فرادید؛ مشکلی که عده‌ای با فیلم تنت دارند این است‌که آنرا بیش از یک اثر سرگرم کننده پرزرق و برق هالیوودی دیده و با بحث از پارادوکس‌های زمانی داستان درباره‌ی اهمیت فلسفی آن حرف می‌زنند. در مباحث آکادمیک فلسفه، “عمیق” و “پیچیده” دو چیز هستند. می‌توان ارتباط ریاضیِ ورود و خروج افراد از یک کلاس درس را چنان پیچیده توضیح داد که مخاطب گیج شود، اما پیچیدگی سبب نمی‌شود فیلمی فلسفی یا عمیق شود. تنتِ کیستوفر نولان، حتی از شوالیه تاریکی هم کمتر فلسفی‌است که با بحث وجود شرور در عالم (بدی برای بدی) به یک پرسش اگزیستانسیالیستی بشر می‌پرداخت. اما اینکه پلیس‌ها برای کشتن خلافکارها به زمان گذشته بروند و بعد گروهی دیگر به زمانی قبل از آن زمان اول بروند تا آدم بدها را بکشند صرفا موضوعی سرگرم کننده و جالب است و نه فلسفی!
او در ادامه نوشته است «شکی در این نیست که کریستوفر نولان با خودش فکر می‌کند که در حال نجات سینما است. این مسئله البته در مقایسه با بحران داخل فیلمش بسیار کوچکتر است، بحرانی که فیلم مرتب یادآوری می‌کند چقدر بزرگ است. جنگ جهانی سوم؟ بزرگتر، آخرالزمان؟ بدتر. «تنت» فیلمی نیست که ارزش سینمارفتن در این شرایط کرونا را داشته باشد؛ حتی مطمئن نیستم فیلم ارزشش را داشته باشد که ۵ سال دیگر شب برای دیدنش در تلویزیون از خوابتان بزنید. گفتن این حرف ناراحت کننده است و شاید از نظر برخی کفرآمیز به نظر برسد.»
او در نهایت می‌نویسد: ««جهان بیش از همیشه به فیلم محبوب و مردمی و شگفت انگیز نیاز دارد، مخصوصا فیلمی که شامل چیز‌هایی مثل ماسک بر روی صورت و عقب رفتن در زمان برای جلوگیری از فاجعه باشد. ولی واقعا مایه شرمساری است که «تنت» آن فیلم مورد نظر نیست!.»
این ماجرای پیچیده و نامفهوم تا جایی پیشرفته که رابرت پتینسون بازیگر فیلم «تنت» هم در مصاحبه‌ای عنوان کرده است، برای درک «تنت» باید نسخه‌ی نهایی این اثر سینمایی را به‌صورت کامل تماشا کند و می‌گوید: «تازه نمی‌توانم مطمئن باشم که یک بار دیدن این فیلم هم برای فهم کامل چنین اثری کافی هست یا نه. حتی از دستیارم پرسیده بودم که چطور میشود درباره‌ی همچین اثری مصاحبه کرد؟ فیلمی که می‌دانم برای درک و شناخت حقیقی آن به بارها تماشای دقیقش احتیاج دارم.»
واقعی یا غیرواقعی
در واقع ایده فیلم تنت از نظریه فاینمن و وایلر نظریه سفر در زمان با تک الکترون گرفته شده‌است. دانشمندان در نظریه فاینمن می‌گویند: فرض کنیم که یک الکترون و یک پادالکترون در حال برخورد داریم که انرژی انفجار گونه‌ای آزاد می‌کنند. اگر ما پیکان پاد الکترون را، مثل آنکه با زمان به عقب میرود عوض کنیم، می‌توانیم تفسیر جدیدی از این نمودار ارائه دهیم. در تفسیر جدید، یک الکترون با زمان به جلو میرود، یک فوتون انرژی آزاد می‌کند و همان الکترون با زمان به عقب میرود.
با وجود این‌ها و البته دوربین ابژکتیو گزارشی که کمترین سیمپتی را دارد (شخصیت پردازی بسیار بد)، کماکان کار مهندسی شده روی فیلمنامه و کار تکنیکی برای به صحنه آوردن آن فیلمنامه و این حجم از اکشن و دقت بصری حتی به قصد فریب مخاطب کار کمی نیست، فیلم تنت کریستوفر نولان بهترین سرگرمی سال هالیوود است و می‌توان درمورد مباحث تخیلی زمانی اش بحث کرد و از توان سرگرم کردنش لذت برد و شاید اگر مانند «دارک» بصورت سریال ساخته میشد قطعا موفقتر بود.
داستان فیلم
«تنت» درباره دو جاسوس بین‌المللی حرفهای است که برای جلوگیری از وقوع جنگ جهانی سوم، درگیر ماجرا و توطئه‌ای پیچیده می‌شوند؛ از جمله یک فناوری بی‌مانند که امکان وارونگی زمان را به بشر داده‌است.
