گروه سیاسی: روزنامه هم‌میهن نوشت: حجم واکنشی که از سوی برخی از طرفداران آقای پزشکیان علیه کابینه پیشنهادی مطرح شد، برای خیلی‌ها غیرمنتظره بود.
اغلب این واکنش‌ها تحت تاثیر فضای رسانه‌ای و البته غیرمسئولانه صورت گرفت و پس از دو روز فروکش کرد؛ به‌ویژه توضیح کوتاه آقای پزشکیان در این مورد، چون آب سردی بود که بر این آتش سوزان ریخته شد و اغلب متوجه نادرستی این برخورد شدند. بیشتر این اعتراضات به رویکرد آقای پزشکیان در تشکیل دولت وفاق بود.
در واقع، تصور این بود که چرا ما رای دادیم، ولی کسانی در کابینه بیایند که در ستاد مقابل بوده‌اند؟ یا مگر دولت رئیسی هم چنین برخورد وفاقی داشت که آقای پزشکیان دارد؟ آنان تا آبدارچی را هم تغییر داده‌اند و کافی بود کسی نسبتی با دولت قبل داشته باشد تا او را عوض کنند؛ پس چرا ما باید بر اساس الگوی وفاق عمل کنیم؟ واقعیت این است که شعار «دولت وفاق ملی» ایده انتخاباتی آقای پزشکیان بوده است. مردم بر این اساس رای داده‌اند تا دعوا‌ها تمام شود و نفس راحتی بکشند. از سوی دیگر، اگر رویکرد یکدست‌سازی مفید و کارساز بود، حتماً دولت قبل موفق می‌شد.
شاید یکی از علل شکست دولت رئیسی؛ البته فقط یک علت آن، غلبه همین رویکرد بود و بالاخره و مهمتر از هر چیز دیگر رویکرد اصلاح‌طلبی پزشکیان با انحصارطلبی دیگران فرق دارد و نباید همه مثل هم باشند. اگر مثل آنان رفتار کند، می‌شود مثل همان‌ها و این نقض غرض است. ولی یک پدیده ممکن است این رویکرد را با چالش جدی مواجه کند و آن برخورد تندرو‌های مجلس است. نمایندگان مجلس باید بیش از همه از شعار وفاق آقای پزشکیان استقبال کنند؛ زیرا انتخابات اخیر محصول بن‌بست سیاست یکدست‌سازی است و مجلس نقش تعیین‌کننده‌ای در ادامه راه وفاق دارد.
سیاست «شقاق» شکست مطلق خورده است. اگر قرار باشد از یکدیگر مچ‌گیری کنیم، کار سختی نیست. معنی ندارد که به حفاری گذشته پرداخته شود؛ کاری که اگر پزشکیان بخواهد انجام دهد، دستانش بسیار پُرتر از همه است. در شرایطی که دولت را در وضعیت بحران دارویی دارند تحویل می‌گیرند، از نامزد وزارت بهداشت می‌پرسند که چرا درباره اسرائیل موضع نگرفته‌ای؟
به‌جای آنکه سیاست‌های بهداشتی و درمانی و دارویی و وضعیت اسف‌بار خودکشی رزیدنت‌ها و انترن‌ها و حتی پزشکان متخصص و پرستاران و اعتصاب آنان را مورد بحث قرار دهند، دنبال مسائل سیاسی هستند؟ از وزیر کشور درباره تغییر مسئولین می‌پرسند و دنبال حفظ مدیرانی هستند که عملکرد فاجعه‌بار آنان مملکت را به چنین روزی انداخته است.
درحالی‌که باید از سیاست‌های او در حوزه‌های امنیتی، اجتماعی، مشارکت عمومی، وفاق ملی و… جویا شوند؛ دنبال تداوم سیاست‌های شقاقی به‌جای وفاقی هستند. البته این را هم می‌دانیم که براساس اطلاعات موجود اکثریت نمایندگان علاقه‌ای به همراهی با این رویکرد تندرو‌ها ندارند. ولی این خطر وجود دارد که سکوت در برابر عبور کردن از معیار‌های صلاحیتی موجب مشکل شود و سیاست رادیکال به میدان آورده شود.
سیاستی که با تفاوت ۸۰ به ۲۰ در ماه گذشته بازنده شدند و اکنون آقای پزشکیان با ارائه فهرستی متعادل از نامزد‌های پیشنهادی و حتی به قیمت ناراضی کردن برخی از طرفداران خود کوشیده است ۱۵تیر را به یاد تندرو‌ها نیاورد و از آن بگذرد؛ لذا امیدواریم نمایندگان محترم هم کوشش‌های مخرب نمایندگان اقلیت را در برخورد‌های حذفی و شقاقی خنثی کنند.
