این داستان شگفت‌انگیز جورجیا تاینی برادویک است. اولین زنی که از هواپیما با چتر نجات پرید. او همچنین اولین انسانی است که بعد از ایجاد نقص در باز شدن چتر نجات مشکل را به صورت دستی حل کرد.
داستان چتربازی و پرش با چتر نجات قدیمی‌تر از آن است که مردم تصور می‌کردند. گفته می‌شود لئوناردو داوینچی نخستین نفری بود که چیزی شبیه به چتر نجات را اختراع کرد و بعد از آن این ایده توسط دانشمندان و مخترعین متعدد بسط یافت تا ماجراجویان و افراد فعال در حوزه‌های هوانوردی به شکل‌های مختلف از آن استفاده کنند.
مشخص نیست دقیقا چه کسی برای نخستین‌بار از چتر نجات استفاده کرد. همانطور که مشخص نیست دقیقا از چه زمانی چتربازی مرز‌های بین ماجراجویی، ورزش و فعالیت‌های نظامی را درنوردید. اما همه می‌دانند امروز یعنی ۲۱ ژوئن روزی است که یک زن برای نخستین‌بار با چتر نجات از هواپیمای در حال حرکت پرید.
جورجیا آن تامپسون در ۸ آوریل ۱۸۹۳ در کارولینای شمالی به دنیا آمد. او تنها ۳ پوند (کمتر از یک و نیم کیلو) وزن داشت و بنابراین به او لقب Tiny (کوچک) دادند. این نام تا آخر عمر روی او ماندگار شد. زیرا وقتی به‌طور کامل رشد کرد تنها ۵ فوت (۱۵۲ سانتی‌متر) و ۸۰ پوند (کمی بیشتر از ۳۶ کیلوگرم) وزن داشت.
جورجیا در ۱۲ سالگی ازدواج کرد و در ۱۳ سالگی صاحب دختری به نام ورلا شد. شوهرش مدتی بعد در یک تصادف از دنیا رفت و تاینی مجبور شد روزانه ۱۴ ساعت در یک کارخانه پنبه‌بافی کار کند تا خانواده کوچکش تامین باشند.
در سال ۱۹۰۷ تاینی نمایش «برادویک‌ها و هوانوردان مشهور فرانسوی‌شان» را دید. در آن نمایش اجرا‌کنندگان با بالن به آسمان رفتند و سپس با چتر نجات به پایین پریدند و این تماشاگران را به وجد آورد. جورجیا که تحت تاثیر نمایش قرار گرفته بود پیش مدیر نمایش یعنی چارلز برادویک رفت و پرسید آیا او می‌تواند عضوی از گروه باشد؟
چارلز پذیرفت و او را بعد از پذیرفتن شروط مادر جورجیا استخدام کرد. یکی از شروط این بود که جورجیا باید قید دخترش را می‌زد و ماهانه برایش مقرری می‌فرستاد.
چارلز او را در هنر پرش با چتر آموزش داد و در سال ۱۹۰۸ رسما او را استخدام کرد. وقتی این اتفاق افتاد نام جورجیا رسما به تاینی برادویک تبدیل شد. (در برخی منابع فارسی به اشتباه ذکر شده چارلز برادویک پدر تاینی برادویک است و این دختر با چتر نجاتی که پدرش اختراع کرده بود پرید!)
تاینی در گروه به «دختر عروسکی» معروف بود. او لباس‌های شکوفه‌دار با پاپیون‌های صورتی روی مچ به همراه روبان‌های قرمز لای موهایش می‌پوشید. وقتی فقط ۱۵ سال داشت در یک اجرا در کارولینای شمالی در سال ۱۹۰۸ از بالن پرید. او بعدا در توصیف احساسات خود گفت: «به تو می‌گویم عزیزم این فوق‌العاده‌ترین حس دنیا بود.»
تاینی و چارلز برادویک با نمایش پرش از بالن به سراسر ایالات متحده سفر کردند. در سال ۱۹۱۲ اجرای آن‌ها محبوبیت گذشته خود را از دست داد. خوشبختانه همان زمان تاینی با خلبانی مشهور به نام گلن مارتین آشنا شد و این فرصت جدیدی در اختیار او قرار داد.
