روزنامه اعتماد در یادداشتی نوشت: در این ماجرا چه اتفاق بدی است و چه چیز غم‌انگیزی وجود دارد که کاردبزنی خون‌شان درنمی‌آید. مگر شرط ما – یکی از شرط‌های ما – همین نبود که پرونده هسته‌ای بسته شود؟ خوب حالا بسته شده، با اجماع هم بسته شده. چه چیزی از این بهتر که دنیا متقاعد شده ایران سلاح کشتار جمعی ندارد؟ تعرف الاشیاء با ضدادها. من از این ناراحتی دوستان چنین استنباط می‌کنم که اگر بازرسان آژانس، در مراکز هسته‌ای ایران بمب اتمی پیدا می‌کردند، اینها الان خوشحال می‌شدند. اگر شورای حکام بر مدار سابق محکوم‌مان می‌کرد و علیه برنامه صلح‌آمیزمان قطعنامه صادر می‌کرد، لابد جشن می‌گرفتند و هورا می‌کشیدند و سر ذوق می‌آمدند.
انگار که بعضی‌ها با جنگ و تحریم و دعوا و خشم و عصبانیت و پرخاش سازگارترند تا با آشتی و رفاه و دوستی و مهربانی. اتفاقا الان وقت خوبی است که ما علیه اسراییلی‌ها اعلام جرم کنیم که چرا در ترور دانشمندان هسته‌ای ما دست داشته در حالی که برنامه اتمی کشور صلح‌آمیز بوده. در تعجبم که چرا بعضی این اتفاق میمون و مبارک را بدل از عزا گرفته‌اند و حرف از بی‌وفایی می‌زنند. به عقب برگردیم، می‌بینیم که روز تصویب تحریم‌های ظالمانه خوشحال‌تر و شادمان‌تر بودند تا حالا که شورای حکام از رای سابق خود برگشته….
من خیلی فکر کردم. دلیل این همه عصبانیت را گفتم احتمالا به خاطر مجلس و انتخابات آینده است. گفتم لابد اینها نگرانند که این موفقیت دیپلماتیک به حساب دولت منظور شود و روی همین حساب مردم به طرفداران دولت بیشتر رای بدهند تا به منتقدان آن.
