گروه سیاسی: سایت عصر ایران نوشت: سال ۱۳۸۹، روزنامه کیهان در صفحه اول خود میزان مشارکت مردم در راهپیمایی ۲۲ بهمن را “۵۰ میلیون نفر” اعلام کرد. خبرگزاری فارس هم، نوشت امسال بیش از “۲۰ میلیون نفر” در راهیپمایی ۲۲ بهمن شرکت کردند. بعد همین امسال، همان کیهانی که ۱۲ سال قبل تعداد شرکت کنندگان را ۵۰ میلیون نفر اعلام کرده بود، نوشته که دیروز رکورد شرکت کنندگان شکسته شد و پرشمارترین راهپیمایی ۲۲ بهمن رقم خورد!
حضور مردم ایران در راهپیمایی ۲۲ بهمن امسال، واقعاً میلیونی بود. امسال با توجه به اتفاقات و ناآرامی های اخیر، حامیان مردمی نظام جمهوری اسلامی ایران در سراسر کشور، انگیزه مضاعفی برای شرکت در راهپیمایی داشتند و لذا حضورشان پر رنگ تر بود. طیف های متنوع تری هم در راهپیمایی امسال شرکت داشته اند. گزارش های میدانی هم مؤید این مدعاست. تمام کسانی هم که در این راهپیمایی شرکت کرده بودند، شهروندان همین کشور بودند.
تلاش برای تحریف این حضور، قطعاً نابخردانه است. هم جریان هایی که با استناد به عکس هایی با تراکم کم می خواهنداین بخش از مردم را نادیده بگیرند و هم طیف هایی که می کوشند، با عددسازی، آن را پر رنگ تر از آنچه هست، بنمایانند.
روی سخن در این نوشتار با گروه دوم است. جمهوری اسلامی ایران چه در پیدایش و چه در پویش، مرهون حضور مردم بوده است و بدیلی هم برای آن وجود ندارد.
جمهوری اسلامی بدون مردم، اساساً وجود خارجی ندارد. بنابر این میزان مشارکت مردم در رویدادهای مرتبط با نظام، مانند انتخابات و راهپیمایی ۲۲ بهمن، همانند نمایشگر ضربان قلب باید به طور مستمر و واقعی از سوی مسؤولان نظام پایش شود.
اگر این حضور مستمر و صعودی باشد، نشانگر همراهی مردم با نظام سیاسی و امید به آینده است ولی اگر روند آن به هر علتی کاهشی شود، باید به عنوان نشانه ای از “فاصله خطرناک”، مورد توجه و درمان قرار گیرد؛ داروی این فاصله نیز چیزی جز “همراهی با مردم و جلب رضایت آنها” نیست.
اگر حضور مردم n باشد و آن را ۱+n یا ۱-n نشان دهیم، در واقع اطلاعات غلط به مسوولانی داده ایم که قرار است عملکرد خویش را منطبق بر رضایت عمومی تنظیم کنند. اطلاعات نادرست می تواند منتهی به تصمیمات و اقدامات نادرست شود و به شکاف ملت و حکومت دامن بزند. هر گونه دستکاری در اعداد مرتبط با حضور مردم، جفا به مردم و خیانت آشکار به جمهوری اسلامی است؛ درست مانند پرستاری که علائم حیاتی فرد تحت نظر را تغییر می دهد و به پزشک می دهد.
در این میان، مقوله “عدد” بسیار مهم و محترم است. نمی توان در تحریریه فلان روزنامه یا خبرگزاری نشست و بر اساس حال و هوای آن لحظه تحریریه، عددسازی کرد. جمهوری اسلامی نیازی به این عددسازی ها ندارد. جمهوری اسلامی نیازمند مردمی است که در جریان انقلاب، دفاع مقدس، سازندگی، مبارزه با تررویسم، تحریم و … پای کار بوده اند و حتی معترض ترین آنها خواهان اصلاح امور برای بقای نظام و جلوگیری از تشتت و ابهام در آیند کشور است.
