در یادداشتی در روزنامه همشهری آمده است: «در شرایطی که سپاهان به عنوان مهم‌ترین مدعی قهرمانی امسال، شکست خورده و صدر جدول را به سرخابی‌های پایتخت تعارف کرده بود، در نهایت شاهد یک صفر – صفر چرک بودیم؛ تکمیل‌کننده نمایش زشت مدیرعاملان دو باشگاه که همه چیز را در سطح کری‌خوانی‌های هواداری پایین آورده بودند. هر دو تیم در دقایقی بر بازی مسلط بودند و یکی – دو فرصت پرسپولیس که توسط وحید امیری از دست رفت، به‌نسبت جدی‌تر بود ولی در نهایت همه چیز به اتفاق‌های فوتبالی سپرده شده بود و خب، اتفاقی هم رخ نداد.
ترس از باخت، نفس بازی را گرفت و تیم داوری هم در ازریتم‌انداختن بازی نقش خود را ایفا کرد. در بعدازظهر سرد نخستین روز هفته، در نهایت بازی بزرگ سال یک «هیچ» بزرگ از کار درآمد. اگر فرهاد مجیدی با شور بیشتری تیمش را به جلو هدایت می‌کرد ولی عناصر تهاجمی‌اش در سطح داربی نبودند، یحیی بیشتر از سرمربی رقیب به عواقب باخت، فکر کرد و در نهایت ترجیح داد جای تلاش برای بردن، به تساوی رضایت دهد.
داربی دیروز از آن بازی‌هایی بود که فقط یک اتفاق می‌توانست جذابش کند؛ این اتفاق می‌توانست یکی از دو ضربه وحید امیری (یکی با سر و یکی با پا) یا موقعیت دقیقه آخر و مشکوک به پنالتی استقلال باشد. در نهایت اما در پایان بازی‌ای که داورش با رفتارهای خام‌دستانه معدود لحظه‌های جذابش را کشت (مشخصا ریتم حملات پرسپولیس که ۱۰ دقیقه‌ای کاملا مسلط بر بازی بود با تصمیمات عجیب بنیادی‌فر از دست رفت)، فقط می‌شد از این موضوع خشنود بود که برای چنین نمایش سطح پایین و در بهترین حالت میان‌مایه‌ای، هیچ تماشاگری رنج رفتن به استادیوم را متحمل نشد؛ نمایشی که می‌توانست جذاب باشد اگر ترس از باخت، چنین اجازه‌ای را می‌داد؛ ترسی که برادر مرگ است و می‌تواند در انتهای فصل به حسرت هر دو تیم در از دست دادن چنین فرصت مطلوبی برای فاصله‌گرفتن از مدعیان، منجر شود.
برنده بازی دیروز امیر قلعه‌نویی بود که با گل‌گهر مچ سپاهان را خواباند؛ سپاهانی که زخم‌های شکست دردناکش در لحظه‌ای که موعود بنیادی‌فر سوت پایان داربی را زد تا حدودی ترمیم شد.»
انتهای پیام
