ایسنا و به نقل از آس، “بهترین بازی تاریخ است،” جان مک‌انرو در ششم جولای ۲۰۰۸ یعنی ۱۲ سال پیش، پس از دیدار رافائل نادال و راجر فدرر در ویمبلدون این جمله را بر زبان آورد. پس از چهار ساعت و ۴۸ دقیقه تنیسور اسپانیایی برای نخستین بار فاتح ویمبلدون شد. نادال در یک بازی هیجان انگیز که پنج ست داشت توانست ۳ بر ۲ حریف سوییسی اش را شکست دهد. او در دو ست نخست ۶ بر ۴ پیروز شد اما دو ست بعدی را با نتایج مشابه ۷ بر ۶ واگذار کرد. رقابت جذاب دو تنیسور در ست پنجم ادامه داشت و نادال توانست ۹ بر ۷ پیروز و قهرمان شود.
تنیسور اسپانیایی و سوییسی برای سومین سال پیاپی در فینال با هم روبرو شدند. پیش از آن فدرر قهرمانی در سال های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ را به نام خود ثبت کرده بود. دو تنیسور در حالی با هم رقابت کردند که از میان ۱۶ گرند اسلم آخر فاتح ۱۴ عنوان از آن بازی ها شده بودند.
نادال در حالی به فینال ویمبلدون صعود کرد که چهارمین قهرمانی اش را به تازگی در رولان گاروس جشن گرفته بود و تنها نبود جام قهرمانی در ویمبلدون را حس می کرد. او در ۲۲ سالگی به آن دست یافت البته آسان به دست نیامد. این فینال در یادها ماند و تا هنگام اهدای جوایز هر اتفاقی که ممکن بود در این دیدار رخ داد.
تنیسور سوییسی هنگامی که آفتاب غروب کرده بود امتیاز قهرمانی را گرفت و از خوشحالی خود را روی زمین انداخت. او پس از پایان آن سال گفت: “بهترین سال دوران ورزشی ام بود.” ۱۲ سال بعد و پس از فتح عناوین متعدد انتخاب از میان یکی از آن ها سخت است اما بدون شک ۲۰۰۸ همیشه خاص خواهد بود.
اکنون نادال در خانه اش به سر می برد و به تمرین مشغول است. او خود را برای تنیس اپن آمریکا آماده می کند که قرار است اواخر آگوست برگزار شود. هر روز که می گذرد ابهام در رابطه با برگزاری این گرند اسلم به خاطر بحران کرونا بیشتر می شود.
انتهای پیام
