فرادید| بحث‌ها درباره اینکه آیا نوزاد در حالِ گریه کردن باید «به حالِ خودش رها شود» یا اینکه والدین باید به محضِ شنیدن گریه او با سرعت به سراغش بروند، با انتشار نتایجِ یک پژوهش جدید که می‌گوید رها کردنِ بچه‌ها در این وضعیت هیچ آسیبی به آن‌ها نمی‌زند، دوباره داغ شده است.
فرادید؛ نظریۀ وابستگی می‌گوید که والدین به محضِ شنیدنِ صدای گریه نوزاد باید به سراغش بروند و او را آرام کنند؛ طرفدارانِ این نظریه معتقدند که تنها گذاشتنِ نوزاد در هنگامی که گریه می‌کند می‌تواند اثراتِ منفیِ جانبی شاملِ تخریبِ پیوندِ بینِ والدین و فرزند و افزایشِ سطحِ استرسِ نوزاد را به همراه داشته باشد.
اما دیگران استدلال می‌کنند که بلند کردنِ نوزاد در این وضعیت باعثِ شدیدتر شدنِ گریه او می‌شود و والدین باید نوزاد را به حالِ خودش رها کنند.
حالا محققان می‌گویند به این نتیجه رسیده‌اند که رها کردنِ نوزاد به حالِ خودش در مواقعی که گریه می‌کند، هیچ اثرِ منفی‌ای روی رشدِ رفتاری یا وابستگیِ او به مادر ندارد؛ بلکه ممکن است به رشدِ خود-کنترلی در آن‌ها منجر شود.
پرفسور دایتیِر وُلک، نویسنده همکار در پژوهشی که توسطِ دانشگاهِ وارویک، انجام شده است، می‌گوید این یافته‌ها نشان می‌دهند که والدین نباید خیلی نگرانِ این باشند که کدامیک از این دو رویکرد درست است.
او می‌گوید: «ما ممکن است پیازداغِ قضیه را زیاد کرده باشیم.»
اِیمی براون، پرفسور در رشته سلامتِ عمومیِ کودکان در دانشگاهِ سوآنسی، که در این تحقیق مشارکت نداشته می‌گوید، با این مقاله باید محتاطانه برخورد کرد.
در این مطالعه تعدادِ بسیار اندکی از مادران نوزادانِ خود را تا پیش از ۱۸ ماهگی «در هنگامِ گریه کردن به حال خود رها کرده‌اند» و این مطالعه به ما نمی‌گوید که والدین چه مدت فرزندِ خود را تنها گذاشته‌اند و آیا این کار سودمند بوده یا نه.
او می‌گوید: «این مطالعه اثبات نمی‌کند که گریه کنترل‌شده چیزِ سودمندی باشد. این مطالعه همچنین به این نکته اشاره نکرده که «مادران با شنیدنِ صدایِ گریه نوزادانِ خود تا چه اندازه دچار استرس می‌شوند.»
محققان از دانشگاهِ وارویک ۱۷۸ نوزاد و مادرانشان را از بدوِ تولد تا ۱۸ ماهگی در انگلستان ردیابی کردند. از مادران خواسته شد پرسشنامه‌هایی را پر کنند و گزارش دهند اغلب در کدامیک از برهه‌های زمانی که در این پژوهش به آن اشاره شده بود، نوزادان خود را به حال خود رها کرده‌اند تا گریه کنند؛ این برهه‌های زمانی به طورِ خلاصه شاملِ بعد از تولد، سه‌ماهگی، ۶ماهگی و ۱۸ماهگی می‌شد.
همچنین از مادران خواسته شد بگویند که اغلب در چه اوقاتی در روز و چه مدت زمانی نوزاد آن‌ها گریه کرده است.
محققان با استفاده از ضبطِ ویدیوییِ تعاملات بینِ مادر و نوزاد، میزانِ حساسیتِ مادران در دو برهه زمانی شامل سه و ۱۸ ماهگی را بررسی کردند. آن‌ها همچنین در ۱۸ماهگی میزانِ رشدِ رفتاری و وابستگیِ نوزادان به مادران را ارزیابی کردند.