در سال ۱۳۸۹، روزنامه کیهان در صفحه اول خود میزان مشارکت مردم در راهپیمایی ۲۲ بهمن را “۵۰ میلیون نفر” اعلام کرد. دیروز نیز خبرگزاری فارس، نوشت امسال بیش از “۲۰ میلیون نفر” در راهیپمایی ۲۲ بهمن شرکت کردند.
بعد همین امسال، همان کیهانی که ۱۲ سال قبل تعداد شرکت کنندگان را ۵۰ میلیون نفر اعلام کرده بود، نوشته که دیروز رکورد شرکت کنندگان شکسته شد و پرشمارترین راهپیمایی ۲۲ بهمن رقم خورد!
وقتی می گوییم عددسازی نه تنها به درد جمهوری اسلامی نمی خورد بلکه می تواند مایه وهن نیز باشد، همین است. چطور می شود در سال ۱۳۸۹، تعداد شرکت کنندگان ۵۰ میلیون باشد و در سال ۱۴۰۱ به ۲۰ میلیون نفر برسد و رکورد بالاترین مشارکت را بشکند. اگر واقعاً در سال ۱۳۸۹ ، تعداد مشارکت کننده ۵۰ میلیون بوده و الان با ۳۰ میلیون نفر ریزش به کمتر از نصف کاهش یافته که باید مسؤولان فکری اساسی تر کنند، اگر هم عددسازی های کیهانی کیهان است، که هیچ! درست مانند کسانی که با چند ده هزار نفری خواندن حضور مردم، عددبافی می کنند که آن هم هیچ!
عدد محترم است و محترم تر از آن، حضور مردم. با غیر محترم کردن عددها، مردم را نامحترم نکنید چه درباره همسوها و چه در خصوص غیرهمسوها.
و نکته پایانی این که حضور واقعاً میلیونی مردم در راهپیمایی ۲۲ بهمن نباید باعث دو اشتباه عمده شود:
۱ – این حضور به معنای تایید عملکرد مسوولان نیست. از فرد به فرد مشارکت کنندگان دیروز سوال می شد، همه شان گلایه و انتقاد داشتند و دارند.
۲ – آنان که آمدند، نه برای ساندیس و پاداش و دوربین و … که برای حراست از اصل نظام آمدند. آمدن این بخش از مردم ایران، نباید نیامدن بخش دیگر مردم را که انتقادات جدی تری دارند مکتوم بگذارد. باید صدای همه مردم را شنید، حتی کسانی که به تعبیر رهبر انقلاب، جمهوری اسلامی را هم قبول ندارند ولی ایران را دوست می دارند.
حضور مردم ایران در راهپیمایی ۲۲ بهمن امسال، واقعاً میلیونی بود. امسال با توجه به اتفاقات و ناآرامی های اخیر، حامیان مردمی نظام جمهوری اسلامی ایران در سراسر کشور، انگیزه مضاعفی برای شرکت در راهپیمایی داشتند و لذا حضورشان پر رنگ تر بود. طیف های متنوع تری هم در راهپیمایی امسال شرکت داشته اند. گزارش های میدانی هم مؤید این مدعاست. تمام کسانی هم که در این راهپیمایی شرکت کرده بودند، شهروندان همین کشور بودند.
تلاش برای تحریف این حضور، قطعاً نابخردانه است. هم جریان هایی که با استناد به عکس هایی با تراکم کم می خواهنداین بخش از مردم را نادیده بگیرند و هم طیف هایی که می کوشند، با عددسازی، آن را پر رنگ تر از آنچه هست، بنمایانند.
روی سخن در این نوشتار با گروه دوم است. جمهوری اسلامی ایران چه در پیدایش و چه در پویش، مرهون حضور مردم بوده است و بدیلی هم برای آن وجود ندارد.
جمهوری اسلامی بدون مردم، اساساً وجود خارجی ندارد. بنابر این میزان مشارکت مردم در رویدادهای مرتبط با نظام، مانند انتخابات و راهپیمایی ۲۲ بهمن، همانند نمایشگر ضربان قلب باید به طور مستمر و واقعی از سوی مسؤولان نظام پایش شود.
