گروه سیاسی: یک فعال سیاسی اصلاح‌طلب، در مورد ارزیابی خود از طرح حجاب و عفاف گفت: در اعمال بایدها و نبایدهای یک امر اجتماعی، قبل از هرچیز لازمه‌اش این است که ما تأثیرش را بررسی کنیم که چقدر می‌تواند این موضوع منشأ اثر باشد. متاسفانه فکر می‌کنم دولتمردان ما از این فهم چندان برخوردار نیستند. آنهایی که معتقدند ۴۰ درصد جامعه محجبه و پایبند به موازین دینی هستند، حرف غلطی نمی‌زنند. اما آن ۶۰ درصد، احساس می‌کنند حرف‌شان شنیده نشده، خواسته‌هایشان برآورده نمی‌شود و توجهی به تلاش‌هایشان صورت نمی‌گیرد. وقتی شرایط در این شکل قرار بگیرد، طبیعتا این کنش و واکنش می‌تواند زمینه یک حرکت تخاصمی را به وجود آورده و منجر به تقابل شود.
اشرف بروجردی در گفت‌وگو با ایلنا در ادامه گفت: بارها و بارها گفته شده، اگر قرار بر این است که یک جامعه متین، آرام و فارغ از تنش داشته باشیم، مهم این است که به مردم کاری نداشته باشیم، مردم خودشان آرام آرام اصولی که اکثریت جامعه نسبت به آن پذیرش دارند را رعایت می‌کنند.
بروجردی در ادامه گفت: به نظرم آن مقصودی که تدوین‌گران این لایحه در نظر دارند، به نتیجه نخواهد رسید و بهتر است قبل از هرکاری دولت یک بی‌تفاوتی نسبت به این مسأله نشان بدهد و مطمئن باشد که می‌تواند بهتر به ترویج حجاب در جامعه بپردازد. دولتمردان بهتر است، مهربان‌تر با مردم رفتار کنند و نسبت به آنها احساس عطوفت بیشتری از خودشان نشان دهند.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب تصریح کرد: شما می‌بینید، وقتی رهبر انقلاب به نمایشگاه کتاب می‌رود، دختر خانمی بدون هیچ ضابطه‌ای که آقایان می‌خواهند حجاب خود را دارد، با رهبری صحبت می‌کند و کسی متعرض نمی‌شود اما گویی باید حتما یک قانون یا لایحه‌ای را وضع کنند که از خلال آن حاکمیت بتواند فشار بیشتری را بر جامعه اعمال کند. طبیعتا هر جامعه‌شناس، انسان عاقل، دولتمرد و مدیری می‌تواند این موضوع را بفهمد که اگر چنین رفتاری از خود نشان دهد، نتیجه‌اش، اثرگذاری آن خواسته نخواهد بود.
بروجردی در پاسخ به این سوال که انتقاداتی به این طرح از جانب هر سه قوه مطرح شده است و هر کدام هم توپ را به زمین طرف مقابل می‌اندازند، تحلیل شما از انتقادات مطرح شده از سوی هر سه قوه چیست، گفت: درباره تفاوت دو لایحه دولت و قوه قضائیه باید گفت، با لایحه‌ای که قوه‌قضائیه ارسال کرده، این قوه شاید با یک نگاه جرم‌خیزانه به مسأله نگاه می‌کند که خود این موضوع جای تأمل دارد. اما نگاه دولت به لایحه از این منظر است که بتواند مجرم را به شکل‌های مختلف، مانند مالیات گرفتن، زندان، توقیف کردن، عدم ارائه خدمات و… به مجازات برساند که این موارد، هیچ‌کدام نتیجه مثبتی برای جامعه نخواهد داشت.
وی افزود: متاسفانه هر دو رویکرد می‌تواند رویکرد منفی باشد. معمولا هم وقتی یک لایحه یا طرحی می‌رود تا چرخش دیگری داشته باشد، بدتر از گذشته‌اش می‌شود. اگر لایحه قوه‌قضائیه نقاط ضعفی دارد که قابل نقد است، لایحه دولت به مراتب نقاط ضعف بیشتری دارد و بیشتر از جهت اینکه بخواهد مجازات را بر جامعه اعمال کند، حرکت کرده و دستورالعمل صادر می‌کند. نکته دیگر این است که دولت با جریمه کردن می‌خواهد خواسته‌های اقتصادی خود را برآورده کند و این موضوع واقعا هم یک درد برای جامعه‌ای است که باید آن را توجیه کرد. فکر می‌کنم چه لایحه‌ای که دولت داده و چه لایحه‌ای که قوه‌قضائیه ارائه کرده، هیچ‌کدام نمی‌تواند برای اصلاح جامعه مفید باشد. ضمن اینکه لایحه دولت به مراتب سخت‌گیرانه‌تر است و می‌خواهد فشار بیشتری بر جامعه اعمال کند و می‌تواند آثار مخربی بر جامعه داشته باشد.
