جنیفر لارنس در مقاله‌ای که در «لِنی لِتِر» منتشر شد موضع سختی علیه نابرابری دستمزدهای بازیگران مرد و زن گرفت. بازیگر مجموعه فیلم‌های «بازی‌های گرسنگی» برای اولین بار درباره چیزهایی که بعد از هک شدن کمپانی سونی آشکار شدند از جمله این صحبت کرد که در فیلم «کلاهبرداری آمریکایی» با وجود اینکه نقش او در فیلم بزرگ بود و خودش هم یکی از بازیگران درجه یک هالیوود و برنده جایزه اسکار است، درآمدی کمتر از همبازیان مرد خود داشت.
او نوشت: وقتی سونی هک شد و من فهمیدم چقدر از افراد خوش‌شانس دیگر کمتر حقوق می‌گیرم، از دست سونی عصبانی نشدم. از دست خودم عصبانی شدم. من به عنوان یک مذاکره‌کننده شکست خوردم چون زود تسلیم شدم. من نمی‌خواستم سر میلیون‌ها دلار پولی بحث کنم که راستش، به خاطر دو مجموعه فیلم بزرگ، به آن نیازی نداشتم.
لارنس می‌نویسد که نیاز «برای دوست داشته شدن» و ترس «مشکل» یا «لوس» به نظر رسیدن نگذاشت او درخواست پول بیشتر کند و در ادامه گفت: این ممکن است یکی از مشکلات جوان بودن باشد. شاید به شخصیت مربوط می‌شود. مطمئنا هردوی آنهاست اما یک عامل دیگر عنصر شخصیتی من است که سال‌ها دارم با آن مبارزه می‌کنم و بر پایه آمارها، فکر نمی‌کنم تنها زنی باشم که این مشکل را دارد… آیا هنوز ممکن است عادتی باقی مانده باشد که بخواهیم نظرهای‌مان را به نحوی خاص بیان کنیم که به مردها توهین نشود یا آن‌ها را نترساند؟
لارنس لحن خودسرزنش‌کننده‌اش را هم اضافه می‌کند و می‌نویسد: برای من صحبت کردن درباره تجربه یک زن کاری سخت است چون می‌توانم به راحتی بگویم مشکلات من خیلی معمولی نیستند.
او می افزاید: من حتی آنقدر عوضی هستم که هیچ کاری برای چالش سطل آب یخ نکرد – که داشت جان مردم را نجات می‌داد – چون بیشتر داشت احساس یک جور مد شدن را نشان می‌داد تا یک هدف. باید یک چک می‌نوشتم اما فراموش کردم، خیلی خب؟ من ایده‌آل نیستم.
این مقاله لارنس بیش از همه چیز به خاطر خشونت واضحش مثال‌زدنی است چون این بازیگر به ندرت طی مصاحبه‌هایش نشانی از خشم می‌دهد. او نوشت: دیگر سعی نمی‌کنم راه بامزه‌ای برای بیان کردن نظرم پیدا کنم و در عین حال دوست‌داشتنی باشم. لعنت به این چیزها.
لارنس به لیست طولانی بازیگرانی از جمله مریل استریپ، اما تامپسون، پاتریشیا آرکت، کیت بلانشت و روز مک‌گووان پیوسته که طی ماه‌های اخیر علیه رفتار ناعادلانه با زنان در صنعت سرگرمی صحبت کرده‌اند.