گلن که پرش‌های تاینی از بالن را دیده بود از او پرسید آیا می‌خواهد به جای بالن از هواپیما بپرد؟ تاینی بلافاصله موافقت کرد که برای مارتین کار کند. شرکت هواپیماسازی او هنوز هم فعال است و با نام مارتین ماریتا کار می‌کند.
در آماده‌سازی برای پرش با چتر، چارلز برادویک چتر نجاتی برای تاینی ساخت که از ابریشم ساخته شده بود. چتر را در یک کوله‌پشتی بسته‌بندی می‌کردند. این بسته به یک ژاکت متصل بود که چترباز آن را می‌پوشید. کل مجموعه با یک تسمه به بدنه هواپیما وصل می‌شد. قرار بود وقتی تاینی از هواپیما می‌پرد نوار پاره، پوشش باز و چتر او پر از هوا شود.
در اولین پرش تاینی از یک صندلی در پشت کابین خلبان آویزان شد در حالی که چتر نجات در قفسه بالای سرش قرار داشت. مارتین ارتفاع پرواز را تا ارتفاع دو هزار فوتی برد و سپس تاینی اهرم کنار صندلی‌اش را رها کرد و به بیرون پرید.
این پرش موفقیت آمیز بود و او در پارک گریفیث در لس‌آنجلس فرود آمد و تبدیل به اولین زنی شد که از هواپیما با چتر نجات می‌پرد. پس از اولین پرش از هواپیمای مارتین تاینی در سراسر کشور با پیشنهادات زیادی مواجه شد. او بعد‌ها اولین زنی لقب گرفت که با چتر به داخل آب پرید.
در سال ۱۹۱۴ و در آغاز جنگ جهانی اول نمایندگان نیروی هوایی ارتش از تاینی در سن‌دیگو بازدید کردند و از او خواستند پرش از یک هواپیمای نظامی را نشان دهد. در آن زمان بسیاری از خلبانان نیروی هوایی کشته شده بودند و ارتش از تاینی می‌خواست نشان بدهد چطور باید از هواپیما با چتر نجات خارج شوند.
در طول این آموزش تاینی چهار پرش در جزیره شمالی سن‌دیگو انجام داد. سه مورد اول به آرامی پیش رفت، اما در پرش چهارم تسمه متصل به چتر نجات به دلیل وزش باد شدید دور دم هواپیما پیچید. تاینی که میان زمین و آسمان گیر کرده بود و راه برگشت هم نداشت عوض وحشت تمام نوار را به صورت دستی پاره کرد و این باعث شد به سمت زمین سقوط کند.
او همچنان خودش را خونسرد نگه داشت و با دست موفق شد چتر نجات را آزاد کند. او با موفقیت به زمین نشست. او بدون اینکه بداند تبدیل به اولین انسان روی زمین شد که چتر نجات را به صورت دستی باز می‌کرد. سال‌ها بعد این ایده توسط مخترعین بسط یافت تا از این پس چترباز‌ها بتوانند هر موقع که خواستند چتر نجات را باز کنند نه اینکه چتر‌ها بلافاصله بعد از جدا شدن از هواپیما به صورت خودکار باز شوند.
آخرین پرش تاینی برادویک در سال ۱۹۲۲ بود. زمانی که او فقط ۲۹ سال داشت. مشکلات مزمن در مچ پای او باعث شد کناره‌گیری کند. او در آن زمان اظهار داشت: «من در آسمان خیلی بهتر نفس می‌کشم. آرام‌تر هستم، چون به خدا نزدیکم.»
تاینی در طول زندگی افتخارات و جوایز بسیاری از جمله جایزه پیشگام هوانوردی ایالات متحده و مدال جان گلن را دریافت کرد. او در سال ۱۹۶۴ به عضویت افتخاری لشکر ۸۲ هوابرد در Ft. Bragg درآمد. به او گفته شد هر زمان خواست می‌تواند بپرد. او در سن ۸۵ سالگی درگذشت و در کارولینای شمالی ایالت زادگاهش به خاک سپرده شد.
