نیکی کریمی: آتابای باید روی پرده دیده شود

‏‎بله واقعا به نظرم داریم وارد یک دوران جدید می‌شویم. البته من هم مثل بقیه امیدوار هستم به شرایط سابق برگردیم و مردم به سینما بروند. چون به نظرم جادوی سینما را مدیوم دیگری ندارد و خود من هم هنوز دوست دارم مانند سابق فیلمی را انتخاب کنم و بروم روی پرده سینما ببینم.

 

‏‎بله. فیلم «تا فردا» را تهیه کردم و الان هم مشغول بازی در فیلم «دسته دختران» خانم منیر قیدی هستم.می‌دانم که فیلم‌های کمی در حال ساخت هستند ولی اگر شرایطش باشد حتما تهیه می‌کنم. چون فیلم سینمایی با سریال فرق دارد و دو سبک با مخاطبان متفاوت هستند.خب آدم یک روز دوست دارد سریال ببیند و یک روز فیلم سینمایی ولی ارزش فیلم سینمایی قطعا چیز دیگری است و اگر فیلمنامه ارزشمند باشد حتما این تجربه را ادامه خواهم داد.

 

‏‎چرا، دارم روی طرحی کار می‌کنم.

 

چرا پیشنهاد برای تهیه و کارگردانی زیاد دارم.

 

‏‎اتفاقا دارم روی یکی از طرح‌ها کار می‌کنم که اگر بشود جلو برویم و ببینیم چه می‌شود.

 

خب چه در ایران و چه جهان در حال حاضر ارتباط زیادی با سریال‌ها برقرار شده است. کلا مردم با شبکه خانگی راحت‌ترند چون می‌توانند از سر کار هم که می‌آیند لپ‌تاپ یا تلویزیون را روشن کنند و چیزی ببینند و سرگرم‌کننده است. الآن هم آن‌قدر همه‌گیر شده که ما بازیگران هم نمی‌توانیم از آن دور باشیم و درگیر آن می‌شویم و به سمتش کشیده شده‌ایم.

 

نه من همچین حسی ندارم. ماجرا این است که سریالی دو سه ماه در مارکت می‌ماند و بعد تمام می‌شود و مردم مشتاق هستند کار بعدی را ببینند. من با توجه به تنوع موضوع‌ها و بازیگران این را ‌که سریال‌ها کسل‌کننده شوند، بعید می‌دانم. چون همه مشتاق‌اند که داستان و قصه جدید با بازیگران جدید را جستجو کنند و ببینند.
 

به نظر من همین‌طور است.

 

بله ما از اواخر آذر و برای فیلم «دسته دختران» به کارگردانی خانم قیدی در آبادان بودیم و الان هم اهواز هستیم. اتفاقا خارج از کرونا و مسائل و مصائب آن سر صحنه این فیلم همان اوایل فیلمبرداری اتفاقی افتاد که به گردن و کمرم خیلی آسیب رسید و از پشت سر به شدت پرتاب شدم روی زمین، که اتفاق خطرناکی بود ولی خدا را شکر به خیر گذشت.قصه فیلم را خیلی دوست دارم و نقش سختی است. کار خوبی است و زحمت زیادی برای ساخت آن کشیده شده. به امید خدا نتیجه خوبی هم خواهد داشت.

 

واقعیتش من سال‌ها پیش برای فیلم «برج مینو» در آبادان چند ماهی فیلم‌برداری داشتم؛ یکی دو جشنواره از طرف خانه سینما هم شرکت کرده بودم و حالا بعد از سال‌ها به اینجا برگشتم. خیلی دلم می‌خواست ببینم شهر چه پیشرفت‌هایی کرده است. خود مردم خوزستان یک اصطلاحی دارند و می گویند: «آبادان موزه دائمی جنگ است.»متاسفانه من هم وقتی این شهر را بعد از دو دهه دوباره می‌بینم همین حس را دارم. نمی‌دانم علت چیست ‌که برای این شهر زیبا اصلا کاری انجام نشده و  مثل زمان «برج مینو»ی بیست و چند سال پیش است و هیچ تغییری در بازسازی شهر نمی‌بینی. نه بازسازی شهری نه ورزشگاه، نه مدارس و بازار جدیدی. محل زندگی مردم هم تغییری نکرده و مثل زمان جنگ مانده است. آدم نمی‌داند علتش چیست. مردم اینجا روی نفت زندگی می‌کنند، ولی سهم مردمی که کل هزینه سالانه کشور را تامین می‌کنند از این نفت چرا فقط بوی تندش است؟ چطور ممکن است به این شهرها هیچ رسیدگی نشده باشد؟در همه این سال‌ها به شهرستان‌های مختلفی رفته‌ام. در این دو دهه وضع‌شان خیلی بهتر شده و معلوم است رسیدگی می‌شود. این‌جا هم مردم روحیه خوبی دارند و شاد و خوشحال هستند ولی نمی‌دانم چرا هیچ امکاناتی به آن‌ها داده نمی‌شود. کشوری که ثروت دارد، آدم توقع دیگری دارد و من می‌خواهم از این تریبون استفاده کنم و بگویم دوستان مسئول لطفا حرکتی برای این مردم شریف انجام بدهید.

 

بله، اینکه رعایت کنند و ماسک بزنند و داستان را جدی بگیرند. وقتی صحبت رودررو می‌کنند قطعا ماسک بزنند و رعایت نظافت و بهداشت شخصی یکی از چیزهایی است که اهمیت دارد. این شاید خودش یکی از دلایلی است که آدم‌ها را از کرونا مصون نگه می‌دارد.

 

‏‎من جزو آدم‌های امیدوار هستم و به هرحال این دوره هم می‌گذرد و ما دوره‌های زیادی را در جهان دیدیم که آمده‌اند و رفته‌اند. با کرونا به نظر می‌رسد ما وارد دوره جدیدی شده‌ایم که شاید تعریف‌های جدید نسبت به کار و زندگی وجود خواهد داشت. خیلی از این دورکاری‌ها شاید تا مدت‌ها بمانند. حداقل جوری که در آمریکا و اروپا می‌بینیم این است که دورکاری باب می‌شود. شاید مثلا بانک‌ها کارمندان‌شان را خیلی محدود کنند و همه پای کامپیوتر کارشان را انجام دهند. در ارتباط با خانم‌ها اتفاقا حدسی که زده می‌شود این است که مشاغل بیشتری برایشان ایجاد شود.