ملانی کلافمن، زیست‌شناس و متخصص گونه‌های خرس که ده سال است سرگرم تحقیق درباره این جانوران بوده می‌گوید فناوری تشخیص چهره هرچند در ابتدا برای شناسایی انسان ساخته شده است، با این حال می‌توان آن را برای حیوانات نیز به کار برد چرا که در مقایسه با روش‌های کنونی ردیابی حیوانات همچون اتصال قلاده به گردن یا پای آنان و یا سوراخ کردن گوش آنها برای وصل ردیاب، روش جایگزینی اقتصادی‌تر و طولانی‌مدت‌تر و همچنین کمتر تهاجمی است (به خصوص برای حیواناتی وحشی، چون خرس).
نصب ردیاب به دانشمندان این اجازه را می‌دهد که بتوانند رفتار گونه‌های وحش را در دراز مدت مطالعه کنند و تغییرات آنان را در فصول مختلف زیر نظر بگیرند.
به گفته سازندگان نرم‌افزار جدید، از تصاویر بیش از ۴ هزار و ۶۰۰ خرس گریزلی در رودخانه بروکر واقع در پارک ملی حفاظت‌شده کتمای در ایالت آلاسکای آمریکا و همچنین آب‌دره نایت در ایالت بریتیش کلمبیای کانادا برای ساخت پایگاه داده نرم‌افزار استفاده شده است.
در حالی که این فناوری جدید کمک بسیار بزرگی برای محیط زیست‌بانان و محققان حیات وحش است و استفاده از آن معضلات مشابه در موارد انسانی، همچون مسائل مربوط به حریم خصوصی، وجود ندارد با این حال این فناوری می‌تواند آسیب‌های بزرگی را به دنبال داشته باشد.
تانیا برگر-ولف، بنیانگذار و مدیر پروژه وایلدبوک که یک بستر هوش مصنوعی برای پروژه‌های تحقیقاتی حیات وحش است، در این باره می‌گوید: «آنچه برای دانشمندان و مدیران مجموعه‌های حفاظتی عالی است، برای شکارچیان حیات وحش هم همچون طلا است.»
دلیل این امر آن است که شکارچیان در صورت دست یافتن به پایگاه داده تصاویر حیوانات به سادگی خواهند توانست با اطلاعات ثبت‌شده همچون مختصات مکان‌یابی GPS حیوانات، که به عکس‌ها الصاق هستند، به آسانی آنها را بیابند و شکار کنند.
دست‌اندرکاران فناوری تازه گفته‌اند قصد دارند با توسعه نرم‌افزار خود، آن را برای تشخیص هویت دیگر حیوانات نیز به کار برند.
