من خیلی وسواس ندارم که با یک گروه ثابت بازیگر کار کنم. اما کارم برایم خیلی جدی است و در بازیگری تعارف و شوخی ندارم. پس تنها مسئله‌ام این است کسی که جلویم بازی می‌کند همینقدر بازیگری برایش جدی باشد و آرمان درویش اینطور بود و این دغدغه را داشت. وقتی این جدیت را در همکارم ببینم دیگر هیچ مشکلی ندارم.
پیش از این با بچه‌ها و بچه‌های کار همکاری داشتم و رابطه خوبی با بچه ها دارم. به نظرم بچه‌ها نوعی از بازیگری دارند که کاملا ناب است و بی تعارف به آنها نگاه می‌کنم و یاد می گیرم.
هر بازیگری هرچقدر هم تلاش کند که متفاوت باشد، بخشی از اعتقاد و خودش در نقش همراهش می‌شود و فکر می‌کنم سرسختی افرا از علاقه من به اینگونه زن‌‌ها می‌آید.سریال کار کردن برایم آسان نیست و به جای سپری کردن مدت طولانی با یک نقش، ترجیح می دهم در نقش‌های متفاوت بازی کنم. مگر مثل «دندون طلا» یا «ملکه گدایان» بخواهم زمان طولانی با نقشم سپری کنم وگرنه اصراری به سریال بازی نکردن ندارم. منظورم البته سریال تلویزیونی نیست. آن را اصرار دارم حضور نداشته باشم نه در سریال نه در هیچکدام از برنامه‌‌هایش. ولی در پلتفرمها اگر نقش جذابی پیشنهاد بشود حتما بازی می کنم.»
