گروه سیاسی: علیرضا معزی از اعضای تیم رسانه ای روحانی در شبکه ایکس با اشاره به فرصتی که صداوسیما به وزرای دولت سیزدهم حتی پس از پایان کارشان برای تشریح و تبلیغ دستاوردهایشان داده، با بیان خاطره‌ای از گفت‌وگوی تلویزیونی شب آخر روحانی به رفتار دوگانه این سازمان پرداخته و نوشته است:
اینکه صداوسیما برای تشریح و تبلیغ دستاورد دولت‌ها، حتی پس از پایان کارشان همچنان تریبون در اختیار وزرای سابق بگذارد نه تنها مشکلی ندارد که اتفاقا رفتار رسانه‌ای قابل دفاعی است، اما امان و فغان از استاندارد‌های دوگانه رسانه ملی!
شاید بد نباشد یک خاطره را مرور کنم؛ طبق یک سنت همیشگی، رؤسای جمهور در شب پایان کار خود در یک مصاحبه تلویزیونی، گزارش عملکرد می‌دهند و برای آخرین بار در قامت رئیس‌جمهور با مردم سخن می‌گویند. طبق همین رویه هم برای مصاحبه آخر روحانی در ۱۱ مرداد ۱۴۰۰ برنامه‌ریزی شد.
نیم ساعت به شروع برنامه، از دفتر رئیس صداوسیما اعلام کردند که ٢٠ دقیقه بیشتر آنتن نخواهند داد! در پاسخ ما که چرا فقط ۲۰ دقیقه؟ گفتند همین را هم از سر لطف بدانید وگرنه اصلا نباید اجازه می‌دادیم!
راستش این را صرفاً تهدیدی تلقی کردم در ادامه نامهربانی‌های ۸ ساله صداوسیما، اما واقعا بعد از ۲۰ دقیقه، کارگردان اعلام کرد پخش فشار می‌آورد که جمعش کنیم و می‌خواهند آنتن را بگیرند. تماس‌ها با دفتر رئیس سازمان بی‌پاسخ ماند…
با اصرار به پخش که مجری حتی سه تا سوال هم نپرسیده، ۵ دقیقه وقت گرفتیم و به همین شکل و با اصرار چندباره، چند ۵ دقیقه دیگر هم تمدید کردیم تا اینکه تهدید کردند «یا قطع کنید یا خودمان قطع می‌کنیم». در حالی‌که بسیاری از سخنان روحانی باقی مانده بود ناگزیر مصاحبه را متوقف کردیم.
در مناظرات ١۴٠٠ و ١۴٠٣ روحانی و وزرایش از سوی پوششی‌هایی که صرفاً برای تاختن و تخریب آورده شده بودند، آماج تهمت‌ها و اتهامات قرار گرفتند چراکه پوششی‌ها خیالشان آسوده بود که به طرف مقابل مجال پاسخ داده نخواهد شد.
در روزگار وفاق و همدلی، بازگویی ناملایمات و تندخویی‌ها شاید چندان مناسب نباشد، اما یادکرد از رویداد‌های اینچنین جدای از ثبت در تاریخ می‌تواند مانع از تکرار آن و اصلاح رویه به قصد ترمیم و احیای سرمایه اجتماعی رسانه ملی باشد.
اینکه صداوسیما برای تشریح و تبلیغ دستاورد دولت‌ها، حتی پس از پایان کارشان همچنان تریبون در اختیار وزرای سابق بگذارد نه تنها مشکلی ندارد که اتفاقا رفتار رسانه‌ای قابل دفاعی است، اما امان و فغان از استاندارد‌های دوگانه رسانه ملی!
شاید بد نباشد یک خاطره را مرور کنم؛ طبق یک سنت همیشگی، رؤسای جمهور در شب پایان کار خود در یک مصاحبه تلویزیونی، گزارش عملکرد می‌دهند و برای آخرین بار در قامت رئیس‌جمهور با مردم سخن می‌گویند. طبق همین رویه هم برای مصاحبه آخر روحانی در ۱۱ مرداد ۱۴۰۰ برنامه‌ریزی شد.
نیم ساعت به شروع برنامه، از دفتر رئیس صداوسیما اعلام کردند که ٢٠ دقیقه بیشتر آنتن نخواهند داد! در پاسخ ما که چرا فقط ۲۰ دقیقه؟ گفتند همین را هم از سر لطف بدانید وگرنه اصلا نباید اجازه می‌دادیم!
راستش این را صرفاً تهدیدی تلقی کردم در ادامه نامهربانی‌های ۸ ساله صداوسیما، اما واقعا بعد از ۲۰ دقیقه، کارگردان اعلام کرد پخش فشار می‌آورد که جمعش کنیم و می‌خواهند آنتن را بگیرند. تماس‌ها با دفتر رئیس سازمان بی‌پاسخ ماند…
با اصرار به پخش که مجری حتی سه تا سوال هم نپرسیده، ۵ دقیقه وقت گرفتیم و به همین شکل و با اصرار چندباره، چند ۵ دقیقه دیگر هم تمدید کردیم تا اینکه تهدید کردند «یا قطع کنید یا خودمان قطع می‌کنیم». در حالی‌که بسیاری از سخنان روحانی باقی مانده بود ناگزیر مصاحبه را متوقف کردیم.
در مناظرات ١۴٠٠ و ١۴٠٣ روحانی و وزرایش از سوی پوششی‌هایی که صرفاً برای تاختن و تخریب آورده شده بودند، آماج تهمت‌ها و اتهامات قرار گرفتند چراکه پوششی‌ها خیالشان آسوده بود که به طرف مقابل مجال پاسخ داده نخواهد شد.
در روزگار وفاق و همدلی، بازگویی ناملایمات و تندخویی‌ها شاید چندان مناسب نباشد، اما یادکرد از رویداد‌های اینچنین جدای از ثبت در تاریخ می‌تواند مانع از تکرار آن و اصلاح رویه به قصد ترمیم و احیای سرمایه اجتماعی رسانه ملی باشد.
