گروه سیاسی: محمد‌صادق جنان‌صفت طی یادداشتی در جهان صنعت نوشت: میلیون‌ها ایرانی ساکن در سرزمین پهناور ایران از نظر کسب‌وکار و معیشت در تنگنا قرار دارند و این چیزی است که حالا و پس از مدت‌ها انکار، مقام‌های سیاسی و دارای سطح نفوذ در تصمیم‌گیری نیز به آن اعتراف می‌کنند. متاسفانه سیاست‌های اقتصادی اتخاذشده از سوی دولت سیزدهم به دلایل گوناگون …
از جمله سیاست خارجی سیمانی‌شده ایران و ناتوانی برنامه‌ریزان اقتصادی به دلیل فقدان دانش و تجربه، چشم‌انداز روشنی را نشان نمی‌دهد که شهروندان به امید آن، تیره‌روزی‌ها را بر دوش بکشند. شوربختانه پیش‌بینی‌های اقتصاددانانی مثل هاشم پسران و سید‌هادی صالحی‌اصفهانی که در خارج از ایران درس می‌دهند و اقتصاددانان باتجربه ایرانی و همچنین صندوق بین‌المللی پول نشان می‌دهند اقتصاد ایران به رغم خوش‌خیالی دولت باز هم تورم بالایی را برای سال ۱۴۰۲ تجربه خواهد کرد و برخی باور دارند با این دست‌فرمانی که پیش می‌رویم شاید ابرتورم را نیز تجربه کنیم. از سوی دیگر پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد اقتصاد ایران در سال ۱۴۰۲- منطبق با ۲۰۲۳- در مرز دو درصد متوقف خواهد شد که البته رشدی بی‌کیفیت و بر پایه رشد تولید و فروش نفت و گاز و فرآورده‌های وابسته به این دو کالا خواهد بود.
به این ترتیب پیش‌بینی‌ها این است که شهروندان به ویژه گروه‌های کم‌درآمد و حقوق‌بگیران زیر بار آوار تورم له خواهند شد و قدرت خریدشان باز هم کاهش می‌یابد. شهروندان در این وضعیت چه کاری می‌توانند کنند؟ یک کار این است که بنا به صلاحدید وزیر کار قناعت کنند و کر و کور شوند و چیزی نشنوند و نگویند و امیدوار باشند مسائل بیرونی حل شود و از آن مسیر به رفاه مادی ایرانیان نیز گوشه‌چشمی انداخته شود. راه دیگر پیش پای شهروندان این است که از راه‌های مداراجویانه و آرام و در چارچوب‌های موجود اعتراض و گلایه خود را به وضعیت پیش آمده نشان دهند و به اداره‌کنندگان نظام و دولت یادآور شوند که کمرشان زیر بار تورم خم شده و تاب‌آوری‌شان به نقطه شکننده رسیده است.
دولت سیزدهم که خود را پیشگام اداره کشور می‌داند و دیگر نهاد‌های قدرت باید چه کنند؟ یک راه آن‌ها این است که همین فرمان را سفت‌تر از هرگاه دیگر در دست بگیرند و به شهروندان باز هم وعده دهند روزگارشان بهتر خواهد شد و آن‌ها را امیدوار کنند که به زودی استکبار آمریکا شکست خواهد خورد و عامل بدبختی مردم نابود می‌شود و… آیا این چشم‌انداز با توجه به تجربه ۴۳ سال سپری‌شده باز هم روشن و امیدوار‌کننده است؟ راه دوم، اما این است که تجدیدنظر اساسی در بنیان‌های اندیشه و نگاه به واقعیت‌های جهانی و آرایش قدرت در جهان کنند و از رویای شکست زودهنگام استکبار بیرون آیند و توجه داشته باشند که نمی‌توان بیش از این کشور و مردم را به این امید اداره کرد. ف‌اند، بلکه برای کفار و مشرکان، خرج کنیم.
از جمله سیاست خارجی سیمانی‌شده ایران و ناتوانی برنامه‌ریزان اقتصادی به دلیل فقدان دانش و تجربه، چشم‌انداز روشنی را نشان نمی‌دهد که شهروندان به امید آن، تیره‌روزی‌ها را بر دوش بکشند. شوربختانه پیش‌بینی‌های اقتصاددانانی مثل هاشم پسران و سید‌هادی صالحی‌اصفهانی که در خارج از ایران درس می‌دهند و اقتصاددانان باتجربه ایرانی و همچنین صندوق بین‌المللی پول نشان می‌دهند اقتصاد ایران به رغم خوش‌خیالی دولت باز هم تورم بالایی را برای سال ۱۴۰۲ تجربه خواهد کرد و برخی باور دارند با این دست‌فرمانی که پیش می‌رویم شاید ابرتورم را نیز تجربه کنیم. از سوی دیگر پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد اقتصاد ایران در سال ۱۴۰۲- منطبق با ۲۰۲۳- در مرز دو درصد متوقف خواهد شد که البته رشدی بی‌کیفیت و بر پایه رشد تولید و فروش نفت و گاز و فرآورده‌های وابسته به این دو کالا خواهد بود.
به این ترتیب پیش‌بینی‌ها این است که شهروندان به ویژه گروه‌های کم‌درآمد و حقوق‌بگیران زیر بار آوار تورم له خواهند شد و قدرت خریدشان باز هم کاهش می‌یابد. شهروندان در این وضعیت چه کاری می‌توانند کنند؟ یک کار این است که بنا به صلاحدید وزیر کار قناعت کنند و کر و کور شوند و چیزی نشنوند و نگویند و امیدوار باشند مسائل بیرونی حل شود و از آن مسیر به رفاه مادی ایرانیان نیز گوشه‌چشمی انداخته شود. راه دیگر پیش پای شهروندان این است که از راه‌های مداراجویانه و آرام و در چارچوب‌های موجود اعتراض و گلایه خود را به وضعیت پیش آمده نشان دهند و به اداره‌کنندگان نظام و دولت یادآور شوند که کمرشان زیر بار تورم خم شده و تاب‌آوری‌شان به نقطه شکننده رسیده است.
دولت سیزدهم که خود را پیشگام اداره کشور می‌داند و دیگر نهاد‌های قدرت باید چه کنند؟ یک راه آن‌ها این است که همین فرمان را سفت‌تر از هرگاه دیگر در دست بگیرند و به شهروندان باز هم وعده دهند روزگارشان بهتر خواهد شد و آن‌ها را امیدوار کنند که به زودی استکبار آمریکا شکست خواهد خورد و عامل بدبختی مردم نابود می‌شود و… آیا این چشم‌انداز با توجه به تجربه ۴۳ سال سپری‌شده باز هم روشن و امیدوار‌کننده است؟ راه دوم، اما این است که تجدیدنظر اساسی در بنیان‌های اندیشه و نگاه به واقعیت‌های جهانی و آرایش قدرت در جهان کنند و از رویای شکست زودهنگام استکبار بیرون آیند و توجه داشته باشند که نمی‌توان بیش از این کشور و مردم را به این امید اداره کرد. ف‌اند، بلکه برای کفار و مشرکان، خرج کنیم.
