محمد علی آهنگران
امروز سالروز درگذشت دکتر محمد مصدق است. اشراف زاده ای که روزی با حضور توده های مردم به نخست وزیری رسید ، قدرت شاهنشاه جوان را آشکارا محدود نمود، صنعت نفت را با حمایت ملت و روحانیت ملی کرد و دیگر روز با کودتایی برنامه ریزی شده و در غیاب مردمی که به حمایتش برخواسته بودند از تخت نخست وزیری به زیر کشیده شد. در نتیجه این کودتا دکتر محمد مصدق به اتهام براندازی محاکمه و تا پایان عمر در حصر خانگی بسر برد و دکتر حسین فاطمی نیز اعدام گردید. شاه از مصدق متنفر بود کسی در نزد او جرات بر زبان آوردن نام مصدق را پیدا نمی کرد. هیچ رسانه ای تا روز مرگ مصدق و پس از آن حق چاپ تصویر یا خبری از وی را نداشت و مصدق شخصیتی مغضوب و مطرود بود.
اما طنز تلخ تاریخ آن جاست که محمدرضا شاه پهلوی بیست و پنج سال پس از آن کودتا و در کوران حوادث انقلاب ناچار شد برای حفظ سلطنتش دست به دامان یک مصدقی دو آتشه بنام شاپور بختیار شود. شاپور بختیار به همراه داریوش فروهر و کریم سنجابی یک سال و نیم قبل از پیروزی انقلاب در نامه ای به شاه از او خواسته بودند تا ضمن پایبندی مطلق به اصول مشروطیت و احیای حقوق ملت، نسبت به احترام واقعی به قانون اساسی و اعلامیه جهانی حقوق بشر، انصراف از حزب واحد، دادن آزادی مطبوعات و آزادی اجتماع، آزادی زندانیان، دادن اجازه بازگشت به تبعید شدگان سیاسی و استقرار حکومتی که متکی بر اکثریت نمایندگان منتخب از طرف ملت باشد، اقدام کند. بختیار در اولین نطق خود پس از نخست وزیری ، تصویر بزرگی از دکتر محمد مصدق را پشت سر خود قرار داده بود تصویری که سالها از نظر شاه تصویری ممنوع بود.
هرچند تحولات پس از آن موجب شد تا در نتیجه استبداد و دیکتاتوری پهلوی و با پیروزی انقلاب ۵٧ به رهبری امام خمینی دیگر نه از شاه اثری بماند و نه از بختیار و از مصدق نیز جز عکسی بر دیوار و نامی در صفحات تاریخ معاصر نماند.
