«امسال مصادف با هفتادمین سالگرد آغاز دوران هسته ای است. هفت دهه پیش آزمایش ترینیتی قدرت بیش از ۲۰ هزار تن تی ان تی را نشان داد و بیش از دوهزار آزمایش هسته‌ای دیگر را تسریع کرد.
محیط زیست‌های بکر و جوامع پر جمعیت در آسیای مرکزی، آفریقای شمالی، آمریکای شمالی و اقیانوسیه جنوبی صدمه دیدند. بسیاری از آن ها هرگز از نتیجه مخرب محیط زیستی، بهداشتی و اقتصادی بهبود نیافتند. آب‌های زیرزمینی سمی، سرطان، سرطان خون، ذرات رادیواکتیو از جمله میراث مسموم آزمایش‌های هسته ا هستند. بهترین روش گرامی‌داشت قربانیان آزمایش‌های پیشین جلوگیری از هرگونه آزمایشی در آینده است.
پیمان بین‌المللی منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای جهت از بین بردن سلاح‌های هسته‌ای بسیار حائز اهمیت است. این پیمان از لحاظ قانونی الزام‌آور و روشی قابل اثبات است که از طریق آن می‌توان توسعه کمی و کیفی سلاح‌های هسته‌ای را محدود کرد.
حدود بیست سال از مذاکره درباره پیمان بین‌المللی منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای تا اجرایی شدن آن طول کشیده است که زمانی بس طولانی است. من از توقف داوطلبانه آزمایش‌ها استقبال می‌کنم که توسط کشورهای دارای سلاح اتمی اعمال شده است و در عین حال تاکید می‌کنم که این موضوع نمی‌تواند جایگزین پیمانی الزام‌آور از لحاظ قانونی باشد.
در این روز بین‌المللی، فراخوان دیرینه خود را جهت امضا و تصویب این پیمان برای کشورهای باقی مانده تکرار می‌کنم به ویژه هشت کشوری که برای اجرایی شدن این پیمان ضروری هستند؛ چراکه این امر قدمی حیاتی در مسیر ساختن جهانی عاری از سلاح‌های هسته است.»