بروجردی تصریح کرد: این موارد قانون نمی‌خواهد، زیرا دنیا به ما می‌خندد که ما برای یک امر بدیهی انتخابی قانون وضع می‌کنیم که آن قانون بتواند خواسته‌مان را برآورده کند. اولا قوانین و مقررات را باید در تطابق با شرایط زمانه و نیازهای جامعه تصویب کرد. مثلا در قانون حمایت از خانواده که سال ۱۹۷۱ و قبل از انقلاب تدوین شده بود، یک نکاتی را جهت رفع مشکلات خانواده اصلاح کرده بودند. اما در سال ۱۹۷۹ زمانی که انقلاب پیروز شد، بلافاصله می‌بینیم این مسأله برای اصلاح دوباره بازنگری می‌شود و به مراتب کرامت زن و خانواده مخدوش می‌شود و این موضوعات جزو مواردی است که برای ما تجربه است. آخر سر هم اصلاحیه روی اصلاحیه انجام می‌دهند که هم وقت مجلس و هم وقت مردم را می‌گیرد و نتیجه‌ای هم به بار نمی‌آورد و ما آنقدر مسأله در جامعه داریم که این موضوعات پیش آن گم است.
وی در ادامه گفت: در حال حاضر مهمترین مشکل ما مسائل اقتصادی است و این امر بر هیچکس پوشیده نیست. مردم محتاج نان شب‌شان هستند و حرف‌شان این است که دولت با طرح این لایحه‌ها و مواد انحرافی می‌خواهد سر ما را گرم کرده و ما را مغفول نگه دارد. دولت قول بهبود شرایط اقتصادی را داده و هنوز نتوانسته مشکلات را حل کند. مسکن آنچنانی تا پایان ۱۴۰۰، حل مشکل بیکاری، کاهش تورم، هیچ‌کدام از این موارد محقق نشده که هیچ، بدتر هم شده است. طبیعی است که انحراف در صورت مسأله است و دولت با طرح مسأله حجاب می‌خواهد، کد و آدرس غلط به مردم بدهد که مسأله امروز شما این است. درحالی که امروز مردم می‌گویند مسأله ما حجاب نیست مشکل ما اقتصادی است، ما نان شب نداریم بخوریم، به داد ما برسید.
اشرف بروجردی در گفت‌وگو با ایلنا در ادامه گفت: بارها و بارها گفته شده، اگر قرار بر این است که یک جامعه متین، آرام و فارغ از تنش داشته باشیم، مهم این است که به مردم کاری نداشته باشیم، مردم خودشان آرام آرام اصولی که اکثریت جامعه نسبت به آن پذیرش دارند را رعایت می‌کنند.
بروجردی در ادامه گفت: به نظرم آن مقصودی که تدوین‌گران این لایحه در نظر دارند، به نتیجه نخواهد رسید و بهتر است قبل از هرکاری دولت یک بی‌تفاوتی نسبت به این مسأله نشان بدهد و مطمئن باشد که می‌تواند بهتر به ترویج حجاب در جامعه بپردازد. دولتمردان بهتر است، مهربان‌تر با مردم رفتار کنند و نسبت به آنها احساس عطوفت بیشتری از خودشان نشان دهند.
این فعال سیاسی اصلاح‌طلب تصریح کرد: شما می‌بینید، وقتی رهبر انقلاب به نمایشگاه کتاب می‌رود، دختر خانمی بدون هیچ ضابطه‌ای که آقایان می‌خواهند حجاب خود را دارد، با رهبری صحبت می‌کند و کسی متعرض نمی‌شود اما گویی باید حتما یک قانون یا لایحه‌ای را وضع کنند که از خلال آن حاکمیت بتواند فشار بیشتری را بر جامعه اعمال کند. طبیعتا هر جامعه‌شناس، انسان عاقل، دولتمرد و مدیری می‌تواند این موضوع را بفهمد که اگر چنین رفتاری از خود نشان دهد، نتیجه‌اش، اثرگذاری آن خواسته نخواهد بود.
