یکی از بازیگران کرمانشاهی که سعید آقاخانی از حضور او در این سریال استفاده کرده، سیروس میمنت است که سابقه بازی در سریال‌های مختلف تلویزیون را دارد. او در «نون. خ» نقش شخصیت «کیوان» را بازی کرده است و در فصل سوم نیز بازی می‌کند. درباره دلایل محبوبیت سریال، فصل سوم و انصراف اکبر عبدی، با سیروس میمنت گفت‌وگویی داشتیم که در ادامه می‌خوانید.
در ابتدا چه شد که بازی در «نون. خ» را پذیرفتید؟
کل مجموعه و سعید آقاخانی که قبلا سابقه همکاری با او را داشتم، باعث شد بازی در آن را بپذیرم. می‌دانستم کار خوب و متفاوتی است که به منطقه خاصی با فرهنگ و آیین خاصشان پرداخته است و قصه منسجم و خوب و فضای شادی دارد، به همین دلیل دوست داشتم در آن بازی کنم.
قبل از پخش سریال درباره واکنش‌های احتمالی به لهجه یا تصویری که از مردم خطه کردستان نمایش داده می‌شود نگرانی داشتید؟
نه، ما خودمان کرد هستیم و از من یا آقای آقاخانی کُردتر که نمی‌توان پیدا کرد. طبیعتا ما کاری نمی‌کنیم که به خودمان بربخورد. از طرفی هم همه مردم و اقوام نباید حساسیت داشته باشند. فقط در ایران این حساسیت وجود دارد. به هر حال شوخی است دیگر، قرار نیست با هر گروهی که شوخی کرد، به کسی بربخورد. اصلا خوب نیست که نشود با هیچ صنف و قومی شوخی کرد.
یعنی بازخورد منفی نداشتید؟
نه واقعا نبوده. این سریال دارد حرفی را می‌گوید که مدت‌هاست فراموش شده، در زندگی شهرنشینی از همبستگی، با هم بودن، دورهم‌نشینی و به فکر یکدیگر بودن خبری نیست، اما در سریال می‌بینیم افراد با هم مشکل دارند و سروکله می‌زنند اما چند دقیقه بعد دور یک سفره با هم غذا می‌خورند.
برگ برنده «نون. خ» چه بود که با استقبال مواجه شد؟
کارگردانی خوب، نو بودن و خاص بودن موضوع، لوکیشن‌های زیبا در منطقه کردستان. مردم خسته شده‌اند از زندگی آپارتمان‌نشینی و سریال‌های آپارتمانی دیگر واقعا برای مردم خسته‌کننده شده است. آن‌ها دوست دارند فضایی را ببینند که برایشان جذاب باشد و منطقه کردستان این جذابیت را دارد.
به نظرتان چرا «نون. خ» هم مانند «پایتخت»، مورد انتقاد قرار نگرفت؟
به دلیل صداقتی که در کار وجود دارد. البته بالاخره انتقاد وجود دارد، «بن هور» هم که بسازی، کسانی هستند که ایرادهایی بگیرند، این مسئله به هرحال وجود دارد و نمی‌شود کاری کرد.
وقتی فصل اول «نون. خ» پخش شد، این سریال با «پایتخت» مقایسه شد و عده‌ای معتقد بودند از الگوهای «پایتخت» در آن استفاده شده است، نظر شما چیست؟
با این موضوع مخالفم، اصلا الگوبرداری نیست. در هر سریال و قصه‌ای عروسی، مرگ، زندگی، کار، پدر و مادر و امثال این‌ها وجود دارد. اگر کل موضوعات دنیا را بررسی کنید، بیشتر از چند موضوع خاص نداریم، بستگی دارد از چه زاویه‌ای نگاه و چطور آن را پرداخت کنید.
قصه در «نون. خ ۳» به سرانجام می‌رسد؟
بله، سال گذشته هم اگر ماجرای کرونا پیش نمی‌آمد، ما سرانجام بسیار خوبی داشتیم، اما باز هم خداروشکر جایی تمام شد که آبرومندانه بود.
فصل سوم ظرفیت ادامه پیدا کردن در فصل چهارم را دارد؟
بله صددرصد. فصل یک فوق‌العاده بود، فصل دو فوق‌العاده‌تر و سه فوق‌العاده‌تر از آن‌ها، مطمئن باشید همین طور پلکانی می‌رود بالا به امید خدا.
علت انصراف آقای عبدی از «نون. خ ۳» چه بود؟
ایشان بیماری داشتند و ما شرایط کاری سختی داریم. گاهی در یک سکانس ۲۰۰ یا ۳۰۰ نفر حضور دارند، ساعت کاری مشخصی نداریم، سرمای شدید روی کوه‌ها، سختی و شلوغی کار، همه این‌ها وجود دارد.
همین موضوع علت انصراف ایشان بوده؟
این مسئله یکی از علت‌های انصراف ایشان بوده است.
بعضی رسانه‌ها به اختلاف آقای عبدی و آقاخانی اشاره کردند.
اصلا. اتفاقا آقای آقاخانی با آقای عبدی خیلی ارتباط خوبی داشت و روزی که رفتم سر کار، با خوشحالیِ تمام عکس تست گریم ایشان را به من نشان داد و گفت ببین چقدر بامزه شده، خیلی خوشحال بود که ایشان قرار بود در کار باشند. خود آقای عبدی تمایل داشت در فصل دیگر یا جای دیگری همکاری کند، چون گفتم واقعا شرایط سختی داشتیم. آقای عبدی شخصیتی است که همه سینماگران دوستش دارند، کسی را نمی‌توانید پیدا کنید که با ایشان اختلاف و کدورت داشته باشد. عبدی یکی از ستون‌های سینمای ایران بوده و هست و خواهد بود.
چند تجربه همکاری با آقای آقاخانی داشته‌اید، این همکاری در طول این سال‌ها چطور بوده است؟
بسیار خوب و عالی است، سختی خاص خودش را دارد، اما نتیجه کار خوب است.
سختی به دلیل سخت گیری آقای آقاخانی؟
سخت گیری خود آقای آقاخانی، توجه خاصی که به کار دارد و نوع کمدی که ارائه می‌دهد هم با همکاران دیگری که کار می‌کنند متفاوت است. البته آن‌ها هم به درستی کار می‌کنند، نه این که اشکالی در کار آن‌ها باشد، اما به هر حال هر کسی یک سبک کاری دارد. آقای آقاخانی جزو کسانی است که می‌گوید ما نباید اصرار به خنداندن مردم داشته باشیم، اگر فضا خنده‌دار باشد خود مردم می‌خندند، نیازی نیست زور بزنیم که مردم بخندند، باید موقعیت خنده‌دار باشد و این درست است.
