مصطفی داننده در عصر ایران نوشت: «این روزها همه در تلاش هستند تا شانه‌های غول بی‌شاخ و دم کرونا را به زمین بمالند. کرونا شاید تنها غولی در جهان باشد که برای مقابله با آن احتیاجی نیست، شمشیر به کمر ببندیم و سپر به پشت بیندازیم، فقط کافی است در خانه بمانیم تا شیشه عمر او بشکند.
خانه ماندن کار آسانی نیست. اسباب خودش را می‌خواهد. می‌خواهم شما را کمی به گذشته ببرم. تصور کنید کرونا حدود ۱۵ سال پیش قدم نحسش را روی جهان می‌گذاشت. به نظر شما چه اتفاقی می‌افتاد؟ آیا امکان نگه داشتن مردم در خانه وجود داشت؟ به صورت قاطع می‌شود گفت: نه! ۱۵ سال پیش یعنی سال ۸۴ خورشیدی. سالی که محمود احمدی‌نژاد قدرت را از سیدمحمد خاتمی تحویل گرفت و دولت نهم را تشکیل داد. در آن زمان اوج تکنولوژی اینفرارد، بلوتوث و چت‌های یاهو با اینترنت‌های زغالی دیال‌آپ بود با آن صدای قیژ و ویژاش. تلویزیون ۵ شکبه داشت که تازه شهرستان‌ها شبکه تهران را هم نداشتند که می‌شد ۴ شبکه. ماهواره هم به گستردگی امروز نبود و تلویزیون‌های فارسی‌زبان همچنان مشغول پخش شوهای دهه ۷۰ لس‌آنجلس بودند یا فحش‌های سیاسی می‌دادند.
به معنای واقعی کلمه ماندن در خانه در اوایل دهه ۸۰ و قبل از آن یعنی سر رفتن حوصله؛ به‌ویژه برای نسل‌هایی که در تمام اوقات کودکی خود را در کوچه گذرانده بود.
الان اما به لطف تکنولوژی و گسترش فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی می‌توان بخش اعظمی از وقت خانه شینی را پر کرد. دل‌تنگی‌ها و ندیدن‌ها با چت‌های تصویری تا حدودی رفع می‌شود. به لطف گسترش اینترنت، مشاغلی که می‌توانند از راه دور به فعالیت خود ادامه دهند، دورکاری می‌کنند؛ بدون این که خدشه‌ای به کارشان وارد شود. شبکه‌های اجتماعی کاری کرده‌اند که مردم در حالی که از هم دور هستند اما با هم هستند. خیلی‌ها از طریق همین شبکه‌های اجتماعی به دید و بازدید نوروزی رفتند. با پدر بزرگ و مادر بزرگ خود حرف زدند و آنها هم با دیدن تصویر فرزندان و نوه‌های خود شاد شدند. دیگر احتیاجی نیست مردم برای کسب اخبار کرونا تا ساعت ۱۴ یا ۲۱ اخبار شبکه یک صبر کنند. طیف‌های مختلف مردم به‌راحتی از طریق شبکه‌های اجتماعی در جریان اخبار قرار می‌گیرند و اوضاع کشور را رصد می‌کنند.
امروز همان‌هایی که شمشیر را برای فضای مجازی از رو بسته بودند و هر کاری می‌کردند تا شبکه‌های احتماعی فیلتر شوند، خود از طریق همین شبکه‌ها با خانواده‌هایشان در ارتباط هستند.
شاید الان وقت آن است که در کنار تشکر از کادرهای درمانی، ماموران شهرداری و پلیس و همه آنهایی که در خط مقدم مبارزه با کرونا هستند، از اینترنت و شبکه‌های اجتماعی به خاطر آسان کردن شرایط خانه‌نشینی تشکر کنیم.
تصور نبود آنها در زمانه کرونا، کمی سخت است. شاید حتی می‌شود برخی از آنها را از فیلتر خارج کرد و اجازه داد مردم بدون فیلترشکن به این شبکه‌ها دسترسی داشته باشند و بتوانند با هم ارتباط برقرار کنند.»
انتهای پیام
