دردهای خبرنگاری که بین دردسرهایش گم می شود

منیر اضمحالی – و چقدر این قشر مورد اجحاف قرار دارند.سختی کارش در هوا.حقوقش بی سر و سامان و کارش هم بی زمان و هم بی مکان!همه ی این ها جمعشان می شود خبرنگار و یک دنیا حرف که فقط ۱۷ مرداد هر سال بر زبان ها جاری می شود و تازه یادمان می افتد خبرنگاری هم هست.حتی ما خبرنگاران نیز در حق خود جفا می کنیم چرا که فقط روز خبرنگار است که یادی از دردها و سختی های کارمان می کنیم.البته درد خبرنگار یکی و دوتا نیست.دردهایش در بین سردرگمی اخبار گم می شود و چقدر این قشر کم توقع هستند که در حداقل یک روز از سال مهم می شویم و پیامک تبریکی دریافت می کنیم.قانع هستیم به همه کوتاهی ها و آرزویمان ثبت اخبار خوب است. و اما با همه دل گندگی هایمان پاسکاری برخی ادارات و ارگان های دولتی برای دادن هدیه ناقابلی صرفا به بهانه پاسداشت قشر مظلومی که دادخواه مشکلات همه هستند اما صدای دردهای خودشان به جایی نمی رسد مایه دلسری است.و عجیب اینکه همواره در طول سال شاهد هزینه هایی هستیم که از سوی همین ادارات و ارگان ها با دلیل و بسیاری مواقع بی دلیل حیف و میل می شود اما نوبت به تجلیل خبرنگار که می رسد کفگیر به ته دیگ می رسد و بودجه لا موجود.و البته در این خصوص خیلی شفاف شاهد فضای نامردی و بی اخلاقی هستیم.سئوال!این بودجه برای هدیه ناقابل خبرنگاران اگر تامین اعتبار شده است چرا به مانند سال های گذشته در اختیار خانه مطبوعات استان قرار نمی گیرد تا به روالی که همیشه بوده و البته این روز ها بخاطر وجود ویروس منحوس کرونا به شکل سالم تر به خبرنگاران عزیز اهدا نمی شود.لطفا استانداری.سازمان مدیریت و ارشاد اسلامی اگر واقعا پول هدیه خبرنگاران تامین اعتبار شده است را مستقیما در اختیار خانه مطبوعات قرار دهند تا به مانند روال هر سال خانه مطبوعت توزیع کننده باشد.خانه مطبوعات ثبت قانونی شده است و سال گذشته ثبت شرکت ها هم شده است پس متولیان این موضوع خاص اجازه کار شکنی و پاسکاری به هیچ کس داده نشود و اجازه بدهید این هدیه سالی یکبار با احترام و آبرومندانه به دسترس صاحبانش که همان خبرنگاران خستگی ناپذیر هستند برسد.