گروه سیاسی:اعتمادآنلاین نوشت: حسین قدیانی وبلاگ نویس انقلابی در یادداشتی نوشت: سوپرانقلابی‌ها با تمسخر علی دایی ….، محبوبیت شهریار فوتبال ایران را نیز لحظه به لحظه مضاعف می‌کنند….علی دایی اگر قرار بود با دو تا طعنه و چهار تا متلک، میدان را به رقیب واگذار کند، هیچ وقت علی دایی نمی‌شد.
من اگر جای …بودم، عوض آن‌که با علی دایی قهر کنم شومن‌های بی‌شعور را به مرخصی می‌فرستادم. علی دایی نه با رانت که با زحمت به این محبوبیت رسیده است. اگر ما از فلان موضع او ناراحتیم، این دلیل نمی‌شود که حتی محاسن دایی را هم معایب ببینیم. کاش نگاه ما به عیب خودمان بود.
یک عیب بزرگ ما این است که با تنگ‌نظری، پای اغلب چهره‌های ملی را …. کوتاه کرده‌ایم…. ما فقط بلدیم یک خط‌کش دست‌مان بگیریم که کدام بازی‌گر، کدام بازیکن، کدام کارشناس و کدام جامعه‌شناس، طرف‌دار نظام هستند و کدام نه. ذره‌بین انداخته‌ایم روی استوری چهره‌ها و همه را هم داریم با یک چوب می‌رانیم.
ما استاد این هستیم که از آرام‌ترین سلبریتی‌ها هم کنش‌گر سیاسی بسازیم. ما عوض آن‌که در جهت تلطیف فضا بکوشیم، شهوت این را داریم که علی‌الدوام بر خشم و خشونت افکار عمومی بیفزاییم. از سویی علی دایی را تمسخر می‌کنند و از سویی سرباز جمهور را تحریف می‌کنند و بعد هم شاکی هستند که چرا بی‌بی‌سی بیننده‌ی بیش‌تری از بیست و سی دارد.
ایران وطن علی دایی است. ایران وطن رضا کیانیان است. ایران وطن پرویز پرستویی است. ایران وطن کریم باقری است. از فوتبال بگیر تا سینما؛ کم این عزیزان برای ما جام آورده‌اند؟ کم باعث اعتلای پرچم ایران شده‌اند؟صورت علی دایی جای سیلی نیست؛ جای بوسه است. کاش عوض قهر، مهر بکاریم و ماندن در ایران را از یک عشق به یک جرم تبدیل نکنیم. عادل فردوسی‌پور حتماً از رسانه‌های آن‌ور آب پیش‌نهادهای چرب و چیل دارد؛ صرف ماندنش در این خاک ستودنی است.
من اگر جای …بودم، عوض آن‌که با علی دایی قهر کنم شومن‌های بی‌شعور را به مرخصی می‌فرستادم. علی دایی نه با رانت که با زحمت به این محبوبیت رسیده است. اگر ما از فلان موضع او ناراحتیم، این دلیل نمی‌شود که حتی محاسن دایی را هم معایب ببینیم. کاش نگاه ما به عیب خودمان بود.
یک عیب بزرگ ما این است که با تنگ‌نظری، پای اغلب چهره‌های ملی را …. کوتاه کرده‌ایم…. ما فقط بلدیم یک خط‌کش دست‌مان بگیریم که کدام بازی‌گر، کدام بازیکن، کدام کارشناس و کدام جامعه‌شناس، طرف‌دار نظام هستند و کدام نه. ذره‌بین انداخته‌ایم روی استوری چهره‌ها و همه را هم داریم با یک چوب می‌رانیم.
ما استاد این هستیم که از آرام‌ترین سلبریتی‌ها هم کنش‌گر سیاسی بسازیم. ما عوض آن‌که در جهت تلطیف فضا بکوشیم، شهوت این را داریم که علی‌الدوام بر خشم و خشونت افکار عمومی بیفزاییم. از سویی علی دایی را تمسخر می‌کنند و از سویی سرباز جمهور را تحریف می‌کنند و بعد هم شاکی هستند که چرا بی‌بی‌سی بیننده‌ی بیش‌تری از بیست و سی دارد.
ایران وطن علی دایی است. ایران وطن رضا کیانیان است. ایران وطن پرویز پرستویی است. ایران وطن کریم باقری است. از فوتبال بگیر تا سینما؛ کم این عزیزان برای ما جام آورده‌اند؟ کم باعث اعتلای پرچم ایران شده‌اند؟صورت علی دایی جای سیلی نیست؛ جای بوسه است. کاش عوض قهر، مهر بکاریم و ماندن در ایران را از یک عشق به یک جرم تبدیل نکنیم. عادل فردوسی‌پور حتماً از رسانه‌های آن‌ور آب پیش‌نهادهای چرب و چیل دارد؛ صرف ماندنش در این خاک ستودنی است.
