این رشته از قدرت بدنی و تحرک بالایی برخوردار بوده و نیاز به استقامت فردی و سرعت دارد، ورزشکاران این رشته باید دوندگی خوب و با بدنی ورزیده و با سرعت عمل بالا باشند. این رشته ورزشی درگذشته و در ایام جشن‌ها و آیین‌های محلی و بومی توسط علاقمندان و ورزشکاران در اغلب نقاط کشور برگزار می‌گردیده است.
رشته ورزشی چوگو متشکل از توپ و چوب است و ورزش چوگو اصالتی ایرانی دارد که از عهد باستان برای ما به جای مانده است، و در مناطق مختلف کشورمان نام های محلی خودش را دارد و پیشینه این رشته ورزشی بومی و محلی در ایران به سده‌های قبل بر می‌گرد.
چوگو در استان های مختلف کشور به نام‌های برو بیا، لپ مزا ، حلال و حرام ، گوفربجک، بالا و پایین ، دارتوپا نیز معروف است.
چوگو شباهت زیادی به بازی بیس بال دارد فقط نوع ضربه زدن، توپ و ایستگاه‌های این رشته آن را از ورزش بیس بال جدا کرده است.
این رشته ورزشی در ۲ نوع زمین در اندازه های ۶۰ در ۹۰ متر و ۷۰ در ۱۱۰ متر برگزار می‌شود و فعالیت رسمی این رشته در ایران از سال ۶۴ زیر نظر ورزش‌های آیینی (بومی و محلی) کشور آغاز شد.
چوگو بر اساس تاریخ ، بازی و ورزش مشترک همه اقوام ایرانی بوده است. بازی چوگو تلفیقی از دقت ، سرعت ، قدرت و هوش و ذکاوت است که تمام نفرات با شرایط بدنی خوب و آناتومی بدنی خاص خود می توانند در پست های مختلف این بازی بکار گرفته شوند.
ورزش با اصالت و کهن چوگو قدمتی ۲۰۰۰ ساله در کشور ما دارد. تمام ایرانیان در گذشته جسم قوی و روح با نشاط به بازی‌های سنتی نظیر چوگو گره خورده بود. جنس ورزش اصیل چوگو از شادابی، تحرک و نشاط و روحیه تفاهم و تعامل است و شرط ماندگاری و موفقیت این ورزش روحیه جوانمردی و پهلوانی ورزشکاران است.
