گروه سیاسی: احمد زیدآبادی فعال سیاسی اصلاح طلب طی یادداشتی در کانال تلگرامی خود نوشت: گویا یک نفر از موضع «سوپرانقلابی» در مقام اعتراض به رأی اعتماد مجلس به وزیران کابینۀ دکتر پزشکیان نوشته است: «بگذار اغتشاشات شروع بشه، ببینم کی میاد کف خیابون برای حفظ نظام؟»
پیش از این نیز یکی از مجریان صدا و سیما تهدید مشابهی کرده بود.
معنی صریح‌تر این نوع تهدیدها چیست؟ معنی‌اش این است که «نظام برای مقابله با مردم معترض یا عاصی به ما نیاز دارد پس باید دربست تابع علایقِ سیاسی و تأمین‌کننده منافع ما به هر قیمت باشد!» این نوع باج‌خواهی‌های زننده، اولاً روشن می‌سازد که کل آن ادعاهای «ولایت‌پذیری» از سر نفاق و ریا و به محض سودجویی و حذف رقبا از صحنۀ مدیریت و سیاست کشور بوده است. ثانیاً، اعترافی است به این مسئله که این جماعت «بحران‌زی» و یا به بیان دیگر «اغتشاش‌زی» است و موقعیت و کارکردش وابسته به بی‌ثبات کردن کشور است.
آنها ظاهراً این نکته را فراموش می‌کنند که اعتراض و عصیان مردم، نتیجۀ میدان دادن به این قبیل نیروهای تندرو و ستیزه‌جو و خشن و انحصارگرا و تبعیت از امیال آنان است و اگر حکومت از آنها فاصله بگیرد و به مطالبات عموم مردم توجه نشان دهد، اصولاٌ اعتراض و یا به تعبیر آنها، «اغتشاشی» صورت نمی‌گیرد که لزومی به «حضور آنان در کف خیابان برای حفظ نظام» باشد!
اینکه من در سال‌های اخیر به تکرار هشدار داده بودم که اولاً هر نوع تحرک خیابانی معطوف به بی‌ثباتی” به نفع این جماعت است و سبب ارتقاء و تقویت آنان می‌شود و ثانیاً این طیف، در صدد به گروگان گرفتن نظام سیاسی است تا آن را به به طور کامل به خدمت خود در آورد و مانع کوچکترین انعطافی از سوی آن برای تطبیق با شرایط دائماً متحول درونی و بیرونی شود، بنا به همین ملاحظات بود.
پیش از این نیز یکی از مجریان صدا و سیما تهدید مشابهی کرده بود.
معنی صریح‌تر این نوع تهدیدها چیست؟ معنی‌اش این است که «نظام برای مقابله با مردم معترض یا عاصی به ما نیاز دارد پس باید دربست تابع علایقِ سیاسی و تأمین‌کننده منافع ما به هر قیمت باشد!» این نوع باج‌خواهی‌های زننده، اولاً روشن می‌سازد که کل آن ادعاهای «ولایت‌پذیری» از سر نفاق و ریا و به محض سودجویی و حذف رقبا از صحنۀ مدیریت و سیاست کشور بوده است. ثانیاً، اعترافی است به این مسئله که این جماعت «بحران‌زی» و یا به بیان دیگر «اغتشاش‌زی» است و موقعیت و کارکردش وابسته به بی‌ثبات کردن کشور است.
آنها ظاهراً این نکته را فراموش می‌کنند که اعتراض و عصیان مردم، نتیجۀ میدان دادن به این قبیل نیروهای تندرو و ستیزه‌جو و خشن و انحصارگرا و تبعیت از امیال آنان است و اگر حکومت از آنها فاصله بگیرد و به مطالبات عموم مردم توجه نشان دهد، اصولاٌ اعتراض و یا به تعبیر آنها، «اغتشاشی» صورت نمی‌گیرد که لزومی به «حضور آنان در کف خیابان برای حفظ نظام» باشد!
اینکه من در سال‌های اخیر به تکرار هشدار داده بودم که اولاً هر نوع تحرک خیابانی معطوف به بی‌ثباتی” به نفع این جماعت است و سبب ارتقاء و تقویت آنان می‌شود و ثانیاً این طیف، در صدد به گروگان گرفتن نظام سیاسی است تا آن را به به طور کامل به خدمت خود در آورد و مانع کوچکترین انعطافی از سوی آن برای تطبیق با شرایط دائماً متحول درونی و بیرونی شود، بنا به همین ملاحظات بود.
