این فیلمساز روز ۱۷ بهمن‌ماه با حضور در برج میلاد و در حاشیه نشست نقد و بررسی فیلم‌اش در جمع خبرنگاران اضافه کرد: امسال دمِ درِ برج میلاد ایکس‌ری گذاشته‌اند که معنای بسیار مهمی دارد و نشان می‌دهد در کشور ما اتفاقاتی افتاده و داعش دارد به ما نزدیک می‌شود اما خدا کند فیلمسازان ما این موضوع را بفهمند و متوجه شوند که وضعیت ما در حال تغییر است.بچه‌های ما تلاش می‌کنند، امنیت کشور را حفظ کنند اما چرا این کوشش‌ها در فیلم‌های ما منعکس نمی‌شود. این بحث‌ها خیلی به ما نزدیک است اما متأسفانه فیلمی هم درباره داعش ساخته می‌شود به جشنواره فجر راه پیدا نمی‌کند. من غصه می‌خورم که چطور متوجه نیستیم ایکس‌ری دمِ درِ برج میلاد معنی دارد.
حاتمی کیا ادامه داد: متأسفم که ۹۰ درصد فیلم‌های ما متوجه این موضوع نیستند. در حالی که این وضعیت روی کشور ما سایه انداخته و هر روز بچه‌های ما شهید می‌شوند تا ایکس‌ری به تهران نرسد اما خیلی ظلم است که این بچه‌ها در فیلم‌های ما این گونه مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرند.
وی در پاسخ به این پرسش که بعضی فیلم‌هایی که با چنین موضوعاتی ساخته می‌شوند سطح کیفی پایینی دارند، توضیح داد: باید این فیلم‌ها ساخته شود تا به کیفیت قابل قبولی برسیم. فیلمسازی که در عراق کار کرده باید تشویق بشود اما نمی‌دانم چرا ساختار جشنواره این گونه تعریف می‌شود که فقط تعداد محدودی فیلم به آن راه پیدا کند. در حالی که ایکس‌ری بغل گوش ماست و باید درباره آن کار کنیم.
وی با اظهار نگرانی از شرایط منطقه افزود: باید برای بچه‌هایی که در عراق کار می‌کنند و هر لحظه احتمال ترور آنان وجود دارد، احترام قائل شویم. آیا این مسائل باید به حاشیه برود؟! نباید به متن بیاید؟!
کارگردان فیلم‌های «آژانس شیشه‌ای»، «روبان قرمز» و «به رنگ ارغوان» تأکید کرد:کاری به آقایان حیدری، ایوبی و جنتی ندارم اما به آقای روحانی کار دارم که درگیر این موضوع است. چطور می‌شود فیلم‌هایی که به این مسائل توجه دارند در جشنواره پذیرفته نمی‌شوند. حتی اگر کیفیت پایینی داشته باشند باید توجه داشته باشیم که این‌ها موضوع روز ما است.
حاتمی کیا با ابراز تأسف از کم‌توجهی فیلم‌ها به این مسائل خاطر نشان کرد: چه کنیم که دوستان ما مثل زمان جنگ به سمت شمال می‌ایستند در حالی که در جنوب کشور جنگ است. این شرایط دوباره در کشور ما اتفاق می‌افتد. نیروهای داعش در حال ورود به کشور ما بودند که بچه‌های ما آن‌ها را عقب راندند اما ما متوجه نیستیم.
او در پاسخ به این پرسش که آیا ممکن است برای فیلمسازی به سوریه برود؟ گفت: به والله می‌خواستم بروم. امروز می‌خواستم تهران نباشم اما نشد.
حاتمی کیا در پاسخ به پرسشی دیگر درباره یکی از پلان‌های فیلم «بادیگارد» که این ذهنیت را ایجاد می‌کند که او برای دهه ۶۰ و دوره رجایی و باهنر دلتنگ است، گفت: آن دوره خالص‌ترین و پاک‌ترین لحظات بود. اما همیشه قاعده همین است. نمی‌خواهم در گذشته زندگی کنم چون عقب‌ماندگی است. اما دوست دارم از این گذشته بگویم.
او در پاسخ به این پرسش که آیا ماجرای فیلم «بادیگارد» واقعی است، تأکید کرد: کاملا تخیلی است.
این فیلمساز در پاسخ به پرسشی دیگر درباره کم توجهی فیلمسازان به موضوعاتی مانند شهدای حرم و… گفت: ای کاش برای ما تور بگذارند تا بعضی از دوستان از نزدیک این شرایط را ببینند اما چون مسئله امنیتی است، دشواری‌هایی وجود دارد. ای کاش امثال حاج قاسم اجازه می‌دادند و بچه‌ها را دعوت می‌کردند تا از نزدیک این شرایط و مسائل را ببینند چون بچه‌های ما ایرانی هستند و دوست دارند درباره این موضوعات فیلم بسازند و اگر با این شرایط آشنا شوند حتما روی کارشان تأثیر می‌گذارد.
حاتمی‌کیا با ابراز خرسندی از اینکه کم‌کم فضای سیاه از فیلم‌های ما رخت برمی‌بندد، افزود: فیلم‌های ما کمی انسانی‌تر و امیدوارکننده‌تر شده‌اند و باعث خوشحالی است.
وی در پاسخ به این پرسش که نظرتان درباره دیگر رقیب‌هایتان در جشنواره فجر چیست؟ گفت: رقیب کدام است، این‌ها رفقای ما هستند. خوشحالم که آن‌ها کار می‌کنند. از دیدن یکسری فیلم‌ها خیلی خوشحالم چون نشان می‌دهد بچه‌های ما در آن فضا نفس کشیده‌اند که توانسته‌اند آن را به خوبی در فیلم‌شان بازتاب بدهند.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا جوان‌ها با فیلم شما ارتباط برقرار می‌کنند؟ توضیح داد: شاید بعضی فیلم‌ها در گذر زمان مخاطب خود را پیدا کنند اما مثلا خودِ من فکر می‌کردم خانم‌ها با فیلم «بادیگارد» ارتباط برقرار نکنند ولی متوجه شدم که این اتفاق افتاده و آن‌ها با فیلم ارتباط گرفته‌اند. مهم این است که حرفم را در این فیلم زده‌ام، اما مهندسی دقیقی درباره مخاطب ندارم. بعضی فیلم‌ها در لحظه با مخاطب ارتباط برقرار می‌کنند و بعضی‌ها در طول زمان.
حاتمی‌کیا در پاسخ به این پرسش که در فیلم «بادیگارد» مانند «آژانس شیشه‌ای» به صراحت دغدغه‌های خود را مطرح کرده و باز هم بغض دارد، گفت: به هر حال این یک حس است. گاهی فکر می‌کنم باید حرف‌هایم را به صراحت بگویم و بعضی فیلم‌ها حالت مانیفست پیدا می‌کنند اما همه فیلم‌هایم چنین نیست و گاهی با این صراحت حرف نزده‌ام. / ایسنا
