وعده های سرخرمن
بهبود اقتصاد خانواده های ایرانی توسط معجزه هزاره سوم و تبدیل ایران به «ژاپن اسلامی» در انتخابات مجلس هفتم توسط غلامعلی حداد عادل شعارهایی بودند که در ادوار قبل با رویکردی عوام گرایانه و میدان خالی از رقیب، اصولگرایان را پیروز انتخاباتی کردند. در آن ادوار رقابت تنها مانند بازی دوستانه ای، درون حزبی بود اما بعد از گذشتن مرکب از پل! ایران ژاپن اسلامی که نشد هیچ در آمار و رتبه ها اقتصادی گاهی شانه به کشورهای مفلوک زد و در برخی شاخص ها نیز حداکثر توفیق رتبه های تک رقمی البته از آخر! بود که نصیبمان گردید.
رقابت غیرمنصفانه
در حالی اصولگرایان، خبر از بسته شدن نهایی لیست خود می‌دهند که کماکان اصلاح‌طلبان با ذره بین به دنبال یافتن کاندیداهای لایه پنجم و ششم خود هستند. شرایط نامتعارف اصلاح طلبان و شوک حاصل از رد صلاحیتهای گسترده آن فرصت طلایی قبل از انتخابات را برای برنامه ریزی، هماهنگی و ائتلاف روبوده است. تمام انرژی بزرگان قوم و متفکران جوان حول تامین نامزدهای مورد نیاز حوزه های انتخابیه است تا لااقل بتوان صفی هرچند اندک در مقابل رقیب به خط کنند. نظر به مقتضیات زمانی آراستن سربازان اصلاح طلب در میدان مسابقه با ساز و برگ نظامی رویایی است سخت دست یافتنی. از آن سو، رقیب با فراغ بال با صفوف ستبر و جمعیت کاندیداتوری فراوان دیگر آرد را بیخته و الک را آویخته!
آزموده را آزمودن خطاست
غلامعلی حداد عادل سخنگوی شورای ائتلاف اصولگرایان، درباره اولویت‌های مجلس آینده گفته است: «من معتقدم که مسئله اصلی کشور موضوع اقتصاد و معیشت مردم است و مردم هم به این نکته توجه دارند». صد البته که ایشان نیاز روز جامعه را به نیکی تشخیص داده اند و بلاشک اصلی‌ترین دغدغه همانا معیشت مردم است اما سوالی که باید از ایشان پرسید این است که چه شده بعد از آن دوران هشت ساله دولت پاکدستان! و سه دوره مجلس شورای اسلامی تحت سایه هم حزبیان تازه به نیازهای اولیه مردم یعنی معیشت پرداخته می‌شود؟! ابهام زمانی بیشتر می‌شود که دولتین و مجالس مزبور از یک نحله سیاسی و هم حزب زمامدار امور جاری کشور بوده‌اند بنابراین انداختن تقصیر به گردن قوه مجریه توسط مردم قابل استماع نخواهد بود.
یکی از اقتصاددانان برجسته کشور که پیش از انتخابات دور نهم ریاست جمهوری به عنوان تئوریسین در کنار احمدی‌نژاد بود و بعدها به منتقد سخت وی مبدل گشت در این باره به خبرنگار ما می‌گوید: بر اساس اصل ۴۳ قانون اساسی تامین نیازهای اساسی مردم بر عهده دولت‌هاست. تامین سرپناه، امنیت غذایی، دسترسی به آموزش و بهداشت و… در دولتهای قبل نادیده گرفته شده است به طوری که در دولت یازدهم زمانی که بحث بهداشت و سلامت مطرح شد به عنوان برجسته ترین موضوع مورد توجه قرار گرفت و این وظیفه ای بوده که دولتهای قبل به آن توجه نکرده بودند.
محمد خوش‌چهره ادامه می دهد: البته دولت جاری هم چالشهایی برای تامین منابع این طرح دارد. دولت فلان ۷۰۰ میلیارد دلار درآمد نفتی داشته، بنابراین آن زمان پرداختن به معیشت مردم نمی توانست محدودیت مالی باشد. من معتقدم عدم درک صحیح مفهومی سیاست گذار از مفهوم رفاه بزرگترین مشکل است. برخی فکر می‌کنند با توزیع پول رفاه افزایش می‌یابد. در صورتی که اینطور نیست و توزیع پول یک اقدام مسکن وار است. به دنبال رفاه مستمر و پایدار به جز شعار چیزی ندیده ایم البته نه مختص باشد به دولت نهم و دهم اما فرق این دولت با بقیه این بود که مانند بقیه دولت ها هیچ عذری نداشت و دلیل آن هم درآمد هنگفت نفتی بود.
رفع موانع به تابلو سیاسی مربوط نیست
این استاد اصولگرای دانشگاه می‌گوید: دولت گذشته می‌توانست موانع جدی را از سر راه تولید ملی برطرف کند. ما از سال های گذشته ۹۵ درصد وابسته به واردات هستیم. حتی در موارد خوراکی هم همینطور؛ ۹۰ درصد روغن نباتی، بیشی از نیمی از گندم، بخش زیادی از پروتین، اما وقتی علیرقم داشتن پول نتوانستیم سبد غذایی را تامین کنیم، به تابلو سیاسی زیاد مربوط نمی‌شود. عدم توجه به رفع موانع تولید ملی و رسیدن به تولید پویا و پایدار و متعاقبا درک صحیح از مفاهیم نیازهای اساسی حلقه مفقوده است. در طی ده سال گذشته که بخش فراوانی از آن در دولت های گذشته بود می‌بینیم که سوداگری در زمین و مسکن انفجاری بوده است. به طوری که هم رکود سنگین را داشته ایم و هم اینکه قیمت ها آنچنان بالا رفته که دیگر داشتن مَسکن اَمل و آرزوست.
دولت یازدهم وارث مشکلات
خوش‌چهره عدم سیاست‌ها و تصمیمات مناسب را دلیل بروز این نابسامانی می‌داند و در ادامه می‌گوید: درست است که ریشه این مشکلات از دولت قبل است و دولت یازدهم وارث این مشکلات شدید بوده است، نرخ رشد ملی کاهش معنی داری داشته، ارزش پول ملی کاهش معنی داری داشته، بیکاری تراکم بالایی داشته است؛ اما رویکردها هنوز اصلاح شده نیستند. دولت دیگر اجازه اشتباه ندارد. اگر مجلس آینده همسو با دولت باشد؛ باید اصلاح نیازهای اساسی مردم (نه پوپولیستی آن) را در دستور کار قرار بدهد. پس بنابراین حرف‌های الان جنبه‌های شعاری دارد و پلن (طرح) باید خودش را نشان بدهد که من هنوز ندیده‌ام./ بهار