اغلب این واکنش‌ها تحت تاثیر فضای رسانه‌ای و البته غیرمسئولانه صورت گرفت و پس از دو روز فروکش کرد؛ به‌ویژه توضیح کوتاه آقای پزشکیان در این مورد، چون آب سردی بود که بر این آتش سوزان ریخته شد و اغلب متوجه نادرستی این برخورد شدند. بیشتر این اعتراضات به رویکرد آقای پزشکیان در تشکیل دولت وفاق بود.
در واقع، تصور این بود که چرا ما رای دادیم، ولی کسانی در کابینه بیایند که در ستاد مقابل بوده‌اند؟ یا مگر دولت رئیسی هم چنین برخورد وفاقی داشت که آقای پزشکیان دارد؟ آنان تا آبدارچی را هم تغییر داده‌اند و کافی بود کسی نسبتی با دولت قبل داشته باشد تا او را عوض کنند؛ پس چرا ما باید بر اساس الگوی وفاق عمل کنیم؟ واقعیت این است که شعار «دولت وفاق ملی» ایده انتخاباتی آقای پزشکیان بوده است. مردم بر این اساس رای داده‌اند تا دعوا‌ها تمام شود و نفس راحتی بکشند. از سوی دیگر، اگر رویکرد یکدست‌سازی مفید و کارساز بود، حتماً دولت قبل موفق می‌شد.
شاید یکی از علل شکست دولت رئیسی؛ البته فقط یک علت آن، غلبه همین رویکرد بود و بالاخره و مهمتر از هر چیز دیگر رویکرد اصلاح‌طلبی پزشکیان با انحصارطلبی دیگران فرق دارد و نباید همه مثل هم باشند. اگر مثل آنان رفتار کند، می‌شود مثل همان‌ها و این نقض غرض است. ولی یک پدیده ممکن است این رویکرد را با چالش جدی مواجه کند و آن برخورد تندرو‌های مجلس است. نمایندگان مجلس باید بیش از همه از شعار وفاق آقای پزشکیان استقبال کنند؛ زیرا انتخابات اخیر محصول بن‌بست سیاست یکدست‌سازی است و مجلس نقش تعیین‌کننده‌ای در ادامه راه وفاق دارد.
سیاست «شقاق» شکست مطلق خورده است. اگر قرار باشد از یکدیگر مچ‌گیری کنیم، کار سختی نیست. معنی ندارد که به حفاری گذشته پرداخته شود؛ کاری که اگر پزشکیان بخواهد انجام دهد، دستانش بسیار پُرتر از همه است. در شرایطی که دولت را در وضعیت بحران دارویی دارند تحویل می‌گیرند، از نامزد وزارت بهداشت می‌پرسند که چرا درباره اسرائیل موضع نگرفته‌ای؟
به‌جای آنکه سیاست‌های بهداشتی و درمانی و دارویی و وضعیت اسف‌بار خودکشی رزیدنت‌ها و انترن‌ها و حتی پزشکان متخصص و پرستاران و اعتصاب آنان را مورد بحث قرار دهند، دنبال مسائل سیاسی هستند؟ از وزیر کشور درباره تغییر مسئولین می‌پرسند و دنبال حفظ مدیرانی هستند که عملکرد فاجعه‌بار آنان مملکت را به چنین روزی انداخته است.
درحالی‌که باید از سیاست‌های او در حوزه‌های امنیتی، اجتماعی، مشارکت عمومی، وفاق ملی و… جویا شوند؛ دنبال تداوم سیاست‌های شقاقی به‌جای وفاقی هستند. البته این را هم می‌دانیم که براساس اطلاعات موجود اکثریت نمایندگان علاقه‌ای به همراهی با این رویکرد تندرو‌ها ندارند. ولی این خطر وجود دارد که سکوت در برابر عبور کردن از معیار‌های صلاحیتی موجب مشکل شود و سیاست رادیکال به میدان آورده شود.
سیاستی که با تفاوت ۸۰ به ۲۰ در ماه گذشته بازنده شدند و اکنون آقای پزشکیان با ارائه فهرستی متعادل از نامزد‌های پیشنهادی و حتی به قیمت ناراضی کردن برخی از طرفداران خود کوشیده است ۱۵تیر را به یاد تندرو‌ها نیاورد و از آن بگذرد؛ لذا امیدواریم نمایندگان محترم هم کوشش‌های مخرب نمایندگان اقلیت را در برخورد‌های حذفی و شقاقی خنثی کنند.
