فاطمه سادات موسوی
ما حالا جدی جدی بزرگ شده ایم. درس خوانده ایم، دکتر و مهندس شده ایم. جامعه شناس، روانشناس و وکیل و سیاستدان شده ایم برخی هایمان سرکار رفته ایم! (یعنی شاغل شده ایم) و برخیهامان توانسته ایم ازدواج کنیم… ما با هم روی نیمکتهای سه نفره درس خواندیم و حالا به اینجا رسیده ایم … ما باهم برای جشن انقلاب پول جمع کردیم و شرشره و ریسه خریدیم و سرود خواندیم …
ما دهه شصتیها حالا جدی جدی قاطی آدم بزرگها شده ایم… همین امسال همین چند روز پیش چندتایمان شده اند نماینده مجلس… مبارکست انشالله… “امید” داریم. ما همیشه بچه های سربه راهی بوده ایم. بزرگترین خلافهایمان شاید نگاههای یواشکی بوده است … ما شرایط جامعه را درک میکنیم. با وجود تأثیر شرایط اجتماعی، سیاسی و اقتصادی در شخصیترین شئون زندگی خود سعی کرده ایم شهروندان خوبی باشیم؛ پایبند به قوانین مدنی و معتقد به اصلاح تدریجی شرایط موجود. این بار هم …
حالا هم به آرامی کار را سپرده ایم دست نماینده کلاسمان و نظاره میکنیم… اما این بار نمیخواهیم و نباید تنها نظارهگر باشیم؛ نظاره گران منفعل سر به راه. باید کمک کنیم به نسلمان که دارد بزرگ میشود و همکار دهه اولیهای همیشه مسئول انقلاب. حالا که گامها را “باهم” برداشته ایم، حرفهایی هست که باید گفت. جایی بنویسیم یادمان باشد…
من به کسانی رأی داده ام که تجربه کنش سیاسی و اجتماعی چندانی نداشته اند. من به کسانی رأی داده ام که سابقه فعالیتشان عضویت در نظام مهندسی، عضویت در چند جامعه فارغ التحصیلی دانشگاه، و دانشجوی مقطع دکتری بودن است ، که تا اینجا با خیلی هامان مشترکند. من به کسانی رأی داده ام که پدرانشان مردان سیاست بوده اند و حال شغل پدرانشان را به ارث میبرند. من به افرادی رأی داده ام که در لیست “امید” بوده اند. من در فرآیند بلوغ سیاسی نسلم با اعتماد به آنها رأی داده ام. بلوغ درد دارد…
من به آنها رأی داده ام تا بار دیگر شاهد این نباشم که فردی بدون داشتن شایستگیهای مورد نیاز و تنها با داشتن پشتوانه قوی نسبی و سببی، به جایگاههای اجتماعی و سیاسی خاص در جامعه برسد. من به آنها رأی داده ام تا جلوی همه رانتهای خانوادگی را بگیرند. من به آنها رأی داده ام تا نزدیکترین راه برای رسیدن به موقعیتهای برتر تصمیمگیری ، برخورداری از پدر، دایی، عمو و نسب صاحب منصب نباشد. من به آنها رأی داده ام تا اگر بار دیگر بین ما رقابت بود شایستگیهامان محک مقایسه باشد. من به آنها “امید” دارم.
“ما” با “اعتماد” و “امید” شما را روانه میدان کرده ایم که صدای بلند سکوتهامان باشید… ما میدانیم گزینه های ممکن و مطلوب می توانند به هم تبدیل شوند. ما میدانیم شما میتوانید صندلیهای ارثی را به ارث ارزشمند تبدیل کنید…که تجربه این بارمان دوباره ثابت میکند که جاماندن از قافله انتخاب مردم به منصب و شهرت نیست…
