفته است؟ یعنی مجازاتی بیش از آن چیز که قانون برای این زندانی در نظر گرفته است.
در همین رابطه غلامحسین محسنی‌اژه‌ای بیان داشتند اگر پزشکی قانونی نظر دهد که حضور یک زندانی در زندان به طور مطلق و یا تحت شرایطی در زندان وضعیت او را تشدید می‌کند تصمیم لازم اتخاذ می‌شود. حال‌آنکه با توجه به ماده ۱۰۲ آیین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها که بهداری هر زندانی را مکلف به تست ماهانه سلامت زندانیان کرده و همین‌طور ماده ۱۰۳ و ۱۰۶ همان آیین‌نامه که طبق آن با صلاح‌دید مقامات مسئول در صورت نیاز می‌توان موجبات انتقال بیمار خاص به بیمارستان و حتی عفو را نیز فراهم آورد، می‌شد علاج واقعه پیش از وقوع کرد.
باری؛ به «سرزده» های پزشکی رسانه ملی که حرجی نیست پیگیر چنین مسائلی باشند اما ای‌کاش جناب هاشمی وزیر محترم و همیشه درصحنه بهداشت پیرامون چنین مشکلاتی برای بیماران بی بادیگارد هم کمی تأمل و درنگ به خرج دهند.