برخی از بخش‌های مجموعه شهرک سینمایی یا کاملاً تخریب شده‌اند یا رو به تخریب هستند، اما با وجود خطرات احتمالی، همچنان درهای این مجموعه فرهنگی به روی بازدیدکنندگان باز است. به گفته یکی از مسؤولان گیشه‌ی شهرک سینمایی، این مجموعه در روزهای تعطیل میزبان بیش از ۱۰۰۰ بازدیدکننده است.
شهرک سینمایی غزالی متشکل از چند بخش گوناگون است که سال ۵۸ توسط زنده‌یاد علی حاتمی ساخته شده است و از آن روز تاکنون میزبان سریال‌های زیادی چون «سربداران»، «شیخ مفید»، «امام علی(ع)»، «مریم مقدس»، «جهان پهلوان تختی»، «کارگاه علوی»، «کیف انگلیسی»، «ولایت‌عشق»، «شب دهم»، «مدار صفر درجه»، «مردان آنجلس»، «تبریز در مه»، «کلاه پهلوی»، «سرزمین کهن»، «معمای شاه» و آثار تاریخی دیگر بوده است.
قسمت اصلی شهرک سینمایی یعنی همان خیابان لاله‌زار توسط زنده‌یاد علی حاتمی احداث شد و با گذشت زمان بخش‌های دیگری هرکدام به بهانه ساخت یک سریال در دل این مجموعه قرار گرفتند؛ برخی از آنها یاد و خاطره سریال‌های خوب و خاطره‌انگیز را زنده می‌کنند و برخی هم افسوس هزینه‌های زیادی که برای ساخت دکور یک سریال نه چندان مطلوب صرف شده است.
همین میزان اطلاعات کافی است که مخاطبان زیادی ترغیب شوند تا با وجود موقعیت جغرافیایی شهرک سینمایی، یک روز زمان بگذارند و از این مجموعه بازدید کنند.
اگرچه بازدید از شهرک سینمایی همه روزه با پرداخت هزینه‌ای ناچیز برای عموم آزاد است، اما توقع نداشته باشید که محیطی تمیز و امن در انتظارتان باشد یا حتی برای بازدید از این شهرک بزرگ، نقشه‌ای در اختیارتان قرار بگیرد.
خیابان لاله‌زار اولین مکانی است که با ورود به این مجموعه با آن رو به رو می‌شویم و به محض قدم گذاشتن روی سنگ‌فرش‌های قدیمی و تماشای مغازه‌های کوچک آن، خاطرات مستانه «کیف انگلیسی»، بیژن «درچشم باد»، قرارهای عاشقانه شهرزاد در گراندهتل و ده‌ها شخصیت ماندگار دیگر برایمان زنده می‌شود. این خیابان اگر شیشه‌های شکسته و پرده‌های پاره ساختمان‌ها را ندید بگیریم، همان‌طور که انتظار می‌رود تمیز و شیک است.
درست در انتهای «خیابان لاله‌زار» با عبور از کنار تابلوی کوچه‌ملی، وارد «بازارچه خانی‌آباد» می‌شویم. این بازارچه که اولین‌بار برای ساخت فیلم «جهان پهلوان تختی» در سال ۷۴ توسط علی حاتمی ساخته شد و بارها برای سریال‌های دیگری چون «پریدخت» و «روزگار قریب» مورد استفاده قرار گرفت، حالا بیشتر به انباری شباهت دارد تا بازارچه‌ای قدیمی.
گرمابه سنگلج، سقا‌خانه، مطب دکتر موسی‌خان و قهوه‌خانه و … از مکان‌هایی هستند که به بازارچه خانی‌آباد جذابیت خاصی بخشیده‌اند؛ اما همه‌چیز تا زمانی خوب است که درهای آنها باز نشود و با صحنه‌هایی چون جسد حیوان‌های مرده، ظروف پلاستکی کثیف و تلی از زباله‌های مانده مواجه نشویم.
بعد از خیابان لاله‌زار و بازارچه خانی‌آباد، شاید معروف‌ترین بخش شهرک سینمایی شهر «کوفه» باشد. «کوفه» برای اولین بار توسط داوود میرباقری در اوایل دهه هفتاد برای سریال «امام علی(ع)» ساخته شد. با ورود به دکور شهر «کوفه»، خیلی زود متوجه می‌شویم اوضاع کوفه امروز، انگار آشفته‌تر از روزهای حکومت معاویه است!
با گذشت تقریبا ۲۰ سال از ساخت سریال «امام علی(ع)»، هنوز کوچه پس‌کوچه‌های کوفه یادآور تنهایی مالک‌اشتر و کمین کردن‌های ورید است. هنوز هم وقتی وارد خانه‌ی قطام که می‌شویم، تمام صحنه‌های ماندن ابن الملجم در این خانه و فریادهای قطام و بستن همه‌ی پنجره‌ها در شب ضربت خوردن امام علی(ع) از جلوی چشمانمان رد می‌شود.
از «کوفه» که بگذریم به شهرهای «اورشلیم» و «سامان» می‌رسیم؛ «اورشلیم» در سال ۷۸ برای ساخت سریال «مریم مقدس» و «سامان» در سال ۸۴ برای سریال «کلاه‌پهلوی» ساخته شد؛ اما امروز بخش‌هایی از دکور این شهرها تخریب شده‌اند و به نظر می‌رسد که برنامه‌ای هم برای بازسازی آنها وجود ندارد. پله‌های نشست کرده شهر «اورشلیم» گرفته تا مناره‌ی افتاده‌ی مسجد شهر «سامان»، این پرسش را در ذهن هر بازدیدکننده‌ای ایجاد می‌کند که چرا هیچ کس به این وضع نامناسب رسیدگی نمی‌کند؟
وضع نامناسب برخی از بخش‌های شهرک سینمایی می‌تواند منجر به خطراتی برای بازدیدکنندگان شود که گاهی ممکن است این خطرات جبران ناپذیر باشند. امروز خانه‌های کوفه، مدینه و پشت بام آسمان تبدیل به زباله‌دان‌هایی شده که مکان مناسبی برای معتادان فراهم کرده است. سؤال اینجاست که اگر این شهرک جنبه گردشگری دارد، چرا به آن رسیدگی نمی‌شود و اگر ندارد چرا درهای آن را نمی‌بندند تا از وقوع خطرات احتمالی برای بازدیدکنندگان جلوگیری شود؟
