دانشمندان که این رویداد را دنبال می‌کنند دریافتند که یک جفت سیاهچاله غول‌پیکر در فاصله بسیار نزدیکی از یکدیگر قرار داشته و جرقه نور ریتمیکی را تولید می‌کنند که از کوازار PG 1302-102 نشات می‌گیرد.
دانشمندان از اوایل سال جاری از نزدیک این دو ابرسیاهچاله را که در مسیر برخورد با یکدیگر هستند، رصد می‌کنند. این برخورد بقدری عظیم خواهد بود که انفجار بزرگی از امواج گرانشی را در محدودیت خود زمان-فضا ارسال خواهد کرد.
به گفته محققان، این نزدیکترین فاصله‌ای است که انسان توانسته به تماشای دو سیاهچاله در حال برخورد با یکدیگر بنشیند. این رویداد می‌تواند فرصت نادری را برای رصد اوج فرآیند برخورد ارائه کند. این برخورد نشان خواهد داد که آیا سیاهچاله‌ها و کهکشان‌ها با یک سرعت رشد می‌کنند یا خیر.
این واقعه همچنین به آزمایش ویژگی بنیادی فضا-زمان و توانایی آن در انتقال ارتعاشی موسوم به امواج گرانشی خواهد پرداخت که در مرحله آخر و خشن‌تر ادغام تولید می‌شود.
در مرکز کهکشان‌های غول‌پیکر، یک ابرسیاهچاله عظیم قرار دارد. این سیاهچاله‌ها بقدری متراکم هستند که حتی نور نیز نمی‌تواند از نیروی گرانشی بسیار زیاد آنها فرار کند. با گذشت زمان، این سیاهچاله‌ها با بلعیدن ستارگان، کهکشان‌ها و حتی سیاهچاله‌های دیگر بزرگتر می‌شوند.
ادغام یا برخورد دو ابرسیاچاله با سوسوی یک کوازار قابل شناسایی است. کوازار یک سیگنال نور تولید شده توسط سیاهچاله است که در زمان سوختن گاز و غبار اطراف آنها تولید می‌شود. بیشتر کوازارها در دوره عادی بطور تصادفی درخشیده و خاموش می‌شوند. اما زمانی که دو سیاچاله به هم نزدیک می‌شوند، این درخشش با فواصل زمانی منظم انجام می‌شود.
یافته‌های جدید ستاره‌شناسان به دانش موجود در مورد این سیاچاله‌ها افزوده و همچنین به محققان در بررسی امواج گرانشی کمک خواهد کرد.