بروجردی در پاسخ به این سوال که انتقاداتی به این طرح از جانب هر سه قوه مطرح شده است و هر کدام هم توپ را به زمین طرف مقابل می‌اندازند، تحلیل شما از انتقادات مطرح شده از سوی هر سه قوه چیست، گفت: درباره تفاوت دو لایحه دولت و قوه قضائیه باید گفت، با لایحه‌ای که قوه‌قضائیه ارسال کرده، این قوه شاید با یک نگاه جرم‌خیزانه به مسأله نگاه می‌کند که خود این موضوع جای تأمل دارد. اما نگاه دولت به لایحه از این منظر است که بتواند مجرم را به شکل‌های مختلف، مانند مالیات گرفتن، زندان، توقیف کردن، عدم ارائه خدمات و… به مجازات برساند که این موارد، هیچ‌کدام نتیجه مثبتی برای جامعه نخواهد داشت.
وی افزود: متاسفانه هر دو رویکرد می‌تواند رویکرد منفی باشد. معمولا هم وقتی یک لایحه یا طرحی می‌رود تا چرخش دیگری داشته باشد، بدتر از گذشته‌اش می‌شود. اگر لایحه قوه‌قضائیه نقاط ضعفی دارد که قابل نقد است، لایحه دولت به مراتب نقاط ضعف بیشتری دارد و بیشتر از جهت اینکه بخواهد مجازات را بر جامعه اعمال کند، حرکت کرده و دستورالعمل صادر می‌کند. نکته دیگر این است که دولت با جریمه کردن می‌خواهد خواسته‌های اقتصادی خود را برآورده کند و این موضوع واقعا هم یک درد برای جامعه‌ای است که باید آن را توجیه کرد. فکر می‌کنم چه لایحه‌ای که دولت داده و چه لایحه‌ای که قوه‌قضائیه ارائه کرده، هیچ‌کدام نمی‌تواند برای اصلاح جامعه مفید باشد. ضمن اینکه لایحه دولت به مراتب سخت‌گیرانه‌تر است و می‌خواهد فشار بیشتری بر جامعه اعمال کند و می‌تواند آثار مخربی بر جامعه داشته باشد.
بروجردی تصریح کرد: این موارد قانون نمی‌خواهد، زیرا دنیا به ما می‌خندد که ما برای یک امر بدیهی انتخابی قانون وضع می‌کنیم که آن قانون بتواند خواسته‌مان را برآورده کند. اولا قوانین و مقررات را باید در تطابق با شرایط زمانه و نیازهای جامعه تصویب کرد. مثلا در قانون حمایت از خانواده که سال ۱۹۷۱ و قبل از انقلاب تدوین شده بود، یک نکاتی را جهت رفع مشکلات خانواده اصلاح کرده بودند. اما در سال ۱۹۷۹ زمانی که انقلاب پیروز شد، بلافاصله می‌بینیم این مسأله برای اصلاح دوباره بازنگری می‌شود و به مراتب کرامت زن و خانواده مخدوش می‌شود و این موضوعات جزو مواردی است که برای ما تجربه است. آخر سر هم اصلاحیه روی اصلاحیه انجام می‌دهند که هم وقت مجلس و هم وقت مردم را می‌گیرد و نتیجه‌ای هم به بار نمی‌آورد و ما آنقدر مسأله در جامعه داریم که این موضوعات پیش آن گم است.
وی در ادامه گفت: در حال حاضر مهمترین مشکل ما مسائل اقتصادی است و این امر بر هیچکس پوشیده نیست. مردم محتاج نان شب‌شان هستند و حرف‌شان این است که دولت با طرح این لایحه‌ها و مواد انحرافی می‌خواهد سر ما را گرم کرده و ما را مغفول نگه دارد. دولت قول بهبود شرایط اقتصادی را داده و هنوز نتوانسته مشکلات را حل کند. مسکن آنچنانی تا پایان ۱۴۰۰، حل مشکل بیکاری، کاهش تورم، هیچ‌کدام از این موارد محقق نشده که هیچ، بدتر هم شده است. طبیعی است که انحراف در صورت مسأله است و دولت با طرح مسأله حجاب می‌خواهد، کد و آدرس غلط به مردم بدهد که مسأله امروز شما این است. درحالی که امروز مردم می‌گویند مسأله ما حجاب نیست مشکل ما اقتصادی است، ما نان شب نداریم بخوریم، به داد ما برسید.
