خبرنگار ، کریستیانو رونالدو فوق ستاره باشگاه یوونتوس و اسطوره تیم ملی فوتبال پرتغال در یک دهه اخیر با نمایش بازی‌های جذاب و شکستن انواع و اقسام رکوردهای فردی، باشگاهی و ملی تبدیل به یکی از بهترین‌ها شده است.
از آن روزی که او را شناختیم بارها چهره‌ی گریانش را شاهد بودیم، از دیدار پایانی برابر یونان که اولین ناکامی مهم زندگی او را رقم زده بود. بعدها وقتی که در اولین فینال اروپایی‌اش منچستر را تا مرز شکست پیش برد باز هم گریست و در گالا (مراسم توپ طلا) به یاد تمام تلاش‌هایش برای رسیدن دوباره به توپ طلا اشک ریخت.
آخرین بار را همه به یاد داریم. بعد از برخورد با پایت (بازیکن تیم ملی فوتبال فرانسه) در یورو ۲۰۱۶، آنجا که دیگر نمی‌توانست بر روی پای خود بایستد اشکش سرازیر شد. این بار کمی با دفعات پیش فرق داشت؛ این نتیجه نبود که او را به گریه می‌انداخت، بلکه بازداشت شدن از رسیدن به موفقیت بود که او را آزار می‌داد.
فقط مصدومیت بود که می‌توانست او را مجبور سازد که دست از تلاش بردارد. رونالدو بر درماندگی خود می‌گریست. بر بخت بدی که تراژدی اولین یورو را برای او دژاوو می‌ساخت.
چهار سال پس از قهرمانی در یورو، همچنان عطش موفقیت در درون او جریان دارد. در ۳۵ سالگی و پس از رسیدن به عناوین مهم. جایی که شاید یک انسان عادی دیگر بتواند بر هوس کسب موفقیت‌های بیشتر غلبه کند و به دنبال آرامش باشد.
او ولی نه اهل قانع شدن است و نه اهل راحت طلبی. کریس هنوز به دنبال اول بودن است. به دنبال اینکه ثابت کند تا با همه‌ی دنیا متفاوت است. در این حین تنها چیزی که می‌توانست او را برای مدتی از سعی و تلاش منع کند و او را به گریه بیاندازد کرونا بود.
چشم‌هایش شاید پشت تمام تصاویر خندانش در قرنطینه، تر شده باشد، اما حالا بر این مشکل نیز فائق آمده. ویروس سمج فقط برای مدتی باعث توقف او شده بود ولی متوقف کردن کامل او امکان‌پذیر نیست.
رونالدو دوباره اینجاست. در آستانه‌ی ۳۶ سالگی و برای خلق هر آن چیزی که دیگران غیر ممکن می‌پندارند. او با شکست کرونا و به بازی آمدن از دقیقه ۵۶ و دبل برای یوونتوس در دیدار شب گذشته مقابل: اسپیزا” این را یک بار دیگر به همگان ثابت کرد.
