اقتصاد۲۴، حسن صادقی، رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری در همین رابطه اظهار داشت: با این وضع زندگی بازنشسته‌ها دشواری‌های زیادی را تجربه می‌کنند و به همین دلیل شاهد نمایان شدن موجی از ناامیدی و یاس در جمع این قشر عظیم هستیم. البته بلاتکلیف ماندن میزان افزایش حقوق مزید بر علت شده تا نگرانی بازنشسته‌ها بیشتر شود؛ یعنی دولت در حالی ملاک بیشتر شدن حقوق را تورم انتظاری می‌داند که قانون برای این کار تورم اعلامی مرکز آمار را قبول دارد. به همین دلیل ۹ سبد طراحی شده است تا تکلیف تنور گداخته افزایش حقوق مشخص شود.
رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری در ادامه گفت: ما با بحثی تحت عنوان تورم انتظاری یا مزد مجازی مواجه هستیم. در واقع مزد مجازی آن چیزی است که دولت دنبال می‌کند و قدرت خرید هم مدنظر شورای عالی کار قرار دارد که سبد هزینه را لحاظ می‌کند. با این توضیح که در قدرت خرید در قیاس با زمان جنگ ۲۳۷ واحد عقب هستیم که این آمار ریشه در تورم دو رقمی همیشگی دارد.
با ۱۲ میلیون تومان در زاهدان هم نمی شود زندگی کرد چه رسد به تهران
وی افزود: تورم نقطه به نقطه‌ای که بانک مرکزی در آخر پاییز اعلام کرد، ۵۴.۴ درصد بود که دولت همین را ملاک قرار داده است. این در حالی است که وقتی قدرت خرید ۲۳۷ واحد عقب مانده است، مزد را باید ۱۰۰ درصد افزایش بدهد تا حقوق به ۱۰ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان برسد که با مزایا و … به ۱۲ میلیون تومان برسد.
چه کسی می‌تواند با این رقم در روستا‌های زاهدان زندگی کند؟ تهران و شهر‌های بزرگ که دیگر جای خودشان را دارند. یک موقعیتی وجود دارد که در کشور همسایه ما ترکیه از درون تورم واقعیتی به نام قدرت خرید را استخراج کرده است و به همین دلیل ۷۵ درصد حقوق را اضافه کرده است.
صادقی تصریح کرد: تصور غلط در ایران این است که دستمزد عامل اصلی تورم است. بدون اینکه بدانیم فقط نقشی ۹ درصدی دارد. در واقع کوتاهی‌های خودمان در حوزه‌های سیاست گذاری ارزی، سیاست گذاری‌های بین المللی پولی و مالی و … را که همه این‌ها در شلختگی اقتصادی نقش دارند کنار گذاشته ایم و افزایش دستمزد را دلیلی بر گرانی‌های سرسام آور می‌دانیم تا قصور خود را باری روی دوش طبقه کارگر شاغل و بازنشسته بگذاریم.
رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری در پایان گفت: برای جمع بندی صحبت هایم لازم به تاکید می‌دانم، وقتی چهره ناکارآمد و غیر متخصصی را فرمانده اقتصاد کشور می‌گذاریم، معلوم است که به دلیل عدم دانش اقتصادی نه می‌تواند شرایط را به خوبی شناسایی کنند و نه می‌تواند راهکار‌های لازم برای عبور از بحران را مدنظر قرار بدهند. در نتیجه مشکلات طبقه فرودست نه تنها رفع نمی‌شود، بلکه کارگران و بازنشستگان از آرامش اقتصادی مایوس و ناامید می‌شوند.
