تبعیت بیشتر سیاست از علم در بحران کرونا

گروه بین الملل: نظرات متخصصان در آلمان هیچ زمانی تا این حد طرفدار نداشته است که در دوران کرونا دارد. حتی سیاستمداران هم به دستورهای اهل فن در گستره‌های مختلف علمی توجه بیشتری می‌کنند و گاهی اوقات ناچارند میدان را به آنها واگذار کنند. شهروندان آلمان تاکنون هیچ وقت به اندازه امروز از پژوهشگران و متخصصان حرف‌شنوی نداشته‌اند. سیاستمداران هم ناچارند به هشدارها و توصیه‌های پژوهشگران در رابطه با پاندمی اهمیت بدهند و به عنوان رفتاری نمادین، با ماسک در ملا عام ظاهر شوند. فرق اساسی میان علم و سیاست این است که اهل علم برای رسیدن به نتیجه تحقیقاتشان وقت کافی دارند اما سیاستمداران، به‌ویژه در کشورهای دموکراتیک، نیازمند نتایج فوری هستند و در این راستا زیر فشار سنگینی قرار دارند. به همین دلیل است که سیاستمدارانی مانند دونالد ترامپ همواره وعده “موفقیت” و پیروزی بر ویروس کشنده را می‌دهند.
رئیس جمهور ایالات متحده در حال حاضر بیش از دیگران نیازمند نتیجه مثبت تحقیقات در زمینه پاندمی است، زیرا انتخابات ریاست جمهوی این کشور روز سوم نوامبر برگزار می‌شود.یکی دیگر از ویژگی‌های چشمگیر پاندمی کرونا این است که رئیس دولت یا وزیر بهداشت در مرکز ثقل اخبار مربوط به مهم‌ترین مسئله روز (کرونا) قرار ندارند بلکه این پژوهشگران هستند که در رسانه‌ها به “سوپراستار” تبدیل شده‌اند.معروف‌ترین آنها در آلمان کریستیان دروستن، ویروس‌شناس بیمارستان شاریته در برلین و لوتار ویلر، رئیس موسسه پژوهشی روبرت کُخ، نهاد مرجع اظهار نظر درباره بیماری کووید۱۹ در آلمان هستند.این “سوپراستارها” مجازند یک روز از مردم بخواهند، ماسک بزنند و یک مترونیم از هم فاصله بگیرند، بدون این که نیازی به فراهم کردن زمینه این اقدامات باشند. مسئولیت اجرای این اقدامات با دولت و پارلمان آلمان است.آنها مجازند که روز دیگر نظر دیگری مطرح کنند، بدون آن که از نتایج تغییرنظر خود هراسی داشته باشند.
سیاستمداران اما از این امتیاز بی‌نصیب هستند زیرا هر تغییر نظری می‌تواند نفوذ سیاسی آنها و احزابشان را در آینده به‌خطر یباندازد. برخی کارشناسان همواره تاکید می‌کنند که صدراعظم آلمان یک فیزیکدان است و می‌بایست بیش از دیگر سیاستمدارانی که از این رشته بی‌اطلاع هستند خطرهای گرمایش زمین و دیگر مشکلات محیط‌زیستی را بشناسد و برای حل آنها تلاش کند.
این انتقاد درست است اما از زمانی که مرکل ریاست دولت آلمان را به‌عهده گرفته، دیگر مثل یک دانشمند فکر نمی‌کند. او همواره باید به این بیاندیشد که مثلا چگونه می‌توان با سوخت فسیلی خداحافظی کرد بدون این که به شرکت‌های کلان انرژی و خودروسازی، و در نتیجه به اقتصاد آلمان آسیب رساند.واقعیت این است که افق دید سیاستمداران صاحب قدرت، به‌ویژه در این دوران پرسرعت که علم و زندگی شهروندان به طور فزاینده‌ای دیجیتالی می‌شود، حداکثر به انتخابات بعدی می‌رسد.مهم این است که شهروندان هم مانند سیاستمداران، همچنان به آنها اعتماد داشته باشند و به توصیه‌های آنها عمل کنند.تنها در این صورت، یعنی همکاری سه‌جانبه پژوهشگران، سیاستمداران و شهروندان است که می‌توان زیان‌های پاندمی را کاهش داد و در آینده نزدیک بر آن پیروز شد.