ایسنا و به نقل از فیز، فضاپیمای ژاپنی “هایابوسا ۲”که توسط آژانس کاوش‌های هوافضای ژاپن یا “جاکسا” ساخته شده است هنگامیکه به سیارک مذکور نزدیک، شد یک شی فلزی ۵ گرمی را به سمت سطح سیارک ریوگو شلیک کرد. این شی فلزی به این سیارک که دارای قطری حدود یک کیلومتر است و حدود ۳۵۰ میلیون کیلومتر از زمین فاصله دارد، برخورد کرد. پرتاب این فلز سطح سیارک ریوگو را کمی تخریب کرد و به فضاپیمای ژاپنی “هایابوسا ۲” اجازه داد تا مقداری از موادی که توسط این اتفاق به بیرون پرتاب شده بود را جمع آوری کند.
شی فلزی(گلوله) که به ریوگو شلیک شد
حال این فضاپیما که در بیش از یک سال و نیم گذشته به عنوان همراهی برای سیارک ریوگو بوده است با نمونه‌های جمع آوری شده توسط آن در سال ۲۰۱۹ راهی بازگشت به زمین شده است وانتظار می‌رود در اواخر سال ۲۰۲۰ از کنار زمین عبور کند و نمونه‌های خود را توسط “کپسول ورود مجدد”(reentry capsule)، انتقال دهد تا آنالیز دقیقی بر روی آنها در آزمایشگاه‌های سراسر جهان انجام شود.
در مطالعه‌ای که اخیرا در مجله “Science” منتشر شده است، پژوهشگران تیم فضاپیمای هایابوسا ۲ از مشاهدات خود در مورد فرایند نمونه‌برداری از سطح این سیارک گزارشی ارائه و در آن اعلام کردند که چه اندازه گیری‌هایی از سطح ریوگو می‌تواند به ما در درک تکامل آن کمک کند. این مشاهدات داستان یک مسافر کیهانی را که از کمربند اصلی سیارک عبور کرده و پس از یک گذر کوتاه از نزدیکی خورشید قبل از اینکه در نهایت به عنوان یک سیارک نزدیک به زمین در مدار خود در کهکشان ما مستقر شود را روایت می‌کند.
پل بایرن استاد دانشگاه ترینیتی کالج دوبلین گفت: من یک دانشمند سیاره‌ای هستم و علاقه‌مندم تا بدانم چرا اجرام سیاره‌ای آن گونه که عمل می‌کنند به نظر می‌رسند. با درک بهتر این موضوع که چگونه و چرا ظاهر فعلی سیارک “ریوگو” به وجود آمده است، ما یک مدل جامع‌تر برای چگونگی شکل گیری و پیشرفت اجرام منظومه شمسی از جمله سیارک‌های کربنی “نوع سی”(C-type) معمولی که ریوگو یکی از آنهاست، خواهیم داشت. دانشمندان در این مطالعه جدید توضیح داده‌اند که چگونه بعضی از بخش‌های ریوگو آبی‌تر و بخش‌های دیگر قرمزتر به نظر می‌رسند.
این اصطلاحات مربوط به تغییرات ظریف رنگ سطح سیارک در طیف مرئی است. تیم هایابوسا۲ دریافتند که خط استوا و قطب‌های سیارک آبی‌تر هستند در حالی که بخش میانگان قرمزتر هستند. به طرز قابل توجه‌ای، این تفاوت رنگ ممکن است با سن سیارک یا اینکه چه مدت مواد به طور مستقیم در معرض فضا قرار می‌گیرند، مرتبط باشد. به همین خاط است که آن قسمت‌هایی که در معرض فرسایش فضایی قرار گرفته‌اند تیره تر و قرمزتر هستند. فرسایش فضایی اصطلاحی است که برای چند فرایند مختلف مربوط به تأثیری که محیط در فضای فرازمینی بر روی اجرام فضایی دارد به کار می‌رود. فرسایش فضایی این سیارک ممکن است توسط ریز شهاب سنگ‌ها، ذرات خورشیدی و کیهانی و گرمای خورشید رخ داده باشد.
هنگامی که هایابوسا۲ پرتاب خود را از فاصله حدود یک متر انجام داد و سپس پیشران آن از سیارک دور شد، ابرهای قرمزتر، سنگ‌ریزه‌های تیره و دانه‌های ریز قبل از سقوط دوباره به سطح سیاره، به بیرون پرتاب شد.
تیم ماموریت نتیجه گرفت این ذرات که در اصل تنها در سطوح در معرض تخته سنگ‌ها، در سرتاسر محل نمونه‌برداری فرود آمده‌اند، آن را از یک رنگ آبی کم‌رنگ به قرمز کم رنگ تبدیل می‌کنند.
این مشاهدات به دانشمندان بینشی در مورد نوارهای عرض جغرافیایی روی سطح سیارک ریوگو ارائه کرد. مواد در معرض خورشید و فرسایش فضایی قرمز می‌شوند و به آرامی تحت گرانش ضعیف این سیارک از استوا و قطب‌های عارضه نگاری بالا حرکت می‌کند و به میانگان دارای عارضه‌نگاری کم حرکت می‌کنند. این حرکت، مواد تازه و آبی‌تر را در خط استوا و قطب‌ها قرار می‌دهد و ماده قرمز شده در آن میان را ذخیره می‌کند. موضوع هیجان انگیز این بود که از تجزیه و تحلیل اندازه و رنگ دهانه ریوگو، تیم هایابوسا ۲ نتیجه گرفتند که برخی از نواحی سیارک مذکور باید به خورشید نزدیک‌تر باشند که اکنون نیز به آن نزدیک است.
این موضوع میزان قرمز بودن سطح سیارک را مشخص می‌کند. با استفاده از دو مدل مختلف برای محاسبه سن دهانه‌ها، این تیم تخمین می‌زند که این قرمزی ناشی از گرم شدن خورشید باید یا هشت میلیون سال پیش یا ۳۰۰ هزار سال پیش اتفاق افتاده باشد. این آمار درباره دهانه که بر اساس تصاویر جمع آوری شده توسط فضاپیما هایابوسا۲ به دست آمده، نشان می‌دهد که سن سطح سیارک به خودی خود احتمالاً بیش از ۱۷ میلیون سال نیست و به این ترتیب است که عمل ساده شلیک یک گلوله کوچک فلزی به یک سیارک نسبتاً غیرقابل توصیف، داستان مفصلی از زندگی این سیارک را آشکار کرده است.
انتهای پیام