اگر این حضور مستمر و صعودی باشد، نشانگر همراهی مردم با نظام سیاسی و امید به آینده است ولی اگر روند آن به هر علتی کاهشی شود، باید به عنوان نشانه ای از “فاصله خطرناک”، مورد توجه و درمان قرار گیرد؛ داروی این فاصله نیز چیزی جز “همراهی با مردم و جلب رضایت آنها” نیست.
اگر حضور مردم n باشد و آن را ۱+n یا ۱-n نشان دهیم، در واقع اطلاعات غلط به مسوولانی داده ایم که قرار است عملکرد خویش را منطبق بر رضایت عمومی تنظیم کنند. اطلاعات نادرست می تواند منتهی به تصمیمات و اقدامات نادرست شود و به شکاف ملت و حکومت دامن بزند. هر گونه دستکاری در اعداد مرتبط با حضور مردم، جفا به مردم و خیانت آشکار به جمهوری اسلامی است؛ درست مانند پرستاری که علائم حیاتی فرد تحت نظر را تغییر می دهد و به پزشک می دهد.
در این میان، مقوله “عدد” بسیار مهم و محترم است. نمی توان در تحریریه فلان روزنامه یا خبرگزاری نشست و بر اساس حال و هوای آن لحظه تحریریه، عددسازی کرد. جمهوری اسلامی نیازی به این عددسازی ها ندارد. جمهوری اسلامی نیازمند مردمی است که در جریان انقلاب، دفاع مقدس، سازندگی، مبارزه با تررویسم، تحریم و … پای کار بوده اند و حتی معترض ترین آنها خواهان اصلاح امور برای بقای نظام و جلوگیری از تشتت و ابهام در آیند کشور است.
در سال ۱۳۸۹، روزنامه کیهان در صفحه اول خود میزان مشارکت مردم در راهپیمایی ۲۲ بهمن را “۵۰ میلیون نفر” اعلام کرد. دیروز نیز خبرگزاری فارس، نوشت امسال بیش از “۲۰ میلیون نفر” در راهیپمایی ۲۲ بهمن شرکت کردند.
بعد همین امسال، همان کیهانی که ۱۲ سال قبل تعداد شرکت کنندگان را ۵۰ میلیون نفر اعلام کرده بود، نوشته که دیروز رکورد شرکت کنندگان شکسته شد و پرشمارترین راهپیمایی ۲۲ بهمن رقم خورد!
وقتی می گوییم عددسازی نه تنها به درد جمهوری اسلامی نمی خورد بلکه می تواند مایه وهن نیز باشد، همین است. چطور می شود در سال ۱۳۸۹، تعداد شرکت کنندگان ۵۰ میلیون باشد و در سال ۱۴۰۱ به ۲۰ میلیون نفر برسد و رکورد بالاترین مشارکت را بشکند. اگر واقعاً در سال ۱۳۸۹ ، تعداد مشارکت کننده ۵۰ میلیون بوده و الان با ۳۰ میلیون نفر ریزش به کمتر از نصف کاهش یافته که باید مسؤولان فکری اساسی تر کنند، اگر هم عددسازی های کیهانی کیهان است، که هیچ! درست مانند کسانی که با چند ده هزار نفری خواندن حضور مردم، عددبافی می کنند که آن هم هیچ!
عدد محترم است و محترم تر از آن، حضور مردم. با غیر محترم کردن عددها، مردم را نامحترم نکنید چه درباره همسوها و چه در خصوص غیرهمسوها.
و نکته پایانی این که حضور واقعاً میلیونی مردم در راهپیمایی ۲۲ بهمن نباید باعث دو اشتباه عمده شود:
۱ – این حضور به معنای تایید عملکرد مسوولان نیست. از فرد به فرد مشارکت کنندگان دیروز سوال می شد، همه شان گلایه و انتقاد داشتند و دارند.
۲ – آنان که آمدند، نه برای ساندیس و پاداش و دوربین و … که برای حراست از اصل نظام آمدند. آمدن این بخش از مردم ایران، نباید نیامدن بخش دیگر مردم را که انتقادات جدی تری دارند مکتوم بگذارد. باید صدای همه مردم را شنید، حتی کسانی که به تعبیر رهبر انقلاب، جمهوری اسلامی را هم قبول ندارند ولی ایران را دوست می دارند.
