تا به حال بیش از ۲۱ میلیون نفر در هند به کرونا مبتلا شده‌اند که این کشور را در رتبه دوم میزان ابتلا بین کشورهای جهان قرار داده است. بیش از ۲۳۰ هزار نفر نیز جان خود را از دست داده‌اند. در روزهای گذشته به‌طور متوسط روزانه ۳۵۰۰ نفر در هند در اثر ابتلا به کرونا فوت کرده‌اند.
کمبود امکانات
مراکز سلامت خیلی از مناطق دورافتاده، امکان آن را ندارند تا به همه بیمارانی که نیاز به بستری‌شدن دارند، کمک کنند. برای مثال حدود ۲۰۰ هزار نفر ساکن ۱۵ روستای اطراف شهر کوچک بیکرام در استان بیهار هستند، اما این منطقه فقط یک مرکز درمانی دارد که به تجهیزات درمان کرونا ازجمله ۱۲کپسول اکسیژن و یک آمبولانس مجهز است. مسئولان این مرکز می‌گویند این میزان با توجه به بالارفتن آمار ابتلا اصلا کافی نیست و دست‌کم به ۳۰ کپسول دیگر نیاز دارند. در شهر پتنه مرکز ایالت بیهار نیز از هر ۱۰۰ تستی که گرفته می‌شود ۴۰ مورد مثبت است و بیمارستان‌های محلی از بیمار موج می‌زنند. مسئولان مراکز سلامت پتنه می‌گویند که کمبودشان فقط اکسیژن نیست، بلکه تخت آی سی یو و ونتیلاتور هم به اندازه کافی ندارند.
در روستای کودای که نزدیک واراناسی، شهر نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند قرار دارد، خدمات اورژانسی که سال گذشته هنگام بروز موج اول کرونا تأمین شده بود، اوایل سال‌جاری میلادی وقتی موارد ابتلا کاهش یافت، جمع‌آوری شد. مراکز قرنطینه که برای اسکان کارگرانی که در شهرها کار می‌کنند، فعالیت می‌کردند هم بسته شده‌اند. به‌گفته یکی از ساکنان روستا، این کارگران که در حال رفت‌وآمد هستند ممکن است بیمار باشند، اما هیچ مرکزی نیست که وضعیت سلامت آنها را رصد کند.
توزیع ناعادلانه
در مناطق دورافتاده هند، حتی تست‌دادن نیز کار آسانی نیست. خیلی‌ها باید دست‌کم ۱۰ کیلومتر را طی کنند تا به نزدیک‌ترین شهر که تجهیزات تست کرونا را دارد، برسند. بیمارستان‌ها نیز گاهی تا ۲۵ کیلومتر از روستاها فاصله دارند. این در حالی است که خیلی از روستاییان وسیله نقلیه شخصی ندارند و مجبور هستند از وسایل حمل‌ونقل عمومی استفاده کنند. برخی از بیماران بدحال در راه بیمارستان جان خود را از دست می‌دهند. کارشناسان سلامت معتقد هستند که دسترسی به امکانات درمانی در هند طی دودهه اخیر گسترش پیدا کرده و تعداد مراکز سلامت دولتی و خصوصی نیز بیشتر شده، اما مشکل اصلی، در توزیع نابرابر امکانات و هزینه بالای آن است.
یکی از روستاییان ایالت ماهاراشترا به الجزیره گفته که حدود دوهفته پیش از روی ناچاری شوهرش را به یک بیمارستان خصوصی مجهز به آی سی یو در شهر پندارپور که ۵۵کیلومتر با روستا فاصله داشته، می‌برد، اما متأسفانه او بعد از چند روز فوت می‌کند. به‌گفته این فرد، بخش آی‌سی یو بیمارستان ظرفیت ۱۰ نفر را داشته، اما همزمان ۲۰ بیمار در آن بستری بودند. این خانم حالا نمی‌داند چطور باید هزینه ۶۷۷۲ دلاری مخارج بیمارستان شوهر ۴۶ ساله‌اش را پرداخت کند.
ناآگاهی درباره کرونا
از سوی دیگر در مناطق روستایی هند، آگاهی عمومی کمی درباره همه‌گیری وجود دارد. مردم به‌ندرت ماسک می‌زنند و خیلی‌ها از ضرورت رعایت فاصله اجتماعی خبر ندارند. کارشناسان سلامت هند معتقدند که نبود امکانات تشخیصی گسترده و آگاهی عمومی پایین درباره علائم بیماری در مناطق حاشیه شهرها، نشان‌دهنده این است که تعداد واقعی مبتلایان به کرونا می‌تواند ۵ تا ۱۰ برابر بیشتر از آمار رسمی باشد.
در برخی روستاهای استان اوتار پرادش که در شمال هند قرار دارد و ۲۰۰ میلیون نفر ساکن آن هستند، از هر دو خانواده یک خانواده تجربه مرگ عزیزانشان را در اثر ابتلا به کرونا داشته‌اند. مردم وحشت‌زده‌اند و خیلی‌ها به‌علت داشتن علائمی مثل تب و سرفه خانه‌نشین شده‌اند. بسیاری از آنها حتی نمی‌دانند که اینها علائم کرونا است و فکر می‌کنند به یک آنفلوآنزای فصلی ساده مبتلا شده‌اند. برامری بای و مینا بای، دو زن حدود ۴۰ ساله که هر دو در مرده‌سوزخانه بخش شیوپوری هند کار می‌کنند، روزانه دودلار درآمد دارند. آنها که نه ماسک دارند و نه تجهیزات حفاظتی، کارشان جمع‌کردن چوب برای سوزاندن اجساد است. برامری که به جای ماسک‌زدن، با ساری – لباس سنتی هند – صورت خود را پوشانده، می‌گوید که از زمان آغاز موج دوم کرونا در هند یعنی ماه گذشته، کارشان رونق گرفته است.
درمان سنتی
درنتیجه کمبود امکانات درمانی، مردم به مصرف داروهای خانگی و سنتی روی آورده‌اند و حتی برخی برای درمان به پزشکان تجربی مراجعه می‌کنند. خیلی از آنها در این فرایند جان خود را از دست می‌دهند. بسیاری از بیماران به‌دلیل دوری مراکز درمانی به داروخانه‌ها می‌روند و با توضیح علائم‌شان، دارو می‌گیرند. یکی از داروسازان منطقه بهادویی در اوتار پرادش که در هفته‌های اخیر برای توزیع داروی تب‌بُر بین افراد مبتلا به کرونا از روستا به روستا به خانه‌های مردم می‌رود، می‌گوید که همه مانند او نیستند و خیلی از پزشکان با وجود اینکه نزدیک‌ترین بیمارستان خیلی از این منطقه فاصله دارد، حاضر نیستند برای ویزیت به خانه بیماران بروند. این کمبودها موجب شده تا افرادی که مدرک پزشکی ندارند در برخی مناطق دست به طبابت بزنند. یکی از آنها به الجزیره گفته: «روزانه ۶۰ تا ۷۰ بیمار به من مراجعه می‌کنند و برای آنها دارو تجویز می‌کنم. برخی از آنها زنده می‌مانند و برخی هم فوت می‌کنند».