آن‌ها دریافتند که مادران به ندرت نوزادان خود را بعد از تولد به حالِ خود رها می‌کنند، اما با بزرگتر شدنِ نوزاد این اتفاق رفته‌رفته رایج‌تر می‌شود. در حدود دو-سوم از مادران تا سن ۱۸ ماهگی اغلبِ اوقات یا برخی اوقات به گریه‌های کودک خود توجهی نشان نداده بودند.
محققان با استناد به یافته‌های خود مبنی بر اینکه نوزادانی که در بدو تولد چندین بار در حالِ گریه به حالِ خود رها شده بودند در ۱۸ ماهگی کمتر گریه می‌کردند، به این نتیجه رسیدند که این کار می‌تواند فوایدی داشته باشد.
این تیم تحقیقاتی اعلام کرد که این کار به نظر نمی‌رسد آسیبی داشته باشد. آن‌ها هیچ تأثیرِ منفی‌ای روی سطحِ وابستگیِ مادر و نوزاد، میزانِ حساسیتِ مادر یا رشدِ رفتاری نوزاد در سن ۱۸ ماهگی مشاهده نکردند. محققان رشدِ رفتاریِ کودک را از طریقِ ترکیبی از تکنیک‌ها شاملِ پرسشنامه‌هایی که والدین تکمیل می‌کردند، گزارش‌های روان‌شناسان و تماشایِ فیلمِ بازی نوزاد و والد ارزیابی کردند.
نویسندگان این پژوهش می‌گویند: «ما نه توصیه می‌کنیم که والدین نوزاد را به حالِ خود رها کنند که گریه کند و نه می‌گوییم در این مواقع پاسخِ والدین باید واکنشِ آنی باشد.»
وُلک می‌گوید این یافته‌ها نشان می‌دهد که والدین به صورتِ غریزی می‌دانند چه زمانی بهترین زمان برای واکنش نشان دادن به نوزاد است و هر دو، هم والد و هم نوزاد، در گذر زمان خود را با این قاعده تطبیق می‌دهند.
او همچنین گفت که منظور از این تحقیق این نبود که به والدین بگوید نوزادانِ خود، به خصوص در بدوِ تولد، را به حالِ خود رها کنند که گریه کنند.
«گریه تنها راهِ ارتباطی نوزاد برای مثال برای درخواست غذا، امنیت و چیز‌های دیگر است. بنابراین، مراقبین نوزاد باید به گریه‌های او واکنش نشان دهند و ما به صورتِ خودکار این کار را می‌کنیم. با این حال، اگر برای چند لحظه اجازه دهیم که نوزاد گریه کند، می‌تواند مفید باشد. به خصوص اگر این گریه در زمانِ گرسنگی نباشد. با این کار آن‌ها یاد می‌گیرند که خودشان را آرام کنند.»
این تحقیق محدودیت‌هایی داشت شاملِ اینکه به جای مشاهده مستقیم بر مبنای گزارشِ افراد انجام شده بود. این تحقیق همچنین نمی‌تواند توضیح دهد که آیا رها کردنِ کودک در هنگامِ گریه علتِ کوتاهتر شدن گریه‌های اوست.
وُلک می‌گوید، چون والدین نسبت به نوزادان خود بسیار حساس هستند، نمی‌توان گروهی را به عنوانِ گروه کنترل در نظر گرفت.
استفان اسکات، پروفسور در رشته سلامت و رفتارِ کودک در کینگز کالج لندن می‌گوید، تعدادی از مطالعات نشان داده‌اند که کودکانی که بسیار موردِ توجه قرار می‌گیرند در سال‌های بعدِ زندگی با مشکلاتی مواجه می‌شوند و از مقاومتِ کافی برخوردار نیستند.
او می‌گوید یافته‌های اخیر رها کردنِ کودک به حالِ خود در هنگامِ گریه را با رویکرد‌های تکاملی توضیح می‌دهد که می‌تواند معنا داشته باشد. «به نظر نمی‌رسد آن وقت که ما در جنگل و غار زندگی می‌کردیم و مجبور بودیم نوزاد را تنها در غار رها کنیم و به شکار برویم، گریه کردنِ نوزاد آسیبی به او وارد کرده باشد. این مسئله نمی‌تواند به یک گونه بسیار مقاوم آسیب بزند و ما هنوز گونه مقاومی هستیم.»
