برای موثر بودن سیستم ایمنی درمانی، سلول‌های T باید بتوانند به تومور‌ها برسند و سپس آن‌ها را از بین ببرند. سلول‌های تومور در لوزالمعده به طور معمول توسط بافت استروما پوشانده شده است که استفاده از دارو برای از بین بردن آن‌ها را دشوار می‌کند، سلول‌های ایمنی چنین مشکلی ندارند. همچنین تحقیقات قبلی نشان داده است که تومور‌های موجود در پانکراس ماده‌ای به نام CXCL۱۶ ساطع می‌کنند که سلول‌های ایمنی غیر سلول T را جذب می‌کند که توانایی حمله به تومور‌ها را ندارند و وجود آن‌ها با سلول‌های ایمنی که قادر به حمله هستند، تداخل می‌کند.
در این مطالعه محققان بر روی نوعی سلول T متمرکز شدند که توانایی تخریب تومور‌های پانکراس را نشان داده است، اما این کار را انجام نمی‌دهد، زیرا فاقد گیرنده مناسب است که باعث جذب آن به CXCL۱۶ می‌شود. برای غلبه بر این مشکل محققان با استفاده از مهندسی ژنتیک، گیرنده گمشده را به سلول‌های T رساندند.
محققان سلول‌های T مهندسی شده را به دو روش مختلف آزمایش کردند؛ در مرحله اول آن‌ها را به تومور‌های لوزالمعده که در زیر پوست موش‌های آزمایشگاهی قرار داشت، تزریق کردند. در مرحله دوم آن‌ها به بافت میزبان تومور‌های لوزالمعده که به لوزالمعده موش پیوند زده شده، تزریق شدند. در هر دو مورد سلول‌های T مهندسی شده فعالیت ضد توموری پایدار و همچنین میزان بقا را نشان دادند. محققان با الهام از نتایج خود روند شروع آزمایش‌های بالینی را آغاز کرده‌اند.
