با شیوع گسترده ویروس کوید ۱۹ از چند ماه قبل، در کنار تمام وجوه زندگی بشر که تحت تاثیر قرار گرفت و به تعطیلی رفت، سالن‌های سینمایی دنیا هم مصون نماندند و از آنجا که به نوعی مرکز تجمع محسوب می‌شدند خیلی زودتر از مراکز اجتماعی دیگر با تعطیلی روبرو شدند. اما حالا که چندماهی از این شروع این ماجرای غریب گذشته است، خیلی‌ها در نقاط مختلف جهان به فکر افتاده‌اند تا از بستر دیگری برای نمایش فیلم و دادن فرصت تماشا به آدم‌های کلافه از «فاصله» استفاده کنند و آن هم چیزی نیست جز «درایواین سینما» (Drive-in Cinema).
البته این «درایواین سینما» یا «سینما خودرو» ابتکار امروز نیست، بلکه از سال‌ها قبل وجود داشته، حتی روزگاری در ایران خودمان هم چنین سینمایی که به سینمای صحرایی معروف بوده، داشتیم و طرفداران دوآتیشه آن به عشق دیدن فیلم در«درایواین سینما» هزاران کیلومتر به پایتخت سفر می‌کردند.
«درایواین سینما»، «سینما خودرو» یا« سینما ماشین» نوعی سینما در یک محوطه باز است که شامل یک صفحه نمایش و محوطه‌ای برای پارک اتومبیل‌ها است تا تماشاگران در فضایی متفاوت و خصوصی‌تر به تماشای یک فیلم بنشینند. پرده نمایش فیلم می‌تواند یک دیوار سفید ساده باشد یا داربستی که بشود پرده‌ای روی آن نصب کرد. صدای فیلم هم یا از طریق بلندگوهایی در محوطه یا از طریق امواج رادیو (FM) شنیده می‌شود. این سینماها در ساختار اصلی خود معمولا فضایی برای رستوران‌های کوچک و حتی جایی برای بازی بچه‌ها هم دارد؛ اما سال‌هاست که چندان رونقی در دنیا ندارند.
تاسیس اولین «درایواین سینما» به قبل از جنگ جهانی دوم برمی‌گردد؛ سینما «دولوکس» در امریکا که سال ۱۹۱۵ در نیومکزیکو شروع به کار کرد و البته فعالیتش خیلی ادامه نیافت و یک سال بعد بسته شد. تا سال ۱۹۴۰ در نقاط دیگری از آمریکا ۱۵ «درایواین سینما» به راه افتاد که بعضی از آن‌ها تا قبل از جنگ جهانی همچنان فعال بودند.
بعد از سال ۱۹۴۵ رشد جمعیت برون شهری و بیشتر شدن افرادی که صاحب اتومبیل شدند، باعث یک جهش عظیم در راه‌اندازی «درایواین سینما» شد به طوری که هر سال صدها مدل از این نوع سینما برپا می‌شد. اوج «درایواین سینما» در دهه ۵۰ و اوایل دهه ۶۰ میلادی بود که تعداد این سینماها به ۴۰۰۰ رسید و آن موقع طرفدار بیشتری هم داشتند چون ارزانتر از سینماهای معمولی بودند.
اما از دهه ۷۰ میلادی رونق این نوع سینما در نتیجه پیشرفت تکنولوژی و تغییراتی که در سرگرمی‌های خانگی پیش آمد مثل تلویزیون رنگی، تلویزیون‌های کابلی، ویدیو، وی‌سی‌آر و… رو به افول رفت و اگر چه در شروع قرن ۲۱ بعضی از این سینماها به شکلی دیگر احیا شدند اما تلاش برای رونق قبلی آن‌ها چندان موفقیت‌آمیز نبود تا جایی که براساس گزارش‌ها تا دو سال قبل کمتر از ۳۰۰ «درایواین سینما» در سراسر جهان وجود داشته است.
حالا در روزهایی که ضرر چند میلیارد دلاری برای گیشه سینمای دنیا تخمین زده می‌شود (فقط تا اوایل ماه مارس (فروردین) پنج میلیارد دلار)، پاندمی کروناویروس و ممنوعیت اجتماعات و بسته شدن سینماها، موج غیرمنتظره‌ای از توجه به «درایواین سینما» را سبب شده است.
در این مدت خبرهایی از راه افتادن سینماخودرو در کشورهای مختلف گزارش شده که به کره جنوبی، ژاپن، امریکا و استرالیا می‌توان اشاره کرد و از قضا با واکنش‌ها و استقبال خوب هم مواجه شده‌اند.
ایران هم با اعلام اینکه فیلم «خروج» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا را قرار است در «سینما ماشین» نمایش دهد به فهرست کشورهایی اضافه شده که همه‌گیری کرونا مسبب تکرار این تجربه شده است.
سال‌ها قبل یعنی در دهه ۳۰ خورشیدی اولین «درایواین سینما» با نام «تهران پارس» ساخته شد و بعد هم درایواین سینمای ونک.
اما فعالیت آن‌ها ادامه پیدا نکرد و حالا فیلم «خروج» پس از اکران آنلاین، نه در مکان شناخته شده به عنوان «درایواین سینما» بلکه در فضایی روباز با ساختار «درایواین سینما» برای علاقه‌مندانش اکران می‌شود.
اکران این فیلم که در پارکینگ برج میلاد انجام می‌شود احتمالا یک امکان موقت برای شرایط خاص این روزهای کرونایی است ، اما با پیگیری منوچهر صفرخانی (بازیگر و کارگردان) شاید این نوع سینما برای روزهای پس از کرونا هم بتواند میزبان علاقه‌مندانش باشد.
صفرخانی مدتی قبل با درخواستی که به سازمان سینمایی ارائه کرده خواستار اجرای طرح «سینما خودرو» برای کمک به اقتصاد سینماداران و صاحبان فیلم‌ها شده است. این درخواست مورد موافقت سازمان سینمایی قرار گرفته و او در این باره گفته، برای اجرای این طرح مشغول تجهیز و راه‌اندازی سینماها در تهران و چند استان است.
به این ترتیب به نظر می‌رسد شاهد نمایش تعداد بیشتری از فیلم‌های در صف اکران به طور وسیع‌تر در تهران و شهرهای دیگر باشیم.
سینما تهرانپارس یا درایوین سینمای تهرانپارس اولین سینمای اتومبیل رو در ایران بود که در سال ۱۳۳۹ در تپه‌های تهرانپارس افتتاح شد. در این سینما که هنوز نمونه‌هایی از آن در معدودی از شهرهای سنتی آمریکا و استرالیا وجود دارد، تماشاگران با اتومبیل به آن وارد می‌شدند و در حالی که در ماشین نشسته بودند فیلم را تماشا می‌کردند. گنجایش این سینما ۲۸۴ اتومبیل و بهای بلیت آن ۱۵۰ ریال بود. به هر اتومبیل یک گوشی یا بلندگوی مخصوص داده می‌شد که بینندگان به میل خود صدای آن را تنظیم می‌کردند. فیلم‌های این سینما را سینما مولن‌روژ تأمین می‌کرد
درایو-این سینمای تهرانپارس
انتهای پیام
