حسام الدین شیخی – روزنامه نگار: خب حالا چه شده است؟ خانه ای خراب شد، زنی جان باخت و روز از نو شد! درست همانند زلزله ای که تکان داد و بنایی فرو ریخت و داغ بر دلی نشست و واقعه به تاریخ و روز به گردِ تکرار پیوست!
فرقی ندارد از کدام جناح و دسته باشی، به اندازه کافی سکان مدیریت این مملکت به دست هر طیف و سلیقه و خطی افتاده است و از بد روزگار هم بدهای کلاس مدیر شدند. آسیه پناهی یا بهتر است بگوییم آسیه پناهی ها را ما ساختیم، ما که از توده مردم بودیم و مدیر شدیم برای توده مردم. اما چه شد که ناگاه پس از سالها مدیریت عده ای خانه های این مردم مظلوم را قمار کردند!
شما بگویید کجای این سرزمین بزرگ و پر از ثروت را تنگ می شود اگر بدون چشم داشت برای هزینه ساخت، خانه ای برای آسیه پناهی ها می ساختیم؟
شما بگویید که اگر مسکنی از مهرِ ملی می سازیم برای فرودستان، کجا برای آنها ثروت آورده بودیم که حالا در قبال ساخت آن باز بستانیم؟ فرودست اگر توان تهیه مسکن می داشت به مسکنِ بی مهر و پُر منتِ ما قدم نمی گذاشت و آسیه پناهی درست در کنار همین مسکن مهرِ ملی یک آلونک داشت که حالا دیگر ندارد!
ما یک جایی از تاریخ این مملکت را اشتباه کرده ایم، جایی زیر سقف نیلی رنگ آسمان، سقفی سیاه برای آسیه پناهی ها ساخته ایم که هر شب شان را در غم پناهگاهی گرم به روز می سپارند تا اندوه لقمه نانی در گلوی خُشک، روز را به تکرار شب برسانند.
آسیه پناهی اولین قربانی عملکرد تاسف بار برخی مسئولان نیست، پناهی یکی از هزاران هزار فرودستی است که حالا اگر امروز او در جمع مردمِ زندهء شهر نیست؛ زنگ خطری را با رفتنش به صدا در آورده که نشان می دهد طی این سالها مسئولان ما در شهرداری ها چه کاشته اند که امروز برداشت مان شده است مرگ فرودستان بی خانمان؛ حتی برای سقفی سرد و سیمانی!
وای بر ما، وای بر مسئولان و نمایندگانی که شب را در کاخ خود به خواب می روند، در حالی که هزاران نفر از مردم شهر، شب را در کوخ با خیالی وحشت زده از ترسِ چنگالِ لودر ها به روز می رسانند.
انگار ما فقط آموخته ایم که خراب کنیم، بشکنیم، بسوزانیم. کاش پیش از تخریب، سقفی بی منت برای او می ساختیم، بعد قانون ِ بی رحمی مان را بر سر آن کوخ آوار می کردیم! وای بر ما که دیگر کارمان از گرفتن لقمه نان و برهم زدن بساط دستفروش گذشته و به خراب کردن سرپناه پیرزنی تنها رسیده است!
آقایان! پیش از اعمال قانون تان؛ قدری بیاندیشید! شاید با تصمیم شما تمام زندگی یک نفر نابود شود که در آخر همین نابودی گریبان گیر همه مان خواهد بود.
