هانیه محمدی | فرض کنید دریک میدان پراز مواد منفجره، مردم به هشدارها وعلامتهای خطر توجه نمی کنند وبی محابا وارد میدان شده و قلع وقمع میشوند و مسئولین هم نه مانعی درکنار این میدان بنا میکنند ونه ادوات منفحره را خنثی !
نتیجه اش می شود هجوم آسیب دیدگان به بیمارستانها و تحمیل شیفتهای طولانی و فشارهای بدنی و روحی بر روی کادر درمان ….
شاید بسیاری از ما انان ( کادر درمان)را با رزمندگان دوران دفاع مقدس قیاس کنیم که ۸ سال جنگیدند وغیر منصفانه تر اینکه از انها توقع داشته باشیم مثل سربازان نظامی زمان جنگ در خط مقدم بجنگند وما زندگی عادی خود را ادامه دهیم، اما انها برای جنگ ساخته نشده اند!!
آنها پرستاران وپزشکانی هستند که آمادگی های رزمی وجسمی برای جنگهای تن به تن و دویدنها و سرپا ایستادنهای طولانی با یونیفرم و زره ندیده اند!
بیشتر افرادی هستند دارای تحصیلات آکادمیک که بیشترین تکیه بر قدرت علم آموزی آنها و یا مهارت دستانشان بوده است.
می خواهم بگویم در اوج گیری گاه وبی گاه کرونا مردم ومسئولین به یک نسبت مقصرند ومثل همیشه، آنان( کادر درمان) که بیشترین رنج رامتحمل میشوند بی گناه ترینند.
این رنجهای کادر درمان ،حاصل بی مبالاتی ، رشد نیافتگی وسهل انگاری و یا توهم “کرونا دروغ بزرگ قرن” در برخی هموطنان و همچنین سردرگمی و درماندگی دولتی است که به نظر می رسد افسار کرونا از دستش خارج شده است !
نه از نظرمالی توانی دارد که درامد مراکز متضرر از تعطیلی را جبران کند و نه از جانب دستگاهها و سازمانهایی، برای ملزم نمودن و اعمال جبر برای محدودیتها، حمایت میشود .
صاحب نظران علوم سیاسی واجتماعی معتقدند که بنیاد هر نظام سیاسی ریشه در فرهنگ ومناسبات اجتماعی دارد و این دو ( فرهنگ مردم و رویه حکومت) متقابلا بر هم تاثیر می گذارند و ازهم تاثیر می پذیرند .
دراین میان نخبگان می توانند این توازن را به نفع مردم بر هم بزنند که ظاهرا درجامعه ما،در این برهه تاثیر آنچنانی نداشته اند…
واینگونه میشود که تاوان سهل انگاریها، بی مبالاتی ها و مدیریت نادرست و آشفته دولت و عدم تعهد دیگر سازمانهای حامی نسبت به سلامت جامعه را دوش نحیف وخسته قشر تحصیلکرده درمان پرداخت می کند.
